4 jaar geleden
Klaar voor een bevalling in het ziekenhuis
Helaas mocht dat niet zo zijn.
Tijdens mijn zwangerschap wist ik het zeker, ik wil in het ziekenhuis bevallen. Vele vroegen of mijn moeder bij de bevalling aanwezig zou zijn. Maar dat wilde ik juist niet, dit wilde ik echt op eigen kracht doen. Rustig de eerste paar uur kunnen genieten van mijn kleine meid, zonder dat er direct bezoek was. Maar toch liep het niet zo...
Het was 27 juni 2015, rond 5 uur 's ochtends schrok ik wakker. "Nee toch? Ben ik nou echt in mijn bed aan het plassen?!" Met mijn slaap hoofd liep ik snel naar de wc. Eenmaal op de wc werd ik een beetje wakker en drong het tot mij door. Ik ben niet aan het plassen, mijn vliezen zijn gebroken! Op dit moment was ik 39+3 weken zwanger.
Ongeveer een half uurtje later, bed weer verschoond en zat ik samen met mijn moeder beneden aan een kopje thee. Mijn moeder was aardig zenuwachtig, want vandaag of morgen ging het dan toch echt gebeuren. Zelf vond ik dat zo raar idee, je weet dat je nu ieder moment moeder word. Ik voelde me nog het zelfde als gisteren, weeën had ik namelijk nog helemaal geen last van. Maar toch ging het nu echt gebeuren.
Mijn tas voor het ziekenhuis ging ik maar weer opnieuw inpakken, voor de zoveelste keer. Telkens pakte ik weer kleren eruit, omdat ik toch net die ene trainingsbroek weer aan wilde. Het was nu ongeveer half 7, mijn buik begon te rommelen wat snel oversloeg naar weeën. Ze werden steeds regelmatiger, de verloskundige kwam om 9 uur bij mij langs. Ik riep al, als ze me nu gaat vertellen dat ik pas op de 4 cm zit, word ik echt gek. De pijn was echt verschrikkelijk, hoe ga ik dit vol houden!
Het woord kwam er uit, je zit nu op de 2 cm. Op dat moment zakte ik even door de grond. Maar eigenlijk was het best logisch, ik was namelijk pas een paar uur bezig. Mijn moeder vertelde dat ze bij mijn bevalling er bijna 24 uur over gedaan had. Dus ik kon er ook rekening mee houden dat het wel tot vanavond ging duren. De verloskundige ging weer naar huis, om 11 uur zou ze terug komen. Waarschijnlijk zou ik dan op 5 cm zitten, zodat we naar het ziekenhuis konden.
De verloskundige liep om iets na 9 weer de deur uit. Voor dat ik naar het ziekenhuis ging wilde ik graag nog even douche. Maar verder dan mijn kledingkast ben ik niet gekomen. De weeën werden ontzettend pijnlijk, waardoor ik op de grond ging liggen met mijn hoofd tegen de kleding kast aan. Mijn moeder kwam als snel naar boven, omdat ze nog steeds geen douche hoorde. Ze kwam naast me zitten op de grond, hielp me mee met de weeën opvangen. Het viel hun op dat er +- 30 sec tussen de weeën zaten. Dat was toch wel aardig kort. Het was nu 10 uur en lag nog steeds op de grond. Mijn moeder zat nog steeds naast mij. "Mama, ik moet persen!" riep ik opeens tussen de weeën door. Waarop ik het antwoord kreeg van mijn moeder; nee, dat kan nu nog lang niet. Op dat moment begon ik echt een beetje boos te worden. Ze moesten NU de verloskundige bellen!
Toen drong het tot hun door, het ging echt allemaal veelte snel. Maar hoe vaak ze ook belde, de telefoon sprong telkens op voicemail. Op dat moment er nooit over nagedacht dat de verloskundige 2 telefoonnummers had. Ondertussen was het me gelukt om in bed te klimmen, ik hoopte alleen maar dat het snel 11 uur was.
Om 10:55 uur komen er sms's binnen bij de verloskundige, ze had meerdere gemiste oproepen. De laatste sms was om 10:20 uur. De verloskundige was net onderweg naar de auto toen zij de sms's binnen kreeg. Direct belde zij terug; "Eloïse heeft het vanaf half 10 al heel pittig, het is nu echt heftig!" Gelukkig woonde de verloskundige een paar straten verder op, binnen 2 minuten stond ze al binnen.
Snel keek ze hoeveel ontsluiting ik had. Op dat moment schrok ze een beetje, ik zat namelijk al op de 10 cm! In 2 uur tijd was ik van 2 cm naar 10 cm gegaan. Ik moest nu echt thuis gaan bevallen, naar het ziekenhuis gaan ging niet meer lukken.
Hoe graag ik ook in het ziekenhuis wilde bevallen, het maakte me op dat moment allemaal niks meer uit. Ook al lag ik midden op straat, ik wilde gewoon geen pijn meer. Na een kwartier lag alles klaar, ik mocht eindelijk persen. Niet alleen voor mij, maar voor de baby ging het ook allemaal veelte snel. Haar hartslag begon steeds meer te zakken. Op een gegeven moment zat haar hartslag op de 80 en bleef daar op hangen. De verloskundige zei er niks over, maar ik hoorde hoe langzaam haar hartslag ging. Zo langzaam ging haar hartslag niet tijdens de controles. Ik moest op mijn linker zij gaan liggen en mocht niet persen. Na 3 weeën weg puffen hield ik het niet meer. Mijn lichaam dwong me om te persen, de baby zakte ook steeds dieper.
De kraamzorg kwam aan en rende snel naar binnen, ze zetten haar tas neer. "Ja, 11:46 uur" riep ze! Vayenne is geboren, daar lag ze op mijn buik. Ik schrok, ze was helemaal blauw. Na goed prikkelen begon ze eindelijk te huilen. Op dat moment trok haar huidskleur ook weer bij, gelukkig alles is goed gegaan!
Mijn moeder is heel de bevalling bij mij gebleven, wat was dat toch ontzettend fijn. Samen met de verloskundige heeft ze bij de bevalling geholpen. Iets wat mijn moeder zelf ook nooit had verwacht. Mocht ik ooit weer moeder worden, hoop ik dat mijn moeder er weer bij kan zijn.
Dit is mijn bevalling, hoe is jullie bevalling gegaan?