Snap
  • Bevallingsverhalen

Ik waag me aan mijn eerste blog

Na veel meelezen en reageren op verschillende blogs vind ik het ook wel leuk dat jullie weten wie ik ben.

Ik lees al een tijd mee met de blogs op mamaplaats en beleef er veel plezier aan. En af en toe reageer ik ook op een blog. Nu vind ik het tijd dat ik me even voorstel en mijn verhaal kan vertellen. 

Ik ben Kirsten (30) getrouwd en afgelopen februari bevallen van een prachtige dochter. Het lijkt alweer lang geleden omdat ze nu kruipt en staat en af en toe een poging doet om langs de meubels te lopen. Maar die bevalling weet ik nog als de dag van gisteren. 

Ik ging naar het ziekenhuis met dubieus gebroken vliezen. Eigenlijk wist ik al dat er waarschijnlijk niks zou zijn maar toch togen we met koffer en al naar het ziekenhuis om het even te laten checken. Ik lag aan de ecg en ondertussen werd er wat vocht opgevangen. Niks te zien onder de microscoop dus toch maar een inwendig onderzoek omdat ik wel redelijk wat helder vocht verloor. Maar natuurlijk was de uitslag, geen vruchtwater, we mochten weer naar huis. Op de terugweg zijn we even uitgestapt in Utrecht om toch eens eindelijk die cadeaubon te verzilveren. Een aardig eind van de winkel stapten we uit en liepen zo wel een uur door Utrecht. Ik was het toch best wel zat en we gingen weer naar huis. In de bus terug voelde ik de harde buiken regelmatig worden en toch wel heftiger. Zouden mijn weeën dan toch zijn begonnen? Nog even snel langs de AH om boodschappen te doen. Thuis aangekomen ben ik in slaap gevallen op de bank (achteraf gezien heel slim) en toen ik wakker werd voelde ik nog steeds weeën. Ik zei ga maar snel koken anders hoef ik straks niets meer. En ik had gelijk want ik heb de helft van mijn eten op, tegen heug en meug, maar ik wist dat als ik ging bevallen toch echt wel wat moest eten. 

Na wat afwachten om 21:00 uur de weeëntimer aangezet, nog niet helemaal regelmatig en er zaten nog zo'n 5 minuten tussen. Dus ging ik even douchen om te kijken of de weeën aan zouden houden. En jawel ze hielden aan. Ik vroeg me af of ik de verloskundige moest bellen. We hebben toch maar even gebeld en ze zei ga nog maar even slapen en bel later nog maar een keer. Nadat ik de telefoon had weggelegd en eenmaal op bed lag werden de weeën ineens veel heftiger en moest ik toch echt een beetje op mijn ademhaling gaan letten. Om 00:00 uur braken mijn vliezen en om half 2 waren de weeën wel zo sterk dat we de verloskundige weer belde. Ik zat op 1 cm maar mijn baarmoedermond stond volledig open. Ik was een schoolvoorbeeld en ze zei: "bijna jammer dat ik geen student bij me heb". Ze zei dat ik maar moest gaan douchen en dat ze dan rond half 6 terug zou komen. Ik zou dan rond de 4cm ontsluiting hebben en konden we richting ziekenhuis. 

Onder de douche werden de weeën alleen maar krachtiger en hing ik een beetje aan de douchestang om de rugweeën, want dat waren het, op te vangen. Tussen de weeën door puffend afgedroogd en weer op bed gaan liggen. Om kwart over vier voelde ik opeens weer wat vloeien en onwijs veel pijn. Ik ben naar het toilet gestrompeld en schrok me naar. Allemaal bloed en ik hield het niet meer van de pijn. Ik riep mijn vriend de verloskundige te bellen, ook al stond hij naast me. Hij belde en ze zei dat ze even zou komen kijken. 

Dat stukje erna ben ik even kwijt en ik weet het weer vanaf dat de verloskundige er was en ik naast mijn bed stond. Ze stelde me gerust en zei dat het wel vaker voorkomt als je ineens een paar cm opschiet. Ze zich even voelen hoever ik was gevorderd en haar ogen werden groot. "Mag ik nog eens voelen bij een wee? Want volgens mij zit je op 10cm!" zei ze verbaasd. En ja hoor, volledige ontsluiting en ik kreeg spontaan een perswee. Geen ziekenhuis dus, ik moest thuisblijven. Ik was eigenlijk wel blij want tijdens de weeën wegpuffen had ik me al afgevraagd hoe ik ooit in een auto moest met zoveel pijn. In 3 uur volledige ontsluiting bij je eerste is ook best heftig dus dat verklaarde die ontzettende pijn. 

Ik mocht al voorzichtig meepersen terwijl de verloskundige de spullen klaarzette en binnen drie kwartier was onze dochter geboren. De kraamzorg was steeds niet te bereiken maar toen bleek dat ik thuis ging bevallen nog 1 keer geprobeerd op een ander nummer en dat werkte gelukkig wel. Dus op het moment dat mijn dochter geboren werd ging de bel. De kraamhulp moest dus nog heel even voor een dichte deur wachten. Daar lagen we dan, compleet overdonderd door de snelle gebeurtenis. Geen tranen van emotie want we waren stom verbaasd. Aan het begin van de avond denk je rond 11 uur 's ochtends in het ziekenhuis te bevallen en nu was het 5:45 thuis. 

Het was heerlijk om mijn dochter te bewonderen en het voelde meteen vertrouwd. Ik was achteraf zo blij dat ik thuis was. Heerlijk onder mijn eigen douche en niet meer in de auto hoeven. Ik heb nog wel een uur gelegen voor de hechtingen. Waar zelfs een andere verloskundige voor werd gebeld. Ik was helemaal niet heel erg ingescheurd maar het zat op zo'n rare plek dat het blijkbaar heel lastig was. Wat een kramp had ik in mijn benen daarna. Daar heb nog het meest last van gehad na de bevalling. Als ik ooit nog een keer ga bevallen hoop ik dat ik er weer zo een krijg.

9 jaar geleden

Leuk dat je gaat schrijven hier. Ik zit er ook over na te denken. mooie eerste blog!