jongens spoed OK (vervolg)

Tijd om door te dringen had het niet, ik werd naar de OK gebracht. Veel kreeg ik er niet van mee, mijn ogen kon ik niet meer openen. Ik zat weer in een andere wereld, de verdoving was al uitgewerkt en ik had persweeën. Het gevoel dat je kindje eruit wil, maar dat je je best moet doen om het binnen te houden. Ik hoorde verpleegkundigen vragen of ik diegene was waarvan ze de gegevens in handen hadden. Met moeite kon ik een ja uitbrengen waarop ik om me heen hoorde: 'Het is echt spoed jongens!'

Ik werd op de operatietafel geholpen en er moest snel een nieuw infuus in, die was al vier maal opnieuw geplaatst.
Ik voelde stekende pijntjes en vroeg of ze al bezig waren. dat bleek een pincet te zijn waarmee ze vrolijk in mijn buikvelletjes zaten te knijpen of de verdoving al ingewerkt was, niet dus.. De gynaecoloog zei dat ze nu toch echt aan de gang moesten. Volgens mijn man heb ik toen gezegd: 'Nou toe maar dan!'. Waarop de anesthesist hem zei dat dit niet normaal was want ik voelde het nog! Ik was echter alleen bezig met ons kindje. Die kelderende hartslag steeds, nee het was klaar nu, ik moest mijn eigen gevoel uitschakelen het was tijd voor de geboorte.

Ik voelde een stekende pijn wat inhield dat 'het mes er in zat'. Oké fijn is echt anders, maar dat kon me allemaal niets meer schelen. Met mijn ene arm in de handen van mijn man en de andere arm in de handen van meneer de anesthesist voelde ik me in goede handen. Tot op het moment dat de gynaecoloog haar best deed om de kleine weer terug omhoog te trekken om het geboren te laten worden. Dat is toch het ergste onaangename gevoel dat ik ooit heb ervaren! Dat gedeelte dat ik nog kon bewegen ging heen en weer op de operatietafel. En toen....

Daar was ze dan na een bevalling van 26 uur was in 7 minuten tijd via een keizersnede geboren, onze dochter Mila Jocelynn.
De kortste van het jaar zei de gynaecoloog, ze doelde op de navelstreng. Dit was de boosdoener van alles, Mila had de gehele bevalling aan een bungeekoord gehangen en was er zo nooit uitgekomen en werd steeds terug getrokken.

Het scherm werd aan de kant gedaan en door een plastic venster zag ik voor het eerst onze dochter onder de smurrie.
Ze vervolgde meteen haar weg naar de kinderarts met zijn collega's, even aan het zuurstof en daar klonken de eerste klanken.  
Ze mocht hierna even bij me en ging vervolgens met papa mee naar de afdeling. Ze moest mij nog dichtritsen.
Geen probleem, ik was er weer en weer aan het ouwehoeren als vanouds en alles al weer achter me gelaten!
 Natuurlijk de gynaecoloog gevraagd of ze wel roze hechtdraad gebruikte en of ze het aantal gebruikte gaasjes wel hadden geteld. Ja ik zal toch niet de eerste zijn waarbij iets achterblijft na een operatie :P
Het was gewoon gezellig in de OK, ik ben de gynaecoloog en haar team ook zeer dankbaar voor alle goede zorg. Wat een topteam! Ook fijn dat ze gewoon met me mee lachten en niet alleen maar serieus waren. wellicht omdat wij de gehele nacht al zo nuchter waren geweest wisten ze wel wat voor een vlees ze in de kuip hadden. Een dikke knuffel voor mijn vriend, een goede steun en net zo nuchter als ik. Na de operatie kwamen bij hem toch de tranen los toen hij Mila mee mocht nemen naar de afdeling. Mooi dat ook hij zijn emoties de loop laat.

Nee, ik zou nooit in het ziekenhuis bevallen, maar lekker thuis in mijn eigen bed. Dit verliep wel even anders, maar ik kijk er zeer tevreden op terug. Ik ben nadien door elke professional gevraagd naar hoe ik op de situatie terug keek. Ik was er al klaar mee dit was verleden tijd en het was allemaal goed gegaan dus waarom terug kijken als je zo'n pracht dochter hebt en nog een hele toekomst samen tegemoet gaat!