Ik ontwikkelde een angste om te bevallen

Ik zal mij even voorstellen, ik ben Rachelle 26 jaar oud verloofd met Patrick, en samen hebben wij nu drie mooie kindjes. 

Mijn eerste zwangerschap en bevalling zijn eigenlijk heel goed gegaan. Nadat onze oudste 5 maanden was, raakte ik in verwachting van onze middelste, onze zoon Mase. De zwangerschap was redelijk pittig, een kleine dreumes en een zware zwangerschap zijn niet altijd een goede combinatie.. bij 5 maanden ontstonden er bekken klachten, mega veel maagzuur, banden pijn en de misselijkheid strak de kop weer op.  Dit alles zorgde ervoor dat ik met 37 weken jankings bij de verloskundige zat, smekend of ze mijn baby alsjeblieft wilde halen. Maar jammer voor mij doen ze dat niet zo snel. Ergens natuurlijk ook logisch... en baby komt wanneer die er klaar voor is. 

Met 41 weken en drie strip pogingen verder had ik eindelijk net aan genoeg ontsluiting om de vliezen te laten breken. FEEST dacht ik, eindelijk, na als die weken pijn. Daar kwam ik toch wel op terug toen na nog geen kwartier na dat de vliezen waren gebroken de wel bekende weeën storm begon, dat was om 13:00 uur, sta je dan met je net gestijlde haar een make up on point... want ja stel je voor... je ziet er niet uit tijdens je bevalling.. nou ik kan je vertellen, zelf na al die moeite zag ik er dus ook niet uit, fijn, doen we dus nooit meer.. (niet waar bij de derde deed ik het weer) maar goed, met veel moeite na een kwartier maar weer onder de douche vandaan gestrompeld, en in mn bevallings kloffie weer naar beneden, waar de verloskundige nog even een belletje aan het plegen was, ik mezelf in hield om die niet bruut te verstoren met mijn oorverdovende geschreeuw. Waarbij het bij de eerste 20 uur duurde, ging het deze keer een stuk sneller. Man lief dacht nog wel even rustig zijn vers gehaalde broodjes te kunnen op peuzelen, maar jammer voor hem, tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Met weeën storm in de auto, ik zeg het nog netjes maar dat is kut, en wat nog kutter is.... is de brug die open gaat op snelweg. Mensen die naast je rijden, je schaapachtig aan gaan zitten kijken... JA HALLO NIKS AAN DE HAND ER KOMT STRAKS ALLEEN EEN BABY UIT MN ONDERKANT GEDENDERD, MAAR HEY BLIJFT GERUST KIJKEN.

In het ziekenhuis aangekomen zat ik op 6 cm, heb ik mijn vriend nog even op een duidelijke manier verteld dat dit allemaal zijn schuld was een dat we dit nooit meer gaan doen (hoe cliché, baby nummer 3 ligt ook al in de box)

Omdat de eerste bevalling zo "goed" was verlopen, had ik mijn er op ingesteld dat we het dit keer weer zo gingen doen,  dom want elke bevalling gaat natuurlijk anders. Ik kon die weeën storm dan ook echt niet hendelen van begin tot eind, ik zat er niet in, de pijn was vreselijk en de paniek was groot. Zelf de douche zorgde niet voor het gewenste resultaat. Om 15:00 uur heeft de verloskundige mij onder de douche vandaan gehaald omdat ze aan mijn hoorde dat ik pers drang kreeg, en jawel, ik zat nog niet op bed en ik schreeuwde door die hele kamer heen; BIJ KOMT NUUUU :') blijf nog even zitten tot de wee zakt zei mijn vriend.. wachten dacht ik.... oprotten, dr uit, hij moet er uit. Ze zeggen dat het persen altijd een opluchting is omdat je je dan helemaal kan overgeven aan je lichaam, nou ik weet niet welke jan lul dat dan verzonnen heeft, maar ik vind het vreselijk, dat moment dat het hoofdje er uit hangt, dat is het meest verrotte gevoel ever. Maar goed op dat moment zit het er dus wel bijna op. En om 15:30 precies was daar ons mooi mannetje Mase dan eindelijk. Wat is hij klein dacht ik nog... mooi niet 4145 gram schoon aan de haak. Ze zeggen dat je alles weer bent vergeten zodra je kleintje op je borst ligt... grootste onzin ever. Ik vond het zo vreselijk, in de kraamweek kon in alleen maar janken,  hoi hormonen. Praten heb ik te weinig gedaan, en daardoor heb ik mij lang depressief gevoelt. Gelukkig is dat weer goed gekomen. Maar de angst voor mijn 3de bevalling was zo onwijs groot, zo bang dat ik weer geen controle zou hebben, weer die pijn. Maar oh wat heb ik een top verloskundige gehad, zonder haar had ik het niet gekunt. Nouja tuurlijk wel (het moet er toch uit ;')) 

Over mijn 3de zwangerschap er bevalling vertel ik jullie een volgende keer, want ook die liep weer anders dan gehoopt, corona gooide roet in het eten, en toen ik 32 weken was kwamen we er achter dat ik GBS had... heel verhaal 

WORDT VERVOLGD!