In sneltrein vaart

Eindelijk waren we daar, 16 april 2019, de uitgerekende datum. Eigenlijk zegt het niet zoveel want het kan zomaar 2 weken eerder of helaas ook 2 weken later gebeuren, en met een beetje pech komen er na 2 weken een hoop toeters en bellen bij kijken omdat je kleintje nog wel lekker zit.  

Ik was er van overtuigd dat ik over tijd zou lopen, geen idee waarom.. misschien een stukje zelf bescherming? Zodat het minder frustrerend was als dat inderdaad het geval zou zijn? A fijn 16 april was toch best een beetje spannend, ik had nergens last van dus vulde de dag maar een beetje in voor wat afleiding. Even langs de bouwmarkt en de bloemetjes in de tuin mochten ook wel vervangen worden, dus een rondje intratuin.   Eerlijk echt lekker liep ik niet maar pijn of ongemak zeker niet. Moe was ik wel, dus smiddags bij thuiskomst plofte ik op de bank met een foute film op netflix. Einde van de middag bedacht ik me dat ik toch ook wat moest eten dus met die dikke buik die behoorlijk in de weg dat rolde ik als een soort walrus van de bank af. Toen ik eindelijk rechtop stond voelde ik dat ik niet helemaal droog was, dat was gek, de gehele zwangerschap heb ik geen urine verlies gehad dus dit was vreemd.  

Uit voorzorg belde ik verloskundige en die adviseerde om toch even langs te komen. Dus daar ging ik, ik sjokte naar de auto en ik liet me neerploffen op de stoel, na een controle en wat vragen vertelde ze me dat ze geen vruchtwater vermoede maar toch wat urine of waterige afscheiding. Ik moest geduld hebben en het zou vanzelf beginnen. Eenmaal thuis installeerde ik me weer precies als hoe ik daarvoor op de bank zat met een bord opgewarmde maccaronie van de dag ervoor.  

17 april 08:00 uur ochtend, klaarwakker was ik, ik lag te wiebelen en was onrustig. Tijd om uit bed te gaan, na een onrustige nacht met 6 toiletbezoeken was ik verbaast dat ik wakker werd met zoveel energie. Mijn man lag nog heerlijk te slapen dus ik sloop zachtjes de kamer uit. Beneden rommelde ik wat in huis en maakte ontbijt klaar, na een hap van mijn boterham was ik daar gelijk klaar mee, het smaakte me niet. Ik had de tv aangezet en keek voor de 3e keer het ontbijt journaal, blijkbaar was er boven 1tje wakker geschoten want manlief stond plots beneden met grote ogen en hij vroeg letterlijk: ben je zonder mij begonnen? Ik moest lachen want ik had nergens last van, ik kon alleen niet meer slapen. Samen hebben we nog wat in huis gerommeld. Rond kwart voor 10 sprong ik maar onder de douche, daar begon het menstruatie achtige gevoel wat ik niet echt kon plaatsen, het was eerder wat ongemakkelijk dan pijnlijk, tijdens en na het douchen werd het niet minder. ik dacht dit kan wel eens het begin zijn, ik liep naar beneden en vertelde mijn man dat ik het gevoel had dat ik extreem ongesteld moest worden, hij lachte en antwoorden met: dat zou vreemd zijn gezien die dikke buik die je een aantal maanden voor je draagt. Toen kon ik nog lachen, nog geen uur later lag ik als die eerder benoemde walrus over de grond heen te dweilen met een emmer voor me. Geen twijfel meer mogelijk de bevalling was begonnen. mijn man, zo nuchter als dat die is pleegde nog wat zakelijke telefoontjes en ik hoorde hem letterlijk zeggen, ik ga hangen want me vrouw gaat niet zo lekker. 

Ik had pijn, heel veel pijn en voelde me ontzettend beroerd. Ik wist mezelf geen houding te geven en zat volledig in me eigen bubbel, mijn man begon met time en constateerde iets wat ik allang wist.. elke 1.5 minuut een wee. Hij vroeg of die de verloskundige al moest bellen en ik heb alleen maar heel hard geroepen dat die NU! moest bellen. Terwijl ik de zoveelste wee aan het weg zuchten was hoorde ik hem zeggen:   ze horen toch elke 5 minuten te  komen, eigenlijk zijn we pas een uurtje bezig..  en het enige wat ik kon denken was als dit pas het begin is... weet ik niet of ik wel thuis wil bevallen. 

