Mevrouw, u bent aan het bevallen, dit is niet goed.

Deel1: 

Maandagavond 22 juni. Ik kom thuis van mijn werk en ben best moe. Het is de piekperiode op het werk en ik ben 22 weken zwanger.  Mijn vriend, die op hetzelfde bedrijf werkt, heeft me al laten weten dat hij nog een aantal uur langer blijft doorwerken, ik moet geen eten voor hem voorzien.Ik warm mijn eten op en bedenk me dat ik nog net genoeg energie over heb om even bij mijn grootmoeder langs te gaan. Na een uurtje met haar bijgepraat te hebben, krijg ik een SMS van mijn vriend, hij is klaar met werken.Ik neem afscheid van mijn grootmoeder en vertrek weer naar huis.Eenmaal thuis praten mijn vriend en ik elkaar bij over onze dag. Niet veel later is het tijd om te slapen, morgen wordt weer een zware dag. 

Dinsdagnacht, ik word wakker en voel me niet goed. Ik heb last van krampen.Waarschijnlijk iets verkeerds gegeten denk ik nog bij mezelf. ik ga naar een toilet en blijf een poosje zitten. Niet veel later zie ik dat ik een klein beetje bloed verlies.Ik ben ongerust en maak mijn vriend wakker, samen blijven we nog een poos wakker, tot de krampen grotendeels zijn weggetrokken.Ik stel mijn vriend gerust en zeg dat het waarschijnlijk niets is, maar dat ik morgen direct langs ga bij de gynaecoloog. 

Dinsdagmorgen, ik probeer mijn gynaecoloog te bereiken, maar helaas lukt dit niet.Ik voel me wat beter en besluit naar mijn werk te gaan, maar probeer zo snel mogelijk mijn gynaecoloog te bereiken.Om 9u00 is het eindelijk zo ver, ik mag direct langskomen voor controle.Mijn vriend staat er op om mij te brengen, gelukkig is dit geen enkel probleem voor onze werkgever.Het is muisstil in de auto, er gaan zoveel gedachten door onze hoofden.We proberen positief te denken, maar ergens schuilt de angst dat het goed mis is. 

Eenmaal in het ziekenhuis word ik aan de monitor gehangen, we hebben nog een hartslag, oef er valt een enorme druk van mijn schouders. Ons kleine meisje leeft nog, het is allemaal onder controle.De verpleegster stuurt me door naar de gynaecoloog, deze gaat me ook onderzoeken, zodat we met een zeker gevoel naar huis kunnen.

Mevrouw u hebt 3 cm ontsluiting, u bent aan het bevallen, dit is niet goed. De kans dat dit goed afloopt is zeer klein, hou dit in u achterhoofd. Heb ik dit goed gehoord? Het dringt amper tot me door. ik voel me verdoofd, kan geen woord uitbrengen, geen traan laten. Hoe kan dit? Wat nu? Ga ik mijn kleine meisje kwijt raken?