Snap
  • Bevallingsverhalen
  • prematuur
  • Dysmatuur
  • apgarscore
  • detiendekanhetgebeuren
  • 1456gramen35cm

Jonathan Kor-Jan Hummel

Op 9 oktober 2019 werd ik dus weer opgenomen omdat er dipjes te zien waren in de hartslag van de kleine man.

We bespraken gezamenlijk wat de planning was, ik gaf ze aan dat ik op 10 oktober een afspraak zou hebben voor een nieuwe groei-echo en dat mijn eigen gynaecoloog deze nog graag wilde laten maken zodat die mee kon in het alles beslissende gesprek op 11 oktober.

Ze lieten deze echo afspraak dus staan en ik werd direct voor nog langer aan de CTG gelegd.

Ik lag op dat moment weer alleen in het ziekenhuis, Lars was gewoon aan het werk en hoe erg ik hem op dat moment ook mistte het was geen reden vond ik om hem eerder van zijn werk te laten gaan.

Rond 12 uur was ik in slaap gevallen, de stress van het zien van de CTG maakte me zo ontzettend moe.

Toen ik wakker werd, zat opeens Lars naast me. Hij had vrij gekregen om bij me te zijn en kwam even snel langs om mijn oplader voor de telefoon te brengen en te vragen wat ik allemaal nodig had. Na de waslijst doorgegeven te hebben, ging hij snel naar huis om daar even snel het huishouden te doen en zou dan met het eten weer bij me zijn.

Ook mijn schoonmoeder kwam toen onverwachts langs, wat was dat fijn! Zulke bezoekjes laten je even niet alleen maar doemdenken, je kunt er een beetje afstand van nemen op zo'n moment. Ze gaf me aan dat ze een vreemd voorgevoel had, ze had het gevoel dat een keizersnede de beste optie was, ze was enorm bang wat er zou gebeuren als ik natuurlijk zou bevallen en vroeg of ze dat niet gewoon konden doen. Aangezien ik op dat moment nog niet wist wat het ziekenhuis voor me in petto had, wist ik ook niet of dit ook kon.

Die avond kreeg ik weer een CTG en die was weer helemaal perfect, de gynaecoloog in dienst kwam met mij de opties bespreken en gaf daarbij ook de gevaren aan. Ik mocht op dat moment gewoon nog ingeleid gaan worden en vaginaal bevallen, echter omdat de placenta al niet goed zijn werk meer deed zouden de weeen erg gevaarlijk voor de kleine zijn. Hij krijgt op zo'n moment dan helemaal geen zuurstof meer en de kans bestond dat hij dan kwam te overlijden. Ook mocht ik kiezen voor een keizersnede, het gevaar daarbij was dat de ruggenprik niet genoeg was en ik onder volledige narcose zou moeten en de geboorte niet mee zou maken en dat ik veel bloed kon gaan verliezen waardoor ik lange tijd niet bij de kleine kon zijn.

Ik liet het eerst maar gewoon op me inzinken, maar heb later bij een van de verpleegkundigen aangegeven dat ik vanwege de gevaren van een vaginale bevalling wilde dat ze een keizersnede gingen doen. Ze gaf me aan dat ik dit de volgende ochtend bij de dienstdoende gynaecoloog aan mocht geven.

Donderdag 10 oktober 2019

Ik was op dat moment 33 weken en 5 dagen zwanger. Rond half 9 werd ik weer aan de CTG gelegd, ze gaf direct al aan dat ze vandaag een CTG zouden nemen van minimaal een uur vanwege de dipjes van de dag ervoor. Ik gaf haar aan dat ik om half 12 een afspraak had op de begane grond voor de groei-echo of er dan iemand mij heen kon brengen. Niet dat ik dit zelf niet zou kunnen, maar de afdeling had specifiek aangegeven dat ik niet alleen die kant op mocht.

Rond 11 uur lag ik nog steeds aan de CTG, er waren namelijk om de haverklap dipjes in zijn hartslag te zien. Ik besloot maar om te vragen of ik er van af mocht, zodat ik me eindelijk eens om kon kleden en naar de wc kon gaan zodat ik ook op tijd naar de groei-echo kon. De verpleegkundige die me kwam helpen gaf aan dat ze me in ieder geval naar de wc zou laten gaan en dat ze ging vragen aan de gynaecoloog wat de bedoeling precies was. Na het toilet bezoek gaf ik haar aan dat ik me steeds minder goed ging voelen met het uitzicht van de CTG. Ik gaf haar aan of ze de gynaecoloog niet eventueel kon vragen of we niet een keizersnede in konden gaan plannen, omdat dit niet meer prettig voelde. Het moment dat ze naar de gynaecoloog wilde lopen, kwam deze al binnen.

Ze zei: "Mevrouw, ik weet niet of u zelf een idee hebt van de CTG wat het beste zou zijn?" Ik gaf haar aan dat ik het niet meer prettig vond en het idee had dat hij beter af zou zijn buiten de buik in plaats van in de buik. Ik vroeg haar of we niet een keizersnede in konden gaan plannen. Het antwoord wat ik kreeg was: "Dat is exact wat ik ook dacht, maar die gaan we niet meer inplannen, je gaat die keizersnede vandaag nog krijgen. Bel je man maar, dan bellen wij de OK."

Even snel er tussendoor: herinneren jullie nog het gesprek van Lars en mij dat we zeiden: niet donderdag de 10e hoor! Ja, maar je weet toch? De tiende kan het gebeuren.