Het was erg druk bij de verloskundige praktijk dus er moest iemand komen die eigenlijk geen dienst had, en dat leek een eeuwigheid te duren, ondertussen was ik naar boven gestrompeld en probeerde het gemakkelijk te maken in bed. toen ik eindelijk een vertrouwde warme vrouwelijke stem hoorde kon ik weer een beetje doorademen, de verloskundige die mij bijna de gehele zwangerschap had begeleid zou nu mijn bevalling gaan doen, ik kon wel huilen van geluk en brak dus ook toen ze binnen kwam. Ze vroeg hoe het met me ging en constateerde al heel snel dat ik in een flinke weeenstorm zat, het was ondertussen iets voor half 12 en bij de eerste controle zat ik al op ruim 9 cm ontsluiting, we waren er al bijna en ik raakte in paniek, waarom weet ik niet, misschien omdat ik nog geen moment adem had kunnen halen, misschien omdat ik moeite had met beseffen dat mijn zoon binnen elke uren geboren zou worden? In iedergeval, ik had geen tijd om na te denken maar de verloskundige ook niet, ik voelde persdrang en de kraamhulp was nog niet eens ingelicht. Als kippen zonder kop hebben mijn man en de verloskundige door het huis gerend om alles klaar te zetten en vanaf dat moment werd alles voor mij een beetje wazig. doordat ik een flinke plons vruchtwater had, kon mijn zoon nog lekker heen en weer dobberen en lag daarom ook niet recht voor het geboorte kanaal, met als gevolg geen volledig ingedaalde  baby. De zwaartekracht moest een beetje gaan helpen dus vroeg ze of ik even op het toilet wilde gaan zitten zodat ik tegelijk kon proberen wat te plassen, aangezien het cathetriseren niet lukte. Even... ja, met persdrang op een wc zitten is alles behalve prettig, ik vond het verschrikkelijk en was er dus ook al snel klaar mee. Terug op bed moest ik op handen en knieën blijven zitten zodat hij na het breken van de vliezen nog wat dieper in kon zakken. En dat gebeurde, de persdrang die ik al voelde werd oncontroleerbaar, ik moest persen maar ik moest nog heel even wachten. Ineens hoorde ik een 2e vrouwelijke stem, de kraamhulp eindelijk!  Als je straks weer een pers wee krijgt, mag je langzaam mee gaan persen, De verlossende woorden van de verloskundige, bij de eerste pers wee kon ik eindelijk wat gaan doen, alsof er een ander mens mijn lichaam overnam voelde ik een kracht die ik absoluut niet kende, het was ongekend en ik kan er achteraf nog steeds niet bij dat wij vrouwen dat in ons dragen. De verloskundige vroeg mij meerdere keren of ik wilde voelen of hem aan wilde pakken, achteraf gezien had ik dat graag gewild maar ik was zo bezig met mijn weeën dat ik me niet kon concentreren op die vragen en heb alleen maar nee gezegd.  Na een half uur geleefd te hebben op die kracht werd om 13:56 onze zoon geboren.  Hij was blauw en huilde niet, ik zag alleen hem en heb die minuut volgens mij geen eens adem gehaalt, en toen... het schelle gehuil van een pas geboren baby, tranen rolde over me wangen en ik was verrast dat het zo vertrouwd klonk, alsof ik dat huiltje al jaren kende. Toch moest ik aan hem wennen, ik had maanden gefantaseerd over hem maar nu was hij het echt, dit was onze zoon, dit was een beetje van mij, een beetje van mijn man en een beetje van hemzelf, prachtig dat absoluut! Ik voelde zijn warme klamme lichaam op mijn buik en dat was ook het moment dat ik voor het eerst echt kennis maakte met de kraamhulp, ze stelde zich nogmaals voor en beetje bij beetje zag ik wat er allemaal om me heen gebeurden, blijkbaar stond er een baarkruk naast me en was het bed een opslag plaats geworden boor schaaltjes, tangen, injecties, gaasjes ect. Zo snel als dat het er was uitgestald zo snel was het ook weer weg. Om 4 uur lag ik in een schoon bed, met een kop thee en beschuit met muisjes,  mijn prachtige zoon Jef aan mijn borst en mijn geweldige man die ( ondanks dat ik bijna geen woord met hem gewisseld heb tijdens de bevalling) de beste steun is geweest die ik nodig had! 

Vliegensvlug waren we er doorheen gevlogen, 4 uur en 30 minuten later en onze wereld was voorgoed veranderd.