Ik denk dat het beter is dat u het kindje laat komen.

Deel 2: 

Mijn gynaecoloog belt onmiddellijk de verpleegster, ik mag geen stap meer zetten, want elke stap die ik zet, kan er voor zorgen dat mij vliezen gaan breken. Zolang deze nog intact blijven, is er nog een kans.De verpleegkundige komt binnen en helpt me in de rolstoel, ik word naar de verloskamer gereden. Daar leggen ze me in bed met mijn voeten hoger dan mijn hoofd, op deze manier proberen ze de druk op mijn vliezen te verminderen.

Voor ik het goed en wel besef staan er 4 verpleegkundigen rond mij, ze vertellen wat ze aan het doen zijn, of gaan doen. Ik knik en doe alsof ik het begrijp, maar eigenlijk dringt het niet tot me door. Ik krijg een kuur weeënremmers, longrijping, er wordt bloed geprikt, ik krijg andere kleren aan, ...Het lijkt niet te stoppen. Zelf wil ik het liefst slapen, zodat de tijd sneller voorbij gaat, zodat mijn meisje ouder, groter en sterker is, zodat we uit de gevarenzone zijn. 

De rest van de dag breng ik grotendeels slapend door. Af en toe schrik ik wakker, bang dat mijn vliezen toch gebroken zijn, dat het verhaal hier stopt. De pijn is ondertussen volledig weg, mijn buik is volledig ontspannen, maar ik verlies veel bloed.  We bellen de verpleegster en deze brengt me een soort luier en vraagt me of ik liever naar een eenpersoonskamer ga. Dat wil ik graag, zo heb ik tenminste niet het gevoel dat ik elke moment kan bevallen. 

Eenmaal op de kamer start mijn vriend met onze familie op de hoogte te brengen van de situatie. Mijn vriend die zich tot nu super sterk heeft gehouden, krijgt het moeilijk. Elke keer weer hetzelfde verhaal doen, het wordt er niet makkelijker op. Elke keer word je weer met de neus op de feiten gedrukt, we zitten in een risicovolle situatie, waarvan de uitkomst nog onduidelijk is.De tijd tikt voorbij en rond de avond krijgen we de uitslag van de bloedafname. De infectiewaarden in mijn bloed zijn gestegen, dat is de reden dat mijn baarmoeder weeën opwekt. Er wordt antibiotica aangehangen en hopelijk krijgt deze de infectie onder controle.

De dagen gaan traag voorbij, maar de situatie lijkt onder controle. Op enkele krampen na doen de weeënremmers en antibiotica duidelijk hun werk en ik begin terug hoop te krijgen.Ik mag ondertussen nog steeds niet uit bed, zelfs niet voor naar het toilet te gaan en dat is niet altijd even makkelijk, maar wanneer je de hartslag van dat kleine mensje in je hoort, weet je weer helemaal waarom je het doet. 

Na 8 dagen platte rust, willen ze nog eens een echo maken. Deze ziet er beter uit dan die van 8 dagen geleden. Mijn gynaecoloog belt naar het universitair ziekenhuis Antwerpen (UZA), daar nemen ze zwangere vrouwen aan vanaf 23 weken en een half. Ik heb geluk, er is plek en ik mag komen. Diezelfde dag nog word ik overgeplaatst. Het voelt alsof het allemaal goed komt. 

In de vroege avond komen we aan in Antwerpen. Ze brengen me naar de kamer, mijn vriend is nog onderweg.Ik ben nog maar 10 minuutjes geïnstalleerd, of ze komen me al weer halen. Ook in het UZA willen ze me volledig onderzoeken. Het onderzoek duurt langer dan in ons vorige ziekenhuis. Ze willen weten hoe groot onze kleine meid is, zodat ze een inschatting van haar gewichtje kunnen maken. Dit is belangrijk om te weten indien ze sneller zou komen. Het meten gaat niet vlot, onze meid ligt namelijk heel erg laag. na lang proberen is het toch gelukt, maar de echo laat ook een grote bloedklonter zien. De gynaecoloog wil deze verwijderen, dus hij onderzoekt me nog even verder, tot hij plots stopt. 

Mevrouw u heeft 10 cm ontsluiting en u kindje is al voor een stukje in de vagina gezakt. Ik denk dat het beter is dat u het kindje laat komen.Wat? Nee! Hoe kan dit nu? ik heb geen pijn gehad en een halve dag geleden had ik nog maar 3 cm. Ik breek, de tranen stromen over mijn wangen. Ik heb het zolang kunnen volhouden en dan net nu gaat het helemaal mis.