Met 15 weken bevallen van ons kindje.

Daar zaten we dan om 9 uur s' ochtends in het ziekenhuis. Vandaag zou ons Roosje geboren worden. En terwijl ik al drie bevalling achter de rug had spookten er allerlei vragen door mijn hoofd. Zou ik net zoals een 'normale' bevalling weeen krijgen? Zouden ze dan net zo heftig zijn? Zal het op de wc of in bed gebeuren? Kortom wat konden we verwachten. Zowel voor mij als mijn man was het afwachten. 

Na even te hebben gewacht kwam een verpleegkundige ons halen en bracht ons naar de kamer. Daar ging ze rustig met ons zitten en legde ze uit wat we konden verwachten. Ook mochten we al onze vragen stellen die wij hadden. Ik zelf had meer vragen over de bevalling en mijn man was meer bezig met wat erna. 

Ik kreeg een po om op te plassen want mocht het geboren worden dan werd Roosje opgevangen. Er werd een infuus geplaatst voor stel dat....  Ook legde ze uit dat het weleens voor kon komen dat na de bevalling de moederkoek niet meekwam en als dat gebeurt vind er meestal een curettage plaats. Daar was mijn man het bangst voor of dat geen blijvende schade kon achterlaten. Gelukkig werd hij daarin gerustgesteld dat, dat risico zo klein was. Zelf was ik alleen maar bezig met de bevalling en hoe ik die mentaal kon doorstaan. Voordat ik naar het ziekenhuis was gegaan had ik medicatie ingebracht om de weeen op gang te brengen. Nog steeds vond ik het een vreemd idee dat ik zelf stappen had ondernomen om de bevalling op gang te brengen want in mijn hoofd was ik er soms nog van overtuigd dat er niets aan de hand was. Mijn gevoel wilde tegen beterweten in blijven geloven dat als een babytje in de baarmoeder zit het veilig is terwijl mijn verstand wist dat dit niet het geval was. Dat de natuur anders besloten had alleen had mijn lichaam het niet zelf laten gaan. 

Daar lag ik dan te wachten. Rond elf uur begonnen de weeen te komen en gelijk wist ik weer hoe ze voelde. Al waren ze niet zo heftig als op het eind bij de dames met elke wee werd de pijn iets heftiger. Het meest moeilijke hieraan vond ik dat ik pijn moest doorstaan waarvan je normaal gesproken iets moois op je borst gelegd krijgt, maar nu ons kindje een sterretje aan de hemel werd. Dat deed het meeste pijn en eerlijk vond ik het al helemaal niet maar toch moest het. Ons Roosje was al dood. Het hartje was al gestopt. En dat alles in mij zonder dat ik ook maar een seconde iets gevoeld had. 

Tussen de weeen door appte ik wat met een vriend en zaten we te grappen over de lunch samen met mijn man. Bij onze drie dames ging de bevalling snel dus nu wilden we het maximale uit het zorgpakket halen althans wat de lunch betrof. Die zouden we zeker wel halen. Althans dat meenden we wel. Want om kwart voor twaalf was ik aan het bellen met mijnmams en toen ik een wee voelde aankomen hebben we opgehangen. Op dat moment kwam de verpleegkundige binnen om te kijken hoe het ging en ze had haar zin nog niet afgemaakt of ik voelde het lekken. Met een hoog tempo ging ik op de wc zitten en voelde ik een plop. Zou dit het nou zijn geweest? Zou Roosje geboren zijn? Ik durfde niet te kijken en liet het verder over aan de verpleegkundige. Na even te hebben gekeken kwam ze erachter dat mijn vliezen gebroken waren. Roosje was nog niet geboren. Van de spanning begon ik wat te lachen daar had ik niet aangedacht dat die ook zouden breken. Mijn man keek mij aan en we dachten hetzelfde nu kan het niet lang meer duren. 

