Ik wilde geen kraamzorg (dacht ik!)

Een Kraamweek start natuurlijk na de geboorte van je kind. En als die ervaring niet al heftig genoeg is heb je ook nog eens de mazzel dat er heel de week een vreemde bij je in huis komt om voor je te zorgen. Die zal zien dat je huis een bende is, omdat je de laatste weken van je zwangerschap echt de puf niet meer had. Ondanks de schoonmaak woede van je nesteldrang.

De verhalen in de fora (die je eigenlijk sowieso moet mijden als de pest als je zwanger, ziek of lichtelijk neurotisch bent zoals ik.) Hielpen niet echt bij de angst. Wat nou als ik geen klik heb, wat nou als ze me vervelend vind, wat nou als, wat nou.... Ik vraag mijn moeder wel, ik wil liever geen kraamzorg.

Tenminste, zo dacht ik voor ik mijn geweldige kraamverzorgster Geertje ontmoette. 

Noem me naïef, maar ik was bang dat ik heel de middag tussen de verzorging van de baby door, thee zou moeten lurken en gezellig moest doen. En laat me daar nou bar slecht in zijn. De koude rillingen liepen al over mijn rug als ik over de kraamperiode nadacht. Ik kon me er niets bij voorstellen en had me niet op de goede plekken in gelezen.

Ik kreeg een hoge indicatie uren door mijn bekken instabiliteit en wens om borstvoeding te geven bij het kennismakings gesprek. En kreeg 8 uur per dag zorg. Ondanks onze woonsituatie. 

Toen was het moment daar, mijn lieve, knappe Marley werd geboren om 17.18. We mochten om 19.30 naar huis en je raadt het al. Er was geen kraamverzorgenden beschikbaar, het was druk en tja. Het zou wel goed komen? 

Just my luck.

Sta ik daar met mijn net dichtgenaaide doos, spierpijn in mijn armen en benen van het persen en een inie minie baby in mijn armen die je zo mee naar huis krijgt alsof het niets is.

Ja. Het komt helemaal goed. Ik voelde me alsof ik de wereld aankon en de marathon kon lopen. Traag, dat wel, maar ik voelde me oprecht alsof dat iets was dat ik met 2 vingers in mijn neus zou kunnen.

Wat ik niet wist en wat ik eigenlijk ook een belachelijke regel vind. Is dat de dag dat je bevalt telt als 1 kraamzorg dag. En dat zelfs als je net als ik niet eens zorg gekregen hebt. Technisch gezien, als je 23.59 bevalt telt het als de eerste dag zorg en als je om 00.00 bevalt krijg je die zorg wel gewoon volledig. 

De volgende ochtend om 8 uur stapte er een oudere vrouw binnen. En eerlijk is eerlijk, ik was blij dat ze er was. Marley begon minder suf te worden van de bevalling en ik vond het reuze spannend. Een kind die haar ogen open had in plaats van dicht, kleiner dan ik ooit had gezien.

Ze was heel duidelijk, als je me niet fijn vind. Zeg het me meteen, dan maken we er werk van en regelen we een andere verzorgende.

Maar ergens voelde ik dat het goed zat.

En toen kwam het moment waar ik me niet op voorbereid had, nergens gelezen ook. Dus bij deze een waarschuwing. 

Wauw, ik wist dat het bij de baby moest gebeuren, maar bij mij?! Daar lig je dan als volwassen vrouw. Met een stokje in je bil.

Ik vond het onwijs fijn. Not.

Maar goed, het hoort erbij. Ik leef nog, leuk is anders.

Geertje bracht me fruitsalades en thee, liet me zoveel knuffelen met Marley als ik wilde, zorgde dat ik smiddags dutjes deed en hielp me met de borstvoeding. 

Daar had ik ook zo makkelijk over gedacht. Tiet er in en goan met die banoan! 

Viel toch even tegen. Er kwam zo veel meer bij kijken. Geertje bleef lief, rustig en stond er dan ook elke voeding weer met haar neus (letterlijk) boven op.

Al die dingen waarvan ik dacht dat ik me ongemakkelijk bij zou voelen, voelden als dagelijkse kost.

Nooit gedacht dat ik niet in de lach zou schieten als iemand een hamburger van mijn borst zou maken. Om deze vervolgens in de mond van mijn dochter te stouwen. Ze deed het. En het was oké.

Ook bonjourde ze het kraambezoek na een half uur er weer uit. En die ene persoon die ik eigenlijk niet wilde zien, eerder al.

Ze deed veel meer dan er van haar gevraagd werd. Onder andere de bergen was, verschonen van bedden, naar  mijn onzekerheden luisteren  en deelde ze zelfs de laatste 2 dagen in tweeën qua uren zodat ik een dag extra zou hebben. Nog bleef ze toen in haar eigen tijd om mij door mijn gemekker (lees: kraamtranen) heen te helpen. 

Ook was ze ontzettend zorgzaam over Ivar, motiveerde ze hem, kletste ze en betrok hem zoveel mogelijk bij alles.

Maar boven alles leerde ze ons de fijne kneepjes. En legde ze uit hoe we zo goed mogelijk voor Marley kunnen zorgen.

Wat een zware baan; onregelmatige dagen, die niet te plannen zijn. Logisch, babies worden meestal niet gepland geboren. Staan ze meestal midden in de nacht bij iemand op de stoep om de eerste uurtjes met de baby te begeleiden. Worden moeder en kind dagenlang goed verzorgd en wordt het huishouden overgenomen. Bovendien hebben zij vele kraamtranen meegemaakt, dus een betere luisterend oor is haast niet te vinden.

Ze staan zo dichtbij gezinnen in één van de mooiste momenten van hun leven. Momenten die ze nooit zullen vergeten. Dus de kraamzorg ook niet, dus een goede ervaring helpt mee met de goede herinnering.

Ik besef dat niet alle kraamverzorgenden zo zijn en dat ik mazzel heb met deze ervaring . MVP Geertje, dit is een ode aan haar, aan de kraamverzorgende.