Snap
  • Bevallingsverhalen
  • bevallen
  • eerstekeermama

Ivar kwam er dan eindelijk aan!

De weg naar het allermooiste wat mij ooit is overkomen

Op 18 maart moest ik op controle bij mijn gynaecologe. Alles zag er goed uit. Mijn baby’tje was al ingedaald en ik had al één centimeter ontsluiting, maar ze wou nog niet strippen omdat ze dat niet gunstig vond. Dat was oké voor mij, want ik had nog tien dagen te gaan voor ik de uitgerekende datum zou bereiken. Wel vroeg ze mij wanneer ik wou ingeleid worden, indien ik over de datum heen zou gaan. “2 of 6 april?” vroeg ze. Ik zei onmiddellijk dat ik absoluut nog in maart wou bevallen. Toen moest ze lachen en zei ze dat we volgende week wel zouden zien.

Mijn volgende controle zou plaatsvinden op 25 maart, maar deze werd verplaatst naar 27 maart en dan nog bij een andere gynaecoloog dan degene die mij heel de zwangerschap had opgevolgd. Er hing door de Corona-maatregelen sowieso al een vreemde sfeer in de lucht, maar deze dokter maakte het er voor mij niet beter op. Hij was heel kortaf en heeft enkel snel een echo gemaakt. Geen inwendig onderzoek, helemaal niks. Toen ik vertelde dat ik de avond voordien steken voelde in mijn onderbuik en vroeg of dat misschien weeën konden zijn, zei hij heel bot: “Nu voel je niks, dan zijn dat geen weeën he.” Pff hoe moest ik het weten? Dit was mijn eerste zwangerschap… Op nog geen tien minuten was ik er alweer buiten, met een vervelend gevoel. Ik had er al even geen zin meer in.

De dag nadien bereikte ik dé datum. 28 maart 2020 zou de dag moeten zijn dat ons zoontje ons eindelijk mocht komen vergezellen. Ik heb de hele dag nog opgeruimd, gedweild, de ramen gepoetst… in de hoop dat het sneller zou gaan. Maar helaas, niks...

Die avond rond 23u45 gingen we naar boven om te gaan slapen. Mijn gynaecologe had gezegd dat ik rond mijn uitgerekende datum zeker voldoende moest slapen, omdat een kindje op de wereld zetten ontzettend zwaar is. Rond 1u25 werd ik wakker met een vreemd gevoel in mijn buik. Ik stond op om naar de wc te gaan en moest halverwege de gang even stilstaan om de wee te laten passeren. Nog voor ik bij de wc was, had ik al een tweede wee. Toch drong het niet onmiddellijk door. Nog voor ik terug in bed lag, had ik alweer een paar pijnlijke weeën. Rond 1u45 ben ik dan maar beginnen timen hoe lang het telkens duurde en hoeveel tijd ertussen zat. Na een uur maakte ik Thomas wakker om te zeggen dat het zover was. Hij belde naar het ziekenhuis om te vragen wanneer we best naar daar gingen en waar we binnen moesten (wegens Corona was het ziekenhuis anders georganiseerd).

Om 4u56 ‘s morgens kwamen we aan bij het ziekenhuis. De weeën werden steeds heftiger en ik kon tijdens een wee niet meer rechtop staan. Ik plooide dubbel. Zo ook net voor de ingang van de spoeddienst, naast een triagepost voor potentiële corona patiënten. Eens we binnenkwamen, moesten we ons aanmelden en niet veel later kwam iemand volledig ingepakt in beschermkledij ons halen om ons te begeleiden naar het verloskwartier. De gangen waren allemaal leeg. Muisstil. Heel vreemd voor een ziekenhuis.

Eens we op het verloskwartier aankwamen, moesten Thomas en ik allebei een mondmasker aandoen en werd ik getest op corona. Ik had toen zes centimeter ontsluiting. De weeën werden steeds heftiger en ik begon te twijfelen of ik toch niet om epidurale zou vragen. Ik wou het zo graag zonder doen… Om de pijn wat te dempen, wandelde ik rond het bed. Dit op aanraden van de verloskundige.

Rond 7u brachten we onze ouders en broers en zussen op de hoogte. En na acht uren lang weeën te hebben opgevangen, vroeg ik rond 9u30 dan toch om epidurale. Het deed té veel pijn en duurde te lang. Ik had maar anderhalf uur geslapen dus ik was op. En het moest nog beginnen… De epidurale werkte heel snel, en hielp echt. Ik voelde de weeën nog, maar lang niet zo fel en ze voelden meer aan als harde buiken. Ik mocht niet meer opstaan om rond te wandelen vanwege de pijnmedicatie.

Mijn vliezen waren nog niet gebroken. Rond 11u zouden ze mij nog een keer controleren op ontsluiting en om te kijken of mijn water reeds gebroken was. Als dat niet het geval was, zouden ze de bevalling inleiden. Zo gezegd zo gedaan. Om 11u was het niet opgeschoten en is de verloskundige mijn vliezen kunstmatig komen breken. Mijn weeën werden ineens minder hevig en minder frequent, dat was niet de bedoeling. Ook schoot het niet op qua ontsluiting. We waren daar ondertussen al acht uur en ik had nog steeds maar zeven centimeter terwijl ik al zes centimeter had bij het binnengaan. Rond 13u30 werd besloten om mij Oxytocine te geven om de weeën terug op te wekken.

Rond 16u was het zover en kon het echte werk beginnen. Ik was fysiek helemaal op. Ik kreeg geen lucht met dat mondmasker en had ontzettend veel pijn in mijn bekken van op mijn rug te liggen met mijn benen omhoog. Uiteindelijk lieten ze mij op mijn zij draaien om het zo te proberen en dat ging veel beter. Ik mocht ook het mondmasker uitdoen want ik kon moeilijk ademen. Na bijna anderhalf uur hard werken, kwam onze kleine Ivar eindelijk ter wereld. Hij had een moeilijke start waardoor ze hem weer moesten wegnemen, maar ik kreeg hem snel terug.

Zondag 29 maart 2020 om 17u23 ging ik van gewoon Klaartje naar mama. Het allermooiste wat mij ooit is overkomen.