Kleine emma

"Wil je misschien iets eerder naar huis komen" vroeg ik mijn vriend via de telefoon op 29 juni 2018. Hij had altijd snel door wanneer ik hem probeerde te verassen of wanneer er iets was. Zoals ik vroeg kwam hij bij tijds terug van zijn vriendenavond. " we krijgen een kindje "vertelde ik hem trots met de test op tafel. Dolgelukkig zaten we een aantal weken later bij de eerste echo en alles klopte en win zaten natuurlijk helemaal op onze roze wolk. 

Op 19 november veranderde deze roze wolk in een ware hel. Ik had de hele dag al rare krampen, maar volgens mijn verloskundige had ik bekkenpijn dus ging ik daar vanuit. Die zelfde avond net voordat we gingen eten ging ik gewoon naar het toilet. HELP!!! schreeuwde ik, IK KAN NIET PLASSEN ER KOMT IETS UIT!!!!. Mijn vriend heeft toen snel het noodnummer van de verloskundige gebeld. Er kwam een ballon naar buiten : mijn vliezen. " je hebt al ontsluiting en moet snel naar het ziekenhuis, ik bel de ambulance, zei onze verloskundige in paniek. Het enige wat ik kon denken was: ga ik nu bevallen ?nee dat kan niet! Aangekomen in het lumc in leiden direct aan de weeënremmers, longrijping , magnesium etc. Ondanks alles werd helaas om 02:32 op 20 november 2018 met een termijn van 24+5 weken toch kleine Emma geboren. 760 gram ( nog zelfs erg groot voor de termijn). 

De eerste weken gingen erg goed. Emma had een prachtige start gemaakt en groeide snel. Helaas waren haar longen erg zwak en stonden we op 23 december voor de keuze: nog een laatste keer de dexametason kuur starten of haar laten gaan. Wij zijn blijven vechten en Emma werd steeds sterker. 

Op 23 maart mocht ze mee naar huis. De lijst aan ellende duizelt nog in mijn hoofd: bloedtransfusies, dexametason, morfine, midazolan, ogen laseren onder volledige narcose, meerdere keren het verzoek of ik een begrafenis al had geregeld. Ze is naar huis gekomen aan de zuurstof, monitor en sonde. Wonder boven wonder is ze hier al vanaf gegaan met 4 weken gecorrigeerd. 

Emma is nu bijna 7 maanden en 3 maanden gecorrigeerd. Ze heeft bpd ( longschade) en groeit niet hard genoeg ( hiervoor krijgt ze speciale voeding) maar ondanks alles is ze gezond. Ze heeft geen sonde meer en drinkt goed en zit zelfs al aan het groente en fruit sinds 1.5 maand. 

Ik zelf heb nog elke dag last van wat er allemaal is gebeurd. Ik heb hier ook hulp voor gezocht. Als Emma iets ouder is willen wij een 2de kindje want ik heb zoveel gemist en wil alles ook mee kunnen maken.