Keizersnede? Natuurlijk, maar dan wel natuurlijk!

’ s Ochtends om 8.00 kijken we elkaar nog eens aan en beseffen we dat de maxi-cosi waar we naast staan nu nog leeg is, maar gevuld weer thuis komt. Het is zover, vandaag wordt ons kleine mannetje of meisje gehaald en wat zijn we nieuwsgierig! Omdat dit de laatste momenten met zijn tweetjes zijn en natuurlijk ook met mijn dikke buik besluiten we met behulp van de zelfontspanner een foto te maken. Ik kijk graag naar deze foto, die inmiddels in een album is geplakt, we zien er totaal niet nerveus uit, we hebben juist een oprechte smile van oor tot oor. We zijn er klaar voor, we gaan ons mini-mensje eindelijk ontmoeten.

De rit naar het ziekenhuis duurt 15 minuten. Het is een ontspannen ritje, volgens mij hebben we nog niet helemaal door dat het nu ECHT gaat gebeuren. Dat we dezelfde route rijden als naar de bouwmarkten etc helpt ook niet echt! Om 8.30 uur melden we ons bij de balie in het ziekenhuis. Met mijn koffertje en beebs ‘eigen’ weekendtas wandelen we door het ziekenhuis alsof we een weekendje weg gaan. Eerst wordt er een buisje bloed afgenomen, waardoor mijn eerste bloeduitstorting gelijk een feit is, en vervolgens mogen we doorlopen naar de kraamafdeling. Hier aangekomen horen we direct dat er een gezinskamer vrij is, whoohoo! Dit betekent dat we een eigen kamer krijgen met daarin twee bedden, een koelkastje, een eigen badkamer en natuurlijk een commode en wiegje. Het betekent dus ook dat mijn man net zolang als mini-us en mij in het ziekenhuis mag blijven.

We zijn ons een beetje aan het installeren als een verpleegkundige binnen komt, er wordt een echo gemaakt om vast te stellen of er nog steeds sprake is van een stuitligging. Aangezien er non-stop een hoofdje in mijn ribben drukt, weet ik de uitslag van de echo goed te voorspellen. Na een positieve ctg waaruit blijkt dat de baby sterk genoeg is voor een keizersnede weten we zeker dat vandaag de geboortedag van ons kindje is! Hoe laat de kleine ter wereld komt is nog niet helemaal bekend, ik word of rond half twaalf opgeroepen of juist pas aan het einde van de middag. Zoiets wil je trouwens echt niet horen als je sinds die avond ervoor al nuchter bent. Ohja misschien ook leuk om te vermelden, want zulke details worden in prachtige bevallingsverhalen natuurlijk altijd achterwege gelaten, maar de avond voor de keizersnede moet je een laxerende zetpil in brengen. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan en vind het eerlijk gezegd verschrikkelijk dat ik dit zelf moet doen, straks doe ik het niet goed? Ik word hier nu nog regelmatig om uitgelachen, want ik heb de keizersnede ontspannen en met een lach ondergaan maar de zetpil heb ik pas na een uur ijsberen huilend in weten te brengen.

Om duidelijk te maken wat er vandaag allemaal gaat gebeuren, krijgen we een album overhandigd waarin aan de hand van de foto’s stap voor stap het proces van een natuurlijke keizersnede staat beschreven. We hebben dit album samen bekeken en vinden het nog steeds super dat dit ons werd aangeboden. In het album staat bijvoorbeeld al uitgelegd dat de partner tijdens het geven van de ruggenprik niet in de OK mag zijn. Wanneer mijn man niet gelijk met mij de OK in mag, is dit voor beiden dan ook geen verrassing en kunnen we er gewoon rustig onder blijven.

