Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Bevalling
  • ziekenhuis
  • prematuur
  • zoontje
  • vroeggeboorte

Loos alarm? Dit keer niet.

Deel 1

Hallo allemaal, ik zal me even voorstellen in ben Nicole en ik ben 29 jaar oud. Ik ben moeder van twee kinderen. Mijn dochter Kiki en mijn zoontje Milan.

Eind 2019 kwamen wij erachter dat ik weer zwanger was. Na een gezellige dag bij Disney on Ice met onze dochter en de rest van de familie begon de ellende. Ik zag op de wc dat ik een heftige bloeding had. Toen ik de verloskundige belde werd mij verteld dat het klonk als een miskraam en ik over 4 en een half uur kon komen voor een echo. De tijd is nog nooit zo langzaam gegaan. En nog nooit heb ik zo veel gehuild. Gelukkig bleek alles goed te zijn en konden we opgelucht weer naar huis. Alleen helaas bleef het niet bij deze bloeding. De bloedingen bleven komen en soms verdwenen ze ook voor enkele weken niet. Je gaat naar het ziekenhuis elke keer weer maar er is geen verklaring alles ziet er goed uit.

Je leert er mee omgaan en na de zoveelste bloeding maak je je steeds minder zorgen.

Maar toen in februari kreeg ik heel erg pijn aan mijn buik. Een onverklaarbare pijn ze wisten niet zo goed wat het kon zijn. Er werden onderzoeken gedaan en toen kwamen ze op een blindedarmonsteking. Er zou een echo gemaakt worden maar door de zwangerschap kon het zo zijn dat dit niet goed te zien zou zijn. Ik kreeg een gesprek met de chirurg want met mijn ongeveer 19 weken kon ik nog makkelijk geopereerd worden. Er werd me zonder enige emotie verteld dat als hij mijn baarmoeder zou raken de bevalling zou gaan beginnen. En dan gaat er maar 1 ding door je hoofd en dat is: dat overleefd mijn baby niet! Gelukkig werd de chirurg gebeld dat het geen blindedarmontsteking is. Dus al deze paniek voor niks! Wat het wel was ik zou het nooit weten. 🤷🏼‍♀️


Maar dan met 27 weken het is als de dag van gister. Mijn zoveelste bloeding mijn zoveelste ziekenhuisbezoek.


Maar dit keer zou alles anders zijn…

Op een vroege ochtend ontdekte ik dat ik weer een bloeding had.

Dit waren wij inmiddels gewend dus gingen wij met het idee we zijn zo weer thuis de deur uit.

Daar lig ik in het ziekenhuisbed en word ik aan de ctg scan gelegd. Alles ziet er goed uit tot het moment dat ze de inwendige echo gaan maken.

Mevrouw uw baarmoedermond ligt nog maar op 1cm van de uitgang verwijderd het kan niet anders dan dat u gaat bevallen.

Als of je heel hard in je gezicht word geslagen. Uhuh dit kan niet ik ben pas 27 weken zwanger. Tijd voor veel antwoorden zijn er niet want wij moet gaan beslissen in welk academisch ziekenhuis wij willen bevallen. De ambulance wordt gebeld en de longrijping prik wordt klaar gemaakt.

In de ambulance onderweg naar het Sophia kinderziekenhuis begint het besef langzaam te komen. Gaat dit echt gebeuren? kan dit wel met 27 weken, hoeveel overlevingskans heeft de baby. Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken en waar op dat moment geen antwoorden op zijn.

Eenmaal opgenomen in het ziekenhuis mag je per dag 1 iemand op bezoek hebben vanwege corona. Werken en voor onze dochter zorgen moet ook gebeuren dus lag ik meer en deels alleen.  Kwam de ene arts na de andere arts langs om mij voor te bereiden op wat er ons te wachten staat.

Hele heftige gesprekken die ik alleen moest voeren. Mijn dochter die ik dagelijks huilend aan de telefoon had want zij wilde mama graag knuffelen. Het werd me even te veel en kon het allemaal even geen plekje geven. Na vijf dagen kreeg ik goed nieuws. Alles was nog steeds rustig dus mocht ik met het advies om bedrust te houden naar huis.

Maar toen.. eenmaal twee nachten thuis konden wij weer terug naar het Sophia kinderziekenhuis en dit keer niet wetende dat ons leven op zijn kop zou komen te staan!

Omdat ik was overdragen aan het Sophia kinderziekenhuis moest ik me vanaf nu bij elke bloeding bij hun melden. Dus wij met inmiddels 28 weken zwanger op weg naar het ziekenhuis. Ze wilde mij houden voor 24 uur om alles te kunnen observeren. Maar omdat elke keer als wij naar het ziekenhuis gingen loos alarm was had ik nu zo iets van moet dat nou echt. Maar daar was mijn antwoord op maandagavond 27 april 2020. Het was dit keer alles behalve loos alarm.

Ik voelde een raar gevoel in mijn buik en had het er over met mijn kamergenoot. Ze adviseerde toch even om de verpleging erbij te halen. De eerste verpleging vond het allemaal niet zo interessant maar ik vertrouwde het toch niet. Gelukkig kwam de avonddienst al snel en heb ik nogmaals verteld wat ik voelde. Zij legde mij direct aan de ctg scan en dit keer was het geen goed nieuws. Mijn buik is onrustig en ik werd direct naar de bevallingskamer gebracht. Mijn vriend werd gebeld en kwam direct naar het ziekenhuis toe.

Daar lagen we dan twee bange ouders niet wetende wat er zou gaan gebeuren. Het enigste wat er door onze hoofd spookte was de vraag of ons zoontje wel zou gaan huilen. Inmiddels was het dinsdag en was ik 28+1 week zwanger. Na al die uren weeën nog steeds aan het afwachten maar elke minuut dat hij in je buik zit telt. Tot het moment dat er bij mij een infectie in mijn bloed te zien was. Als of ik niet genoeg weeën had werd ik aan de opwekkers gelegd en werden mijn vliezen gebroken want hij moest meteen komen. De kinderartsen werden naar hun plaats gestuurd. En zo snel als het ging was daar zijn hoofdje. En ons verlossende antwoord hij huilt !! 💙💙

3 jaar geleden

Wat lief 🥺 Het was idd een bange periode. En nog steeds moeilijk te bevatten allemaal. Ik zal snel verder schrijven. Ik denk dat het er vrijdag opstaat 😄

3 jaar geleden

Wouw, wat een toestand en wat zal je steeds bang geweest zijn. En vooral voor het laatste stuk. Weten dat je gaat bevallen terwijl je baby nog veel te klein was. Dapper vind ik je, dapper omdat je er bijna alleen voor stond met een verdrietige dochter, een man die moet werken, terwijl zijn gedachten bij jou waren. Dapper waren jullie, wanneer vertel je verder over je zoontje? Hoe ging het verder met hem en met jou?