Ik ging tijdens de bevalling op de fiets naar het ziekenhuis

35 weken zwanger was ik. Ik was net een paar dagen geleden gestopt met werken en was nog van alles van plan te doen. We waren net verhuisd en ik had de babykamer nog lang niet klaar. Sterker nog, ik had nog niet eens de kleertjes voor de baby netjes uitgezocht. Van een schoonzus had ik een tijdje geleden wat babykleertjes gekregen, die lagen nog ergens in een tas. Ik dacht: 'als ik met verlof ben dan ga ik rustig alles klaarmaken voor de baby'. Maar mijn baby dacht daar anders over. 

Middagdutje

Ik had er tijdens mijn verlof alvast een goede gewoonte van gemaakt om tussen de middag even te gaan liggen. Dat scheelde toch weer aan energie, en ja als je zwanger bent van de oudste dan heb je tijdens je verlof toch niet veel meer te doen. Ik werd wakker van een gek gevoel. 'Had ik in mijn broek geplast? O wacht, had ik hier niet iets over gehad tijdens zwangerschapsgym?' Ik wist het weer, bij twijfel wat opvangen om te kijken en te ruiken. Ik stond op om een glas te pakken en ving wat vocht op. Het zag er niet uit als plas, maar het rook ook niet zoet en ik had geleerd dat vruchtwater zoet rook. Ik wist het dus niet. Toch maar de afdingen gynaecologie bellen. 

Twijfel

Nog geen 10 minuten nadat ik wakker werd had ik de afdeling aan de telefoon en besprak mijn bevindingen. Ze vroegen of het vruchtwater was, ik durfde het niet met zekerheid te zeggen. Ze vroegen of ik weeën had, en ook daarop gaf ik een wat twijfelend antwoord. Ik had wel wat gevoeld, maar ach, wat wil je met 35 weken? Ik mocht wel even langskomen voor een hartfilmpje. Helemaal prima. Ik belde mijn zusje en vroeg of ze mee wilde naar het ziekenhuis, ergens had ik geen zin om alleen te gaan. Dat wilde ze wel, ze zou eerst wel even langs mijn huis fietsen en dan konden we samen door naar het ziekenhuis. Ik wist niet wat ik er van moest denken. Ik kreeg wel echt pijn in mijn buik, of zou dat psychisch zijn? Dit kon toch niet de bevalling zijn? Ik moet nog vijf weken, ik had geen babykamer, geen kleertjes... Ik belde mijn man op die aan het werk was. Ik vertelde wat er aan de hand was maar dat hij nog niet hoefde te komen. Lacherig vertelde ik hem dat ik voor de zekerheid wel dikke sokken en een enorme onderbroek in mijn tas deed, daar konden we allebei om lachen.

En toen ging het snel

Omdat ik zo naïef was geweest had ik ook nog geen vluchtkoffer klaargezet. Dat wilde ik pas rond 38 weken doen. Dus snel pakte ik toch wat spulletjes bij elkaar, en voor de zekerheid had ik de babykleertjes die ik van mijn schoonzus had gekregen nog snel in de wasmachine gestopt. Mijn zusje liet langer op zich wachten dan dat ik fijn vond, want inmiddels kon ik de pijnen niet meer ontkennen en wilde ik nu wel echt weg. Ik had er totaal niet aan gedacht dat er ook een andere manier zou kunnen zijn om naar dat ziekenhuis te komen. Ik deed altijd alles op de fiets want mijn man had de auto nodig voor zijn werk. Ik belde mijn zusje dat ze tempo moest maken en ik griste alvast mijn fiets uit de schuur. 

Fietsen tegen weeën

Een tijdje later zaten mijn zusje en ik op de fiets naar het ziekenhuis, geen idee wat ons de komende uren te wachten stond. Ik heb de weeën niet kunnen timen maar ze kwamen erg snel achter elkaar en ik blafte soms tegen mijn zusje dat ze even moest stoppen met praten. Ik merkte wel dat het fietsen echt fijn was tijdens een wee. Ik kon me concentreren op de beweging en het maakte me rustig. Het grappige was dat ik dwars door de storm die er door mijn hoofd raasde ineens dacht: 'joh dat fietsen, dat helpt! Dat moet ik anderen aanraden!'

Fietsen? Ben je gek?

Tot zo ver had ik nog het idee dat ik alles op de normale manier aan het doen was. Elke keer als ik naar het ziekenhuis moest voor controle ging ik op de fiets, dus nu ook. Toen ik eenmaal in het ziekenhuis was en de verloskunde mijn ontsluiting wilde voelen en op mijn buik ging duwen brak de pleuris uit. Ik belandde in een weeënstorm en wist niet waar ik het zoeken moest. Ik werd op een bed naar de kraamafdeling gereden en mijn man werd gebeld. Toen een verpleegkundige langs kwam vroeg ze zich ineens af hoe ik in het ziekenhuis was gekomen. Toen ik vertelde dat ik op de fiets was gekomen was ze verbaast: "Op de fiets? Met gebroken vliezen, en weeën? En met dit termijn?" Toen pas besefte ik dat het eigenlijk niet heel normaal is dat ik ben gaan fietsen toen mijn bevalling aan de gang was. Maar ach, ik ben er toch gekomen en het ging toch prima!  En nog een leuk feitje: ook bij mijn tweede bevalling ben ik op de fiets gegaan. En ook dat ging weer helemaal prima. 

Zou jij op de fiets naar het ziekenhuis gaan als je zou gaan bevallen?