Knip, scheur, vacuümpomp, ruggenprik, bloeding, zuurstof, staalinfuus, adrenaline...

Waar moet je beginnen als het om je bevalling gaat? We hebben allemaal wel de Gelukkige Huisvrouw gezien, haar smeekbedes tijdens de bevalling en die enorme schaar. Alsof ik naar een horror film keek met mijn handen voor mijn gezicht.

Tijdens mijn zwangerschap zat ik op een donzige wolk, de bevalling zag ik als de reis van mijn leven met als eind bestemming mijn baby. Het enigste dat op mijn wishlist stond was dat hij gezond zou zijn en het liefst niet blauw van kleur. Een bevalplan maakte ik niet, want een bevalling is niet maakbaar vond ik (vind ik nog steeds) We maakte alleen afspraken zoals dat mijn partner altijd bij de baby zou blijven en eventueel het huid op huid contact zou doen als ik dat niet kon. Ik ging naar zwangerschapsyoga, wilde alles weten over de mogelijkheden tijdens de bevalling,  las ontelbaar veel bevallingsverhalen maar vooral de spontane bad bevallingen bleven mij bij. Alsof ik mijn hele zwangerschap dacht dat dit mij ook zou gebeuren, boy was i wrong.

Met 40 weken was ik nog steeds zwanger, de vluchttas voor mijn reis stond klaar. Als ik midden in de nacht iets voelde zat ik beneden klaar om naar het ziekenhuis te gaan en maakte ik de vloer voor de 10e keer schoon, om vervolgens teleurgesteld mijn bed in te kruipen. Met bijna 41 weken bij de verloskundige had ik al 2cm ontsluiting, dat voelde goed. Mijn naïeve gedachtes over een makkelijke bevalling namen weer toe, die avond op 14 maart begonnen de weeën weer. Toch ging ik slapen aangezien ik al zo vaak voor niks beneden had gezeten. Om 4.00 uur s'nachts begon ik iets meer de voelen, ik lag niet meer lekker, ging onder de douche staan en in bad liggen. Ook dit ging vervelen, veel spannends gebeurde er niet en zo zat ik midden in de nacht weer beneden klaar voor de bevalling. Eigenlijk stelde de weeën nog niet veel voor maar ik dacht dit is het en ik heb best geluk dat het niet zo heftig is. Om 10.00 uur s'ochtends belde ik de verloskundige om haar op de hoogte te stellen en ik hoopte omdat ik zo lang gewacht had dat ik al veel ontsluiting zou hebben. Om 11.00 uur kwam ze kijken en ik had 3 cm ontsluiting! Toch was ik blij omdat ze zei dat het eerste stuk het langste duurt en zou ze na 3 uur weer terug komen. De weeën namen nog iets toe, ik kon ze prima opvangen maar het wachten duurde eindeloos.

Om 14.00 uur was de verloskundige er weer en we gingen gelijk kijken, er was niks gebeurd ik zat nog steeds op 3 cm. Erg vond ik het niet maar ik was wel bang dat als we nu weer 3 uur zouden wachten op misschien weer niks ik gedemotiveerd zou raken. Daarom spraken we om 15.00 af in het ziekenhuis zodat we daar mijn vliezen konden breken. Eigenlijk kon ik nog heel relaxed naar het ziekenhuis, ik hoefde niet aan een paal te hangen om mijn weeën op te vangen. Alleen de blikken van de mensen in de aankomsthal vond ik beangstigend alsof zij meer wisten dan ik. 