In het album staat ook dat ik een infuus krijg. Ik heb nog nooit een infuus gekregen maar als trouwe bloeddonor ben ik niet bang voor prikjes, en dit blijkt maar goed ook. De verpleegkundige ziet mijn aders en zegt meteen, “goh, dat zijn mooie aders”. Helaas juicht ze te vroeg, want ze prikt dwars door mijn ader heen, met als gevolg bloedstorting nr. 2. Als ze in mijn andere hand prikt, is er geen bloed of bult te zien, maar wanneer het kraantje open gedraaid wordt, blijkt de vloeistof direct onder mijn huid te lopen. Oeps bloedstorting nr. 3 :S De verpleegkundige roept er voor de zekerheid toch maar een collega bij. Deze collega kijkt naar mijn ‘o zo mooie aders’ en begrijpt niet dat de eerste verpleegkundige tot twee keer toe mis heeft geprikt. Ironisch genoeg gaat haar eerste poging ook mis met natuurlijk nog een bloeduitstorting tot gevolg. Met het oog op de klok besluiten de beide verpleegkundigen toch nog maar een keer te prikken maar dan wel met zijn tweëen. Terwijl een mijn vel strak trekt zodat mijn ader niet kan rollen, prikt de ander het infuus en jawel het is gelukt! De verpleegkundigen verontschuldigen zich voor het feit dat het pas in de vierde keer gelukt is, ik stel ze gerust dat ik het echt niet erg vind omdat ik de prikjes niet als pijnlijk heb ervaren.

Net wanneer ze denken dat ik misschien wel een ideale patiënt ben, verdwijnt mijn glimlach. Nu komt het moment van de dag waar ik het meeste tegenop kijk, hoewel veel mensen misschien zullen verwachten dat dit de ruggenprik of de operatie is, is het het inbrengen van de katheter. De eerder genoemde zetpil en de katheter hebben me daadwerkelijke slapeloze nachten bezorgd terwijl ik me totaal niet druk maak over de keizersnede. Waarom kan ik eigenlijk niet uitleggen, misschien heb ik wel gewoon veel vertrouwen in pijnstilling, ik ben ervan overtuigd dat ik die keizersnede echt niet ga voelen maar het inbrengen van een katheter zonder verdoving, dat lijkt me echt verschrikkelijk. De verpleegkundigen blijken me gelukkig te begrijpen en stellen me gerust, als het echt zo erg was zou het wel onder verdoving gebeuren. Goed punt voor iemand die zo nuchter is als ik, doe maar dan! Nu kan ik heel rooskleurig vertellen dat je niks voelt maar je voelt het echt wel en het voelt echt niet lekker. Maar pijn doet het gelukkig niet, het is gewoon even vervelend en vooral raar, het voelt namelijk alsof je heel erg moet plassen maar dat niet wilt/kan omdat je gewoon op een ziekenhuisbed ligt. Mijn man komt even met me praten en door deze afleiding ben ik dit gevoel al snel kwijt. Na ongeveer een kwartiertje kletsen, over hoe nieuwsgierig we zijn naar ons kleine mensje, is het een jongetje of meisje etc, zwaait om 11.20 uur onze deur open: “We hebben groen licht!” En dan ineens komt het besef, we worden NU papa en mama!!

Mijn man en een verloskundige rijden mijn ziekenhuisbed naar de voorbereidingsruimte van de OK. Hier word mijn man meegenomen naar een ander kamertje en word ik overgetild naar een OK-bed en verder klaar gemaakt voor de operatie. Mijn bloeddruk en hartslag word gemeten en ik krijg nogmaals een uitleg over wat er allemaal gaat gebeuren en er wordt me goed op mijn hart gedrukt dat ik het aan moet geven als ik me niet goed begin te voelen. Nadat er allemaal vreemde hoofden boven die van mij hebben gehangen (zo voelt een baby zich denk ik ook in zijn wiegje) word ik de OK in gereden. Hier moet ik op bed gaan zitten en voorover buigen zodat ze de ruggenprik kunnen zetten. Dit klinkt natuurlijk super simpel, ware het niet dat er een huge buik in de weg zit. De zin “Kunt u nog iets verder naar voren buigen?” heb ik dan ook meerdere keren gehoord. Dit had meer voeten in de aarde dan het zetten van de prik zelf, dit heb ik namelijk niet eens gevoeld.

