Snap
  • Bevallingsverhalen

Ineens sloeg de stemming na de bevalling om..

Het ene moment leek er niets aan de hand, alles was rustig verlopen. Tot ze haar meenamen om even na te kijken..

Zo vreemd hoe het zo anders kan lopen dan een eerste bevalling. Bij de 1e zijn mijn vliezen niet gebroken en zij kwam precies rond de 40 weken en bij de 2e wel. Op zich niet spectaculair, maar bij mij verliep het iets vreemder.

Ik was namelijk 36 weken en 4 dagen zwanger. Het was 03:00 's nachts en ik moest plassen. Ik ging terug liggen en het leek alsof ik nog moest plassen, al snel kwam er bij mij in mijn hoofd dat het wel eens vruchtwater kon zijn. Mijn vriend sliep en ik vertelde het aan hem, hij zei; ja we zullen het morgen wel eens bekijken.
Ik zelf deed geen oog meer dicht en besloot te gaan douchen. Mijn vriend kwam beneden en vroeg me wat er was, dus ik heb het uitgelegd. Hij had het verhaal die nacht niet meegekregen, hij was te diep in slaap om het helemaal te begrijpen.
We besloten om 7 uur de verloskundige te bellen, zij zou naar ons toe komen. Ze vertelde me dat ik de volgende keer gewoon 's nachts had moeten bellen, het bleek namelijk dat ik gelijk had. Ze gaf aan dat het zo maar kon dat ik hierdoor een paar weken in het ziekenhuis zou liggen. Ik werd emotioneel, want ik had nog een kleintje rondlopen van 2 jaar, die kon niet zomaar een paar weekjes zonder mama, en mama zeker niet zonder haar. Mijn bloeddruk schoot de verkeerde kant uit en mijn hartslag deed vreemd, ze dachten ineens aan een zwangerschapsvergiftiging, ik moest naar het ziekenhuis en wel nú!

Hier gingen ze kijken wat ze met me zouden doen, gelukkig viel het grotendeels mee, geen zwangerschapsvergiftiging. Ze besloten dat ik dagelijks aan de monitor moest, maar dat ik tussen door naar huis mocht. Heel vervelend, want als het op gang zou komen, moest ik direct naar het ziekenhuis. Ik kon niet voor mijn eigen kindje zorgen, dus ze verbleef bij mijn ouders. We gingen daar een paar keer per dag langs, omdat we haar zo miste. 

Op 37 weken zouden ze me direct inleiden, ik mocht een uur voor de andere mensen die ingeleid moeten worden bellen. Ik mocht een uur later al komen, en ze brachten een gel in om me te helpen bij de bevalling. Mijn lichaam gaf namelijk niet zelf aan dat er een kindje ging komen, dus moesten ze het op andere manieren proberen. Ze gaven ook een middel om de weeën op te wekken. De wee-opwekkers werkte wel direct, en er werd al snel besloten voor een ruggenprik. Deze was ook nog spannend, want na de prik begon mijn hartslag te dalen, ze moesten iets geven om mijn hart een shot te geven. Ik voelde me op dat moment nogal beroerd en ontzettend draaierig. Gelukkig werd het al snel weer beter. De gel moest eerst 6 uur inwerken en daarna zouden ze kijken; nog een keer de gel of starten met de bevalling? Heel zenuwachtig spel hoor! ;) Helaas was het na die 6 uur nog niet goed, mijn lichaam was er niet klaar voor. Hup, nog een keer gel in de hoop dat het nu beter zou zijn. Uiteindelijk begon het wat te werken en ook de wee-opwekkers deden hun werk. Maar de ontsluiting wilde niet vlotten, waardoor ze rond 17uur kwamen zeggen dat ik geen hoop meer moest hebben dat het dezelfde avond nog geboren zou worden. Ze gingen er van uit dat het de volgende dag zou komen. Beetje teleurgesteld stuurde ik al een berichtje naar mijn familie. 
Om 18u kwamen ze kijken en schrokken ze dat ik ineens zoveel ontsluiting had, het zou toch vandaag gebeuren en wel snel ook! De bevalling verliep ontzettend rustig, mijn 2 verloskundige sleepte me er door en zeiden; nu je best doen, anders moeten we een knip zetten. Vast besloten om zoiets niet mee te maken, is het alsnog zo gelukt. Helaas bleek tijdens mijn laatste perswee dat de navelstreng 2x om haar nekje zat. Ik moest midden in mijn perswee stoppen met persen, want anders zou ik haar ophangen. Ze begonnen met man en macht de navelstreng door te knippen, maar dat viel niet mee. Gelukkig is dat uiteindelijk toch goed gekomen. En daar was ze, weer een pracht van een meisje. Ze namen haar even mee, omdat ze nagekeken moest worden op infecties (de gebroken vliezen). Mijn vriend zou even mee gaan. 