Op dat moment schiet ik in de stress... Lars, die zit vandaag in Amsterdam... Voor de grap stelt de gynaecoloog nog voor om mij anders in een ambulance te zetten en te laten bevallen in het VUmc, maar ik wilde graag gewoon in ons eigen ziekenhuis bevallen, dicht bij huis.

Ze gaf me aan dat ik Lars kon bellen en zodra hij er was, dan zouden ze de OK gereed maken. Mocht er wel onverwachts iets eerder tussen komen waardoor de kleine direct gehaald moest worden dan kon het wel zijn dat hij er niet bij kon zijn.

Op dat moment belde ik direct Lars en die kwam gelukkig in beweging om naar huis te gaan. Direct daarna besluit ik om mijn zusje te bellen en te vragen of ze naar het ziekenhuis kan komen, als de keizersnede opeens heel snel plaats moet gaan vinden, dan ben ik gelukkig niet alleen op de OK. Last but not least, ik stuur in de familie whatsapp groep van Lars zijn familie: De tiende kan het gebeuren. (Ja, ik kon het niet laten)

Fast forward naar het moment dat Lars eindelijk in de kamer aangekomen is, de verpleegkundige zorgt dat de OK gebeld wordt voor mijn keizersnede en ik word alvast voorbereid zodat we er helemaal klaar voor zijn.

De zenuwen waren gigantisch, want ik heb serieus gevraagd naar een andere kleur operatiejasje omdat de kleur vloekte met mijn haar en dacht dat die hele katheter naar binnen gebracht zou worden.

Er wordt ons uitgelegd wat we kunnen verwachten omtrent de bevalling. Omdat hij natuurlijk veel te vroeg geboren zou worden en veel te klein zou zijn, moest ik er niet vanuit gaan dat ik hem vast mocht houden op de OK. Hij zou direct mee gaan in de couveuse en Lars zou uiteraard met hem mee gaan. Na de keizersnede zou ik zelf naar de uitslaapkamer gaan en zodra de ruggenprik goed uitgewerkt was, zouden ze mij met bed en al naar de couveuse brengen.

Rond 17:00 uur was het dan zover en mochten we naar de OK. Lars moest zich daar nog omkleden, ik moest nog wat testjes hebben en meerdere keren de vragen doorlopen of ik wel echt de patient was die ze moesten hebben.

Direct bij binnenkomst van de OK kreeg ik de vraag of ik het scherm omlaag wilde hebben zodat ik de bevalling kon zien. Aangezien ik hem niet vast zou kunnen houden, wilde ik wel graag hem zien als hij geboren werd. Direct erna werd de ruggenprik gezet, helaas ging de eerste verkeerd en had ik alleen geen gevoel in mijn rechterbeen. Hierdoor moest de ruggenprik nogmaals gezet worden maar die ging gelukkig wel goed en konden ze gaan beginnen.

En toen was hij daar! Mijn zoon, de liefde van mijn leven, mijn alles. Ik hoorde hem huilen en de gynaecoloog zeggen: dat moeten goede longen zijn! Hij werd meegenomen om schoongemaakt te worden, gewogen te worden en vervolgens zou hij dus in de couveuse naar de NICU gaan.

Tijdens die controle voeren ze de APGARscore uit. Deze heb ik uiteraard niet zelf gezien omdat ik op de operatietafel lag. Hierbij testen ze dus op ademhaling, hartslag, spierspanning, kleur en zijn reactie. Elk punt kan je 0, 1 of 2 punten op scoren waardoor het maximum dus een 10 is. 

Hij scoorde de eerste keer een 9, 5 minuten later had hij een 10! Niemand had verwacht dat hij het zo goed zou doen!

Vervolgens wordt hij nog gewogen en blijkt hij toch onder het verwachtte gewicht te zitten.

Uit het niets hoor ik de deur achter me open gaan en zegt een van de vrouwen om mee heen: "Mamma, kijk eens wie ik hier voor je heb."

Onverwachts, omdat hij het zo goed doet, mag hij toch nog even bij me komen liggen. Gelukkig worden er foto's gemaakt en hebben we onze eerste foto's van ons als gezin daar in de OK. Na een aantal minuten te mogen knuffelen terwijl hij wordt vastgehouden door een van de verloskundigen wordt hij meegenomen en gaat hij in de couveuse met Lars naar de NICU.

1,5 uur later mocht ik ook naar de NICU toe om onze zoon nogmaals goed te bekijken. Ik heb hem die avond niet vast mogen houden, omdat ik mezelf niet warm kon houden vanwege iets te veel bloedverlies. Maar dat halen we nu zeker in!

Op 10 oktober 2019 om 17:26 uur is onze zoon geboren, we noemen hem Jonathan Kor-Jan Hummel.Vernoemd naar zijn 2 opa's Korrie en Jan, die er helaas niet meer mogen zijn.Hij woog 1456 gram en was 35 cm groot.

Vandaag, op 10 oktober 2020 wordt deze kleine superheld alweer 1 jaar. Het is een gigantisch emotioneel jaar geweest, van ziekenhuisopname tot de spoedkeizersnede en van de couveuse tot zijn bedje thuis en van alleen maar liggen tot alleen nog maar willen stappen. Mijn lieve Jonathan, mamma en pappa houden zielsveel van jou en zijn onwijs trots op je!

In mijn volgende blogs zal ik ook gaan schrijven over de periode op de NICU en alles wat daarna nog kwam.

Stay tuned!