Je leven 190 graden anders, ik heb opeens een zoon!

Ik wist in totaal twee uur dat ik in verwachting was voordat mijn prachtige zoon geboren werd.

 

Het was het weekend van 2 december, ik voelde me rot. Raar , mijn persoonlijkheid kennende ga ik overal doorheen maar de tas met kleine boodschappen kreeg ik niet vanuit de auto in het huis.

Elk uur begon ik me slechter te voelen, ben het hele weekend me bed niet uit geweest. Ik voelde me al maanden niet lekker, vaak genoeg naar de huisarts gegaan en bloed gaan prikken maar daar kwam nooit wat uit.

Maandag ochtend dacht ik, laat ik alsnog maar even naar de huisarts gaan, op mijn laatste kracht ben ik daar ook aangekomen en ik moest voor de zoveelste keer gaan bloedprikken met spoed want mijn bloeddruk bleek ook erg hoog.

Ik moest me een uur later meteen melden bij de SEH in het ziekenhuis omdat er toch iets goed mis was met me, als ik nog een dag met deze bloeddruk zou blijven lopen kon dat ernstige gevolgen hebben.

 

In het ziekenhuis kwamen ze er maar niet uit wat er met me aan de hand was maar het ging steeds slechter met me, ik heb in de drie uur dat ik daar was de vreselijkste diagnoses gehoord.

Opeens kwam er een verpleegkundige met het idee om een inwendige echo te maken om te kijken of er niks in mijn blaas of baarmoederhals zat.

En daar kwam het, daar zat onze kleine prachtige ventje.

De artsen kwamen het aan mij vertellen : ‘mevrouw wist U dat U zwanger was?’. Mijn reactie was nog : ‘leuk grapje, dat kan helemaal niet. Mijn menstruatie is twee dagen geleden geweest’.

Maar daar was hij toch echt.

Ik werd meteen naar de verloskundige afdeling gebracht, waarbij ze met het nieuws kwamen u bent 26 weken zwanger en U bent heel ziek. Ik had blijkbaar zwangerschapsvergiftiging en HELLP-Syndroom en mijn zoon had erg weinig vruchtwater en lag tegen mijn zenuwen aan in me rug. Nu begreep ik waar al die pijn vandaan kwam. Dit was z’n grote schok, ik heb niet geleefd als een zwangere vrouw wat nu?! Mijn kind, is hij of zij oke?! Is hij ziek?! Wat nu?!

Ze waren bang voor een hersenbloeding want ik moest met spoed overbracht worden naar het Sofia EMC. Na dat medicijn ben ik compleet de weg kwijt geraakt. Tot op de dag van vandaag komt het met kleine stukjes terug.

Toen ik eenmaal in het Sofia lag werd mij verteld dat ik 3 maanden mijn zwangerschap uit moest zitten en moest blijven liggen op bed voor onze veiligheid.

Dit heeft niet langer dan een uur mogen duren, mijn lichaam begaf het. Het laatste wat ik hoorde : ‘Mevrouw valt weg we moeten de baby er NU uit halen!!’

 

4 December werd mijn zoon geboren met een gewicht van 835 gram met een zwangerschap van 26 weken. We zijn op dat moment allebei op het zelfde moment gereanimeerd , het is een wonder.

Ik was te ziek en te overdonderd, ik heb een zoon. En nu? Ik heb geen spullen helemaal niks? Het huis, is niet klaar voor een baby.. Mijn relatie, opeens zijn we papa en mama..

Mijn zoon bleek ziek, door zijn vroeggeboorte waren zijn darmen niet volgroeid , op zijn 3e dag is hij met spoed geopereerd om een stoma aan te leggen omdat hij het anders niet zou halen. Maar op dat moment was ik zelf nog steeds aan het vechten voor mijn eigen leven. Zo onwerkelijk, je kind wegbrengen voor een riskante operatie en zelf niet eens een woord uit kunnen brengen. Dit zijn de stukjes die nog steeds leeg zijn in mijn hoofd.

 

In de weken hierna was ik nog steeds zelf veels te ziek, door de goede begeleiding van het Sofia en de Jeugdzorg werd er gelukkig elke dag met mijn zoon geknuffeld. Ik pleit voor hun, wat een prachtig beroep en wat een ongelofelijke begeleiding.

Hoe moet je nu alles een plek gaan geven terwijl je zelf nog voor je leven aan het vechten ben?

Ik had zo veel vragen, maar ik was zo bang om hem te verliezen hij was zo ontzettend ziek, zo klein. Prematuur zijn en vechten voor je leven.

Toen ik zelf weer bij was heb ik hem voor de eerste keer gezien. Onmenselijk, hij pastte letterijk in mijn hand.Al die slangetjes die hij had.

Hij was prachtig, zo klein. Zo onwerkelijk.

Elke dag ging ik met hem buidelen, de liefde was al gelijk zo groot.

Normaal werk je 9 maanden naar je kindje toe, ik had twee uur. Maar de liefde was zo erg aanwezig.

 

De dagen en de weken erna waren zo spannend en vreselijk, infecties bacterieen maar hij is het sterkste ventje dat ik ken. Na 2 maanden is zijn stoma weggehaald met een riskante hersteloperatie wat gelukkig allemaal goed is gegaan. 3 1/5 maand na zijn geboorte mochten we naar huis, inmiddels een gewicht van 3440 gram.We mochten naar huis met een sonde, hij kon nog niet al zijn flessen zelf drinken en dan ook binnenhouden. Zo onzettend trots, zo veel liefde. Eindelijk na maanden in het ziekenhuis te hebben geleefd mochten we met zijn 3tjes eindelijk naar ons huis.

 

Het is nu bijna een jaar geleden, onze prachtvent is 8 kilo, loopt iets achter maar het belangrijkste is dat hij gezond en gelukkig is.

Dit heeft ons leven in elk opzicht omgegooid, maar het aller mooiste cadeau van de hele wereld is hij. Ons mooie wondertje, vechtertje.

Maanden erna heb ik zelf nog steeds last van een hoge bloeddruk en van mijn hersenen. Dit kan blijvend zijn, maar dat is iets wat je moet accepteren. Ik kan het niet veranderen.

 

Ik denk er vaak aan terug, op dat moment zit je in een rollercoaster van emoties, die komen later. En alles wat je voelt mag zeker gevoeld worden.

 

Ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen. Hij is echt de beste helft van mij