Om 15.00 kreeg ik precies de mooiste bevallingskamer met jawel een mega groot bad. Nog altijd 3cm ontsluiting en toen werden mijn vliezen gebroken, iets waarvan ik dacht dat het heel pijnlijk zou zijn maar wat het totaal niet is. Het warme water stroomde eruit, het voelde zo gek om daar totaal geen controle over te hebben. En toen ging ik dan eindelijk om 16.00 in bad, , ik denk dat ik er nog geen eens 1 minuut in zat en toen werd het zwart voor mijn ogen. Door het breken van mijn vliezen kreeg ik een weeën storm, ik wist niet waar ik het zoeken moest en werd gelijk ook kotsmisselijk. De verloskundige probeerde mij nog te coachen maar ik was een verloren zaak, ze had het woord ruggenprik nog niet uitgesproken en ik zei al ja. En ik kan je zeggen dat die niet op mijn lijstje stond, maar ik vond het allemaal prima. Alleen toen ze zei dat het wel een uur ging duren dacht ik dat ik gek werd. Eerst maar uit dat VRESELIJKE bad want die maakte mij echt ziek. Iedereen probeerde nog iets voor mij te doen maar ik was totaal niet te bereiken, ik denk dat ik in dat uur maar 3 seconde mijn ogen open heb gehad en geen wee heb gevoelt.

Om 17.00 uur stapt mijn held de kamer binnen samen met het team dat het overneemt na de ruggenprik. Ik ga gelijk heel ontspannen zitten nadat alle infusen zijn aangesloten omdat ik weet dat dit essentieel is bij een ruggenprik. Niks gevoelt! voordat ik het weet is het al gebeurd, en voel ik geen weeën meer maar een warm gevoel dat door mijn benen gaat. Uiteindelijk zit ik op 5cm ontsluiting, het personeel in het ziekenhuis houd ons veel gezelschap en we luisteren wat muziek. Om 21.00 komt er zelfs wat familie langs, gezellig koffie drinken en om 21.30 zit ik dan eindelijk op 10cm ontsluiting! Er wordt besloten nog te wachten totdat de baby helemaal bij de uitgang ligt zodat dit mij energie bespaard. Ik word van de ruggenprik afgehaald, zal hij dan toch nog de 15e geboren worden?  Maar er wordt net van dienst gewisseld en daardoor kan ik om 23.00 nog steeds niet beginnen. Uiteindelijk beginnen we om 23.30 met persen, ze kunnen het hoofdje al zien en hij zou er met twee keer persen uit moeten zijn. Alles gaat goed, ik heb genoeg kracht en doe het goed maar na 2x niks, na 10x ook niet, zelfs na 20x niet. En dan word om 00.45 de gynaecoloog erbij gehaald, eigenlijk zijn we al die tijd in goede handen iedereen weet wat ze moeten doen. En dan gaat het allemaal heel snel, want de baby moet nu zo snel mogelijk komen. Alles wat je kunt bedenken wordt in gezet, de schaar en vacuümpomp maar ik maak me er niet druk om en heb er ook niks van gevoeld. En dan na 1x goed kracht zetten en alle hulpmiddelen word ons mannetje Julian om 01.08 geboren. 

Gezond, huilend en helemaal mooi schoon alsof hij uit een warm badje is gekomen precies alles wat ik wenste. Alleen wel met zijn arm over zijn gezicht waardoor de bevalling dus niet vlotte. Opslag verliefd zijn we, hij ligt heerlijk bij me en iedereen is blij. Er worden foto's gemaakt en daarna moet nog de placenta komen. Julian blijft ondertussen gewoon bij mij liggen totdat ik na de geboorte van de placenta niet meer stop met bloeden. De gynaecoloog heeft binnen no-time alles geregeld, opeens staat er 8 man in de kamer en staat de gynaecoloog ondertussen druk in mijn buik te duwen zodat mijn baarmoeder weer samentrekt. Mijn bed word omlaag gezet en ik krijg een zuurstof masker op. Doordat alles zo soepel verloopt ben ik niet bang en Julian word zoals afgesproken overgenomen door mijn vriend en geeft hem huid op huid contact. Alles gaat als een waas, ik zie hoe de matjes vol bloed gewogen worden maar het voelt niet alsof het over mij gaat.

Na een uur is alles onder controle en mag ik weer van het zuurstof af, ik zit vol adrenaline dus de hele nacht blijf ik wakker om naar mijn baby te kunnen kijken. Ik zit op een wolk maar de klap komt later.

Wordt vervolgd.