Jongens met spoed naar de OK!

En toen passeerden we de uitgerekende datum. Ja ja het komt als het komt dat weet ik, maar toch.. Als je een datum krijgt leef je naar dat moment toe ook al weet je wel beter, een eerste kindje komt veelal later. Maar laat nou dat later voor mijn gevoel best lang duren. En bij elke verandering, 'zal het nu dan toch echt beginnen?'.

's avonds op de bank nam mijn buik vreemde vormen aan, het mooie ronde was weg en overal stak wel wat uit. Dat wat Quasimodo op zijn rug had, zo zag mijn buik eruit! Mijn gevoel zei dat dit toch wel een begin was van.
En ja, de volgende ochtend begonnen de weeën, de definitie van het begrip 'ijsberen' werd mij nu geheel duidelijk. Ik was zelfs bang dat na een gehele dag weeën de sporen in het laminaat zouden slijten. Man die weeën deden best pijn en ik ben toch geen pieperd. Ik kan me goed herinneren dat iedereen zei, 'ach jij met je sportieve lichaam die kleine komt er zo uit!'
's avonds om tien uur kwam de verloskundige van de late dienst, die van overdag was al een paar keer langs geweest. Inmiddels had ik zestien uur lang weeën en na de vliezen doorgeprikt te hebben en twee maal gestript te zijn zat ik op nauwelijks vijf centimeter. En de pijn werd intenser, ik kon mijn ogen nog nauwelijks open houden en nee geen pijnstilling.
De verloskundige liet mij de keuze of je gaat nu naar het ziekenhuis of ik stuur je over een uur in. Tja na overleg met mijn vriend besloten dan toch maar te gaan want in een uur gaat het echt niet naar tien centimeter. 'Ik ken jou' zei de verloskundige. 'Als jij nu nog zo rustig kunt zeggen dat het echt pijn doet, heb jij echt behoorlijke pijn'. Ja dat was wel zo, pijn is fijn en ik kan het goed weg lachen, toch was dit andere koek.
In eigen auto naar het ziekenhuis en natuurlijk niet echt wat klaar gelegd want 'No way!' dat ik in een ziekenhuis zou bevallen.
Het komt zoals het komt...
In het ziekenhuis hielden ze een standaard praatje over de risico's van een ruggenprik etc. Nou leuk hoor maar dat ging compleet langs me heen, want ik zat al in een andere wereld en mijn ogen kreeg ik niet meer open. Na een half uur kwam de anesthesist voor de ruggenprik. Wow wat een opluchting zo ik was er weer! Inmiddels mijn vriend op pad gestuurd voor cola en stroopwafels, ik had mega trek en al een tijd niets gehad.
Ik werd volledig op alle apparatuur aangesloten en de kleine ging inwendig aan de monitor. Het bleek, dat met elke wee haar hartslag naar beneden kelderde. Daar wordt je een beetje onrustig van. Gevolg was dat ze van de kleine bloed af moesten nemen, ze maken inwendig krasjes op haar hoofd om bloed af te namen. Allemaal bezorgde mensen om het bed en steeds de vragende blikken of het goed ging. Nou met mij wel hoor helemaal stoned van de medicatie voelde me prima en kond de ogen weer open houden en zelfs lachen. Ach wij zijn beiden nuchter en we waren in goede handen dus zelf maakten we allemaal grapjes. Met paniek kom je nergens. Het afnemen van bloed ging twee maal mis dus het moest nog een derde keer. Nergens last van totdat ik na het onderzoek weer rechtop kwam zitten. De zuster had een bak in handen maar de cola en stroopwafels spoten er zo hard in dat het er aan de andere kant weer uit kwam. Oeps! sorry, ik had het niet onder controle. Vanaf toen mocht ik niets meer hebben dan af en toe een slokje water, want stel je voor dat we toch naar de ok moesten. Gelukkig bleek uit bloedonderzoek dat de kleine genoeg zuurstof had voor een natuurlijke bevalling dus daar gingen we voor.

Na ruim 24 uur had ik 10 cm ontsluiting en mocht ik persen, ze konden het hoofdje gedeeltelijk vastpakken en ik moest nog een paar keer flink persen met de perswee mee. En toen kwam het: 'Jongens dit wordt een spoed OK!'