Hij heeft snel een lunch voor ons beide gehaald dat we in ieder geval iets te eten hadden maar om 12.34uur voelde ik een druk en liep ik naar de wc. Daar voelde ik nogmaals een plop en net op dat moment kwam de verpleegkundige weer binnen. Het enige wat ik uit kon brengen is " volgens mij is Roosje nu geboren". Zij keek en inderdaad daar lag ons prachtige kindje. Ze legde het heel mooi op een matje en maakte de kleine schoon voor ons. Daarna heb ik het overgenomen en haar verder gewassen. Ik straalde van geluk daar was ons mooie meisje (wat achteraf een jongen bleek te zijn) we waren papa en mama geworden voor de vierde keer en wat waren we trots. 

Terwijl we zaten te genieten van ons meisje hoe mooi ze eruit zag voor ons bleef ik bloeden. Het bleek dat de moederkoek niet mee was gekomen en ook niet van plan was om spontaan te komen. Dus daar werd ik op de rolstoel gezet naar de onderzoekskamer in de hoop het zo los te kunnen schrapen. Daar lag ik dan in de minst charmante houding. Ik voelde mij net een kalkoen die uitgehold werd en kon dan ook bijna mijn lach niet inhouden. Nadat ze een paar pogingen hadden gedaan bleek dit niet te werken en verloor ik te veel bloed om nog langer te wachten. 

Dus werd ik klaar gemaakt voor o.k. Terwijl ze mij van de kamer afreden keek ik naar de klok die boven de deur hing en stond er in digitale cijfers 22.4 in een flits ging er door mij heen dat, dat de uitgetelde datum van Roosje zou zijn geweest. 

Terwijl ik aan het wachten was om de o.k. binnen gerold te worden. Bleef er telkens iemand bij mij zitten om te praten. Ondertussen voelde ik het steeds het bloed uit mij stromen en toen ik van mijn bed naar de operatietafel moest schrok ik toch wel om de hoeveelheid. Ik was al veel meer verloren maar daar had ik niet bij stil gestaan. Ik had ook niet door dat het zoveel was want ik was met mijn hoofd bij Roosje. 

voordat ik de O.K binnen gereden werd kwam ik een bekende tegen die mee ging en al kletsend rolden ze mij naar binnen. Er hing een prettige sfeer en zoals ik ben word ik in zo'n situaties een echte flapuit. Deels van de spanning en deels om het draagbaar te maken voor mijzelf. Ze vonden mij wel heel ontspannen. Ik zeg ja natuurlijk jullie weten wat jullie hoeven te doen ik hoef hier alleen maar te liggen. Dat vond ik de gemakkelijkste taak van allemaal. En toen werd ik weg gebracht. 

Voor mijn gevoel had ik uren geslapen maar dat bleek maar een half uurtje te zijn. Het was de beste slaap die ik sinds lange tijd had gehad. Met alle zorgen om het huis, defensie en drie meiden die mij s' nachts wakker hielden was dit echt een power nap geweest. Ware het niet dat ik op de tafel nog eens een liter bloed had verloren. Dus toen iedereen weg was begon alles te draaien en was ik blij dat ik lag. 

Terug op de kamer was ik zo slap als een dweil en dus moest ik een nacht daarblijven. In de avond heb ik veel geappt en een paar telefoontjes gehad. Iedereen leefde zo met ons mee en steunde ons zo ontzettend het was ongelofelijk. Maar ondanks dat kwam s' nachts de man met de hamer. De film werd nog eens afgespeeld wat er zich die dag had afgespeeld. En hoe fijn iedereen ons ook had bij gestaan. Ik was leeg. Mijn baarmoeder was leeg. Er zat geen babytje meer in wat groter moest groeien. Dat babytje had ik naast mij staan in een kom met water. En hoe vaak ik mij er ook aan herinnerde het voelde zo onwerkelijk. Ik wilde mijn kindje veilig terug in mijn baarmoeder. 

Op 2 november 2020 om 12.34uur werd ons zoontje Roosje de Tijs Ling geboren. Een sterretje wat voor altijd zal schitteren aan de hemel voor ons en voor wie het nodig heeft. En hoe klein hij ook was hij heeft al zo'n grote voetsporen achter gelaten.