Ineens veranderde heel de stemming. De verloskundige kwam terug en vertelde ons dat ons dochtertje ineens blauw en grauw geworden was, ze had zuurstof nodig en lag aan de beademing. Haar scores bij de testen waren ook niet goed. Dat moment, dat zit nog altijd in mijn geheugen vast. Mijn vriend zou bij haar blijven. De verloskundige lieten mij even alleen en daar lag ik, net mama geworden en ik voelde me op dat moment zo alleen! Ik had mijn vriend zijn telefoon meegegeven aan de verloskundige, zodat hij foto's kon sturen en me op de hoogte kon houden. Ik besloot mijn familie te bellen, ze pakte op en zette me gelijk op luidspreker; EN!?.. Ik barstte in tranen uit en riep van alles uit. De hele stemming sloeg om en ze probeerde me te troosten. Ik hoorde ze allemaal huilen. En het gekke was; mijn oudste was aan het overgeven geweest op het moment dat ik net bevallen was. Heel raar, maar het was zo toevallig.

Na 2 uur mocht ik eindelijk naar mijn meisje. Ze waren net klaar met haar en ze mocht mee naar de kraamafdeling. Ik vond het heel eng, want haar ademhaling was duidelijk nog niet op orde. Ik heb een aantal keer op het zoemertje gedrukt die avond. Ze hebben er een aantal keer een arts bij gehaald, maar elke keer herstelde ze zich weer. Ik heb die nacht amper een oog dicht gedaan, vond het helemaal niks. Gelukkig is ze heel sterk verder gegaan. Ze denken uiteindelijk dat ze net nog niet klaar was om geboren te worden. Het kan ook de navelstreng zijn geweest, die om haar nekje zat. Ook haar darmen hebben de eerste maanden ontzettend verveeld bij haar. Gelukkig is het nu een eigenwijs roodharig scheetje! Als ik naar bed ga, ga ik eerst nog even kijken bij haar. Ik moet even horen of ze nog ademt. Had ik bij de oudste niet zo heftig, bij haar dan weer wel.

8 jaar geleden

Het voelde heel onwerkelijk, en die stomme ruggenprik wilde niet uitwerken. Iets waar je de hele dag al op wacht, loopt dan zo anders. Maar gelukkig is ze er goed door gekomen en dat is wat uiteindelijk telt natuurlijk!

8 jaar geleden

Daar zijn we inderdaad heel blij mee! Uiteindelijk is dat ook wat telt natuurlijk, dat het allemaal goed afgelopen is!

8 jaar geleden

Ja gek hé! Waar ik normaal even bij de oudste een kusje ging geven en nog even ging instoppen, doe ik dat nu ook, maar ik moet zeker even haar ademen gehoord hebben. Blijft toch wel hangen voor mijn idee! Fijn dat ze zo gevochten hebben in hun eerste uurtjes hé!

8 jaar geleden

Inderdaad overeenkomsten met de blog die ik net las van mama anoniem. En ook dit is vreselijk. Ik zou me niet kunnen voorstellen wat ik zou hebben gedaan in jullie situaties. Ik was gillend gek geworden denk ik. Gelukkig is je kindje herstelt en nu gezond!