Inleiden

Nadat de diagnose pre-eclampsie was gesteld (zie mijn vorige blog) moest ik in het ziekenhuis blijven. Gelukkig was ik op de dag na mijn opname 37 weken zwanger en werd besloten om te beginnen met inleiden. Er werd me uitgelegd dat er begonnen zou worden met het inbrengen van gel om mijn baarmoedermond te laten rijpen. Bij sommige vrouwen is één keer gel aanbrengen genoeg, bij andere vrouwen gaan er een aantal dagen overheen. Hoe lang het bij mij zal gaan duren is niet te zeggen. Natuurlijk denk en hoop je altijd bij de eerste groep te horen. We bereidden ons er dan ook op voor dat wij die dag ergens papa en mama zouden worden.

De eerste gel wordt aangebracht. Het is geen prettig gevoel, maar het is ook niet heel pijnlijk. Ik kan de rest van de dag nog gewoon uit de voeten. Ik lees veel en krijg bezoek van de aanstaande opa’s, oma’s, ooms en tantes. Na een paar uur wordt gecontroleerd of de baarmoedermond al iets verstreken is. Helaas is dit nog niet het geval. We vinden het jammer, maar hadden ook niet echt verwacht dat het meteen zou lukken. Ook de tweede en derde gelpoging die dag mislukken.

De volgende dag wordt er weer drie keer gel aangebracht, zonder resultaat.

Op dag drie begin ik wat weeën te krijgen die ook wel vrij regelmatig zijn, maar niet al te heftig. Tijdens het ctg wordt ook de weeën-activiteit gemeten, maar die laat nog niets zien.

Na 8 pogingen is het gel aanbrengen toch steeds pijnlijker geworden en ook mentaal zitten we er flink doorheen. Mijn algehele gezondheid wordt er ook niet beter op en groot is dan ook onze vreugde als op de derde dag ’s avonds blijkt dat mijn baarmoedermond verstreken is. Ik word gestript (vliezen losgemaakt van de baarmoedermond) en we worden weggestuurd met de woorden: ‘Mevrouw, u gaat naar uw kamer en vraagt om iets voor te slapen en u, meneer gaat naar huis en vroeg onder de wol, want vannacht gaat het beginnen.’

In mijn volgende blog lees je of de verloskundige gelijk had.