Om 11.35 uur, met mijn man die eruit ziet als een marsmannetje inmiddels zittend bij mijn hoofdeinde, gaat de operatie beginnen. Ik lig achter een doek en we kunnen dus niet zien wat er gebeurd. Mijn man mag rondlopen maar blijft gelukkig bij mijn hoofd zitten. Ik lig te schudden op de operatietafel, ik word er een beetje lacherig van. Ik voel me eventjes geen mens, volgens mij gaat het er bijhoorlijk wild aan toe aan de andere kant van het doek. Het duurt dan ook maar even voordat het venster in het doek wordt geopend. We kunnen nu met eigen ogen zien hoe onze baby om 11.47 uur wordt geboren. Omdat de baby in stuitligging ligt zien we allereerst een kontje en beentjes verschijnen. De gyneacoloog vraagt of we al kunnen zien wat het is. En dat kunnen we zeker, het is een meisje!

Ik voel dat de gyneacoloog nog behoorlijk wat kracht moet zetten maar dan verschijnt ook het prachtige hoofdje van ons dochtertje <3 In eerste instantie schrikken we behoorlijk want meteen is te zien dat ze de navelstreng om haar nekje heeft. Als de gyneacoloog deze tweemaal afwikkelt begint ze echter meteen te huilen en zijn we enigszins gerustgesteld. Naast de operatietafel staat een tafel waarop ons meisje meteen schoongemaakt en gecontroleerd wordt. Wat erg bijzonder is, is dat ze de kamer dus niet hoeft te verlaten om gecontroleerd te worden, mijn man kan gewoon bij haar staan en mag haar navelstreng doorknippen waar de co-anesthesist vervolgens foto’s van maakt. Nog specialer is dat er een camera boven deze tafel hangt en dat er naast mijn hoofd een grote tv staat. Ik kan dus zien hoe de navelstreng wordt doorgeknipt en hoe mooi ze is! Ze scoort meteen een dikke 9 en mag daarom bij ons blijven, ze wordt op mijn borst gelegd en ik kan haar dus meteen zien, ruiken en voelen. Na een aantal minuten vind ik het te zwaar worden en geeft de verloskundige haar aan mijn man. Hij zit ergens achter me en ik kan hem niet zien, een van de co-assistenten heeft dit in de gaten en draait de camera die eerst boven de controletafel stond zo dat ik verliefd naar mijn man, die zojuist trotse papa is geworden, en mijn dochtertje op het tv-scherm kan kijken. Ik geniet enorm van dit beeld en ben lekker aan het zwijmelen als een operatie-assistent ineens zegt dat mijn wond wordt dichtgeplakt... huh wat.. nu al? Doordat ik zo ben afgeleid ben ik eigenlijk helemaal vergeten dat er aan de andere kant van het doek nog gewoon doorgewerkt werd.

Om bij te komen word ik naar de uitslaapkamer gereden. Mijn dochtertje wordt in een couveuse gelegd zodat ze ook naar uitslaapkamer vervoerd kan worden. Nog steeds is ze dus niet bij ons weg geweest. Op de uitslaapkamer wordt ze gewogen en mag ik haar vervolgens haar eerste flesje (van 15 ml) geven. Omdat het met ons allebei erg goed gaat en we een eigen kamer hebben mogen we al snel terug naar de kraamafdeling. Om 12.40 zijn we hier weer terug. Dit betekent dat we slechts anderhalf uur weg zijn geweest! Het blijft ongelooflijk hoe snel je dan ineens mama wordt.

Ik kijk met heel veel blijdschap terug op de geboorte van mijn dochter. Ik heb alles zeer bewust mee gekregen en door de manier waarop de keizersnede is uitgevoerd, de natuurlijke keizersnede, geen moment van mijn meisje hoeven missen. Doordat ik haar geboren heb zien worden en ze vrijwel meteen op mijn borst werd gelegd, denk ik dat de periode na de daadwerkelijke bevalling in mijn situatie niet anders was dan bij een natuurlijke bevalling. Ik hoop dan ook dat meer ziekenhuizen dit door gaan voeren want ik gun iedereen net zo’n prachtige ervaring als ik heb gehad!!