Ingeleid worden zonder ruggenprik

9 maanden lang leef je daar dat ene moment toe, dat moment dat je in bed ligt te slapen en ineens wakker wordt in een hele grote plas vruchtwater, je weeën beginnen en je de verloskundige kunt bellen. Je bevallingsplan is klaar en je hebt je voorbereid op een badbevalling in het ziekenhuis maar hoe moet je dan reageren op een inleiding met een lange aanloop? Uhhhh niet. 

Ik was 40 weken en 3 dagen zwanger en ik was het kots maar dan ook echt kots moe. Die dikke buik, mijn vette enkels en benen, mijn opgezwollen gezicht, de domme vragen van familie en schoonfamilie “En???! Is hij er nog steeds niet?!” Nee, dat zie je toch. De verloskundige wist hiervan en heeft twee dagen eerder een poging gedaan tot strippen, zonder succes want ik had nog geen centimeter ontsluiting, dus dit ging niet eens. Na de zoveelste zucht heeft ze me vroegtijdig overtijd gezet, dus mocht ik op vrijdag al op controle voor een CTG en een gesprek met de gyneacoloog. 

De CTG duurde lang, heeeeeeeeeel laaaaang. Zeker 2,5 uur hebben ze me er laten zitten zonder enige uitleg en ik was me aan het ergen, hallo ik had wel wat beters te doen! Ik werd afgekoppeld van de CTG en mocht gelijk door naar de gyneacoloog waarbij ik lekker nonchalant naar binnenliep, dit was inmiddels al mijn 11e CTG scan, omdat ik eigenlijk al meerdere keren was doorgestuurd voor een minder leven- CTG, deze zal hetzelfde zijn als al die anderen. Ik voel niks bewegen en de CTG scan bewijst het tegendeel, zoals altijd. Deze keer was niks minder waar.

Ik ging zitten en er werd gelijk een fragment van de CTG erbij gehaald, er zaten flinke decelleraties in dat kon wijzen op een zuurstoftekort. Fuck. En nu? Mijn hersenen begonnen al meteen: hij kan gehandicapt raken, hij kan overlijden, hij kan een kasplantje worden etc etc. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik doemdenker ben en dat wil zeggen dat ik me de ergste scenarios in mn hoofd kan halen terwijl dat eigenlijk niet nodig is, maarja life. 

De gyneacoloog adviseerde om gelijk mijn vriend te bellen, tas te pakken en te vertrekken naar Zuyderland in Heerlen want dat was het ziekenhuis waar ik zou bevallen. Er was sprake van een inleiding. Maar mn moeder stelde me gerust, mijn broer was ook geboren door middel van een inleiding en zij had hem na 3 uurtjes al, dus dat zou ik ook zo doen zei ze. Oh man wat heb ik haar vervloekt toen ik uiteindelijk welgeteld 36 uur (!!!) op die stomme verloskamer lag. 

Die vrijdag werd ik naar huis gestuurd, er was ineens niks aan de hand. En kwaad dat ik was! Eerst werd er gesproken van een spoed inleiding, mijn kindje zou zuurstoftekort hebben en nu werd het gewoon maar weg gewuifd? Na een flinke discussie met de assistent arts ben ik toch naar huis moeten gaan, want “het viel allemaal wel mee” en met die woorden ga je naar huis. Fijn. Eenmaal thuis was het eigenlijk tijd om te slapen, ze hadden een afspraak gemaakt voor een inleiding OP DINSDAG wat ik maar niet kon snappen. Mijn kindje gaf aan hulp nodig te hebben en het werd totaal aan kant geschoven! Een slapeloze nacht volgde. Zaterdag moesten we weer terug voor een CTG, deze zag er volgens de medisch verloskundige prima uit, het feit dat ik zelf geen decelleraties heb gezien was ook een kleine geruststelling op zich maar toch bleef mijn onzekerheid aanwakkeren in mijn achterhoofd met weer een slapeloze nacht als gevolg. Zondag waren we weer aan de beurt en eindelijk was er nu een assistent arts die durfde toe te geven: ik ging ingeleid worden. Ik mocht nog naar huis om de hond uit te laten en iets te eten en na 2 uurtjes zou ik terug komen en daar overnachten nadat de ballon geplaatst was. Ondertussen had ik op 2 nachten misschien 5 uurtjes geslapen en was ik bekaf, maar ik was zo zenuwachtig dat ik weer niet kon slapen en ik durfde door de zenuwen juist ook geen slaapmedicatie te vragen, terwijl ze me dat wel hadden aangeboden. Achteraf was dat zó dom. Weer een slapeloze nacht met 2 uur slaap volgde en ‘s morgens om 6 uur werd ik weer gewekt voor een CTG, ik kon die kabels onderhand al niet meer zien, maar goed. 

De ballon had goed werk geleverd en er was 3 CM ontsluiting! Ik mocht naar de verloskamer en mijm vliezen werden gebroken. En ja hoor, meneertje had gepoept in het vruchtwater. Na een uur afwachten of mijn lichaam zelf weeën op gang liet komen hebben ze uiteindelijk weeënopwekkers voa infuus toegediend, en ik weet het nog zo goed, het enige wat ik dacht was: “oooh als het dit is dan doe ik het met gemak hoor!” Niet wetende wat me nog te wachten stond. Een weeënstorm. Een pijn die ik me nu nog voor de geest kan halen, zo sterk. Ik zei “WAT IS DIT??!! WAAROM KRIJG IK GEEN PAUZE?????” Ze vroegen of ik een ruggenprik wilde, nee. Dat wilde ik niet. Ik wilde graag zonder pijnstilling bevallen, en dat ze die naald voor het infuus in mn lichaam hadden gekregen was al heel wat want als ik ergens panisch voor was, waren het wel naalden. De weeënstorm werd zo erg dat ik bleef overgeven van de pijn, toen bleek ook nog eens dat het nu ineens om een sterrenkijker ging dus ze vroegen me of ik op mijn linkerzij wilde gaan liggen, zo zou hij zich beter kunnen draaien. Ik probeerde het maar verging van de pijn, en geloof me, iedereen in mijn naaste omgeving weet dat ik een hoge pijngrens heb dus het was echt geen diagnose met aanstelleritus. Ze gingen toucheren: nog steeds 5 CM, al 6 uur lang! Ik had echt pijn en mn vriend zag het ook. Nogmaals werd me een ruggenprik aangeboden maar die wilde ik absoluut niet, er werd gesproken over andere pijnstilling die werd toegediend via een spuit in het been en na alle pijn vroeg ik hier wanhopig naar. Mijn angst voor naalden was ineens als sneeuw voor de zon verdwenen.  

Jongens, dit was geweldig. Ik voelde niks meer en ik was knetter high, het was zo heerlijk om even te kunnen wegdoezelen en slapen, op mijn linkerzij nog wel! Dit wierp zijn vruchten af want er was geen sterrenkijker meer te bekennen, hij had zich netjes terug gedraaid. Ik was nog lekker aan het slapen tot ineens mijn hele kamer vol stond met kinderartsen, verloskundigen en gyno’s. Ik had echter niks door in de zin van: ik hoorde wat ze zeiden en ik zag ze ook staan als ik mn ogen openhield, maar ik was zo moe en high dat ik alleen maar kon slapen..