Ik beviel tijdens het middagdutje van onze dreumes

Via marktplaats weet ik een babyfoon op de kop te tikken. We hebben hem niet direct nodig, want onze baby slaapt de eerste maanden bij ons op de kamer, maar met een flinke dosis nesteldrang is het fijn om alles in huis te hebben.Ik ben 38 weken zwanger en alles is zo goed als klaar voor de komst van ons derde kindje. Echter verwacht ik niet dat hij al zal komen. Al maanden heb ik als bevaldatum 25 april in mijn hoofd.‘s Ochtends helpt Sander mij zodat ik op tijd weg kan. Ik moet om 8.45 bij de verloskundige zijn voor een standaard controle en kan dit mooi combineren met het ophalen van de babyfoon. In de nacht heb ik wat buikpijn gehad. Het hield een uur aan maar het voelde niet echt als weeën. 

Als ik aankom bij het huis waar ik de babyfoon kan halen, laat ik Ezra in de auto zitten en bel aan. Op het moment dat er open wordt gedaan krimpt mijn baarmoeder in één.Degene in de deuropening geeft aan dat ik binnen mag komen. Ik wil alleen maar weg en geef aan dat mijn kindje in de auto zit. Ik neem de babyfoon aan en betaal.Eenmaal in de auto kom ik een beetje tot rust. Ik start de auto die gelijk een signaal geeft van een lege tank. Ik zoek het dichtstbijzijnde tankstation en gooi de tank vol. Toch wel handig als je moet bevallen in het ziekenhuis!

Rustig rijd ik door naar de verloskundige. Onderweg heb ik opnieuw behoorlijke buikkrampen. Zou dit 'het' zijn? Het begin van een spontane bevalling? Nu al? Ik ben pas over 10 dagen uitgerekend. In de wachtkamer van de verloskundige besef ik mij dat dit wel eens de laatste keer kan zijn dat ik hier ben. Ik stuur Sander een appje over de buikkrampen die ik in de auto had.

Na een poosje wachten word ik opgehaald door de verloskundige. Maar dan krijg ik opnieuw een wee en kan ik amper blijven staan. De verloskundige zet mij op een stoel waar we wachten tot de wee voorbij is. Daarna lopen we naar de spreekkamer. De verloskundige doet rustig de controles en is heel relaxed. Ze vertelt dat het wel weer kan afzwakken maar dat ik even m’n rust moet pakken. De verloskundige stelt voor dat ik oppas voor Ezra regel. Ook adviseert ze mij dat ik ga rusten en verwacht dan dat het nog wel even duurt. Mijn bloeddruk is prima en het hartje van onze baby klinkt krachtig!

Ik zet Ezra in de auto en rij richting ons huis zo’n tien kilometer verderop. Ik bel Sander om te vragen of hij zo naar huis komt. Opnieuw krijg ik drie keer een wee onderweg. Puffend zit ik in de auto en zing ondertussen mee met de kinderliedje van de cd. Ook bel ik het werk van mijn moeder. Zij moet Ezra ophalen mocht het wel echt doorzetten en wij naar het ziekenhuis zullen vertrekken.

Als we thuis aankomen speelt Ezra even in de speeltuin en wachten we daar samen op Sander. Als Sander aankomt zit ik midden in een wee en sta ik in één of andere yoga-achtige houding bij het houten bankje. De buurvrouw ziet het vanuit haar raam en komt ons tegemoet lopen. Ze vraagt of ik in het ziekenhuis ga bevallen. Ik vertel haar dat dit het geval is. Bij Lev verloor ik veel bloed en daarom is er sprake van een medium risk bevalling. Indicatie voor een ziekenhuisbevalling dus. Daarnaast ben ik in deze zwangerschap gestart met zware medicatie. Een medicatie waarmee ik niet zomaar mag stoppen. Omdat de baby de medicatie niet meer krijgt na de geboorte kunnen er ontwenningsverschijnselen optreden. Daarom zal hij 24-48 uur geobserveerd moeten worden in het ziekenhuis. Mijn wens was om spontaan thuis te bevallen maar helaas was dit geen optie.

Wanneer ik thuis weer een wee krijg en op handen en knieën voor de bank zit met Ezra naast me besef ik dat dit wel gek is voor hem. Ik laat Sander weten dat ik even naar boven ga. Ik download in de app-store een weeëntimer en moet lachen. Zo had ik het gewild, zo’n app downloaden en wachten tot de weeën heftiger worden. Na een poosje op bed kan ik in de app zien dat de weeën om de 20 minuten komen. Ik besluit om te gaan douchen. Kan ik nog mooi even mijn benen scheren. Als ik onder de douche vandaan stap krijg ik opnieuw een wee. Ik kan het prima handelen. Ik droog me af, trek wat gemakkelijks aan en loop naar beneden om de laatste spullen voor het ziekenhuis te verzamelen.

Beneden gekomen komen de weeën plotseling elke 2 minuten. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Het gevoel van de weeën brengt me terug naar het laatste moment waarop Lev* nog in mijn buik zat en leefde. Huilend bel ik de verloskundige. Gelukkig neemt ze gauw op. Ik vertel dat ik het niet zie zitten en graag snel naar het ziekenhuis wil voor een ruggenprik. Ik heb dit ook in mijn bevalplan staan wat ook besproken is met de verloskundige. De verloskundige zegt dat we het gaan regelen en dat ze zo eerst naar ons toe komt. Ik krijg alvast toestemming om, na haar komst, naar het ziekenhuis te vertrekken los van hoe ver de ontsluiting is. Ik bel m’n moeder om haar te laten weten dat we naar het ziekenhuis gaan en dat zij Ezra op moet halen. Ondertussen is Ezra moe en kan ik hem er met deze weeën niet bij hebben. Sander brengt hem naar bed.

Ik vraag Sander de laatste spullen te verzamelen. Terwijl ik mijn make up pak komt de verloskundige aan. Ik krijg net weer een wee dus een hartelijk ontvangst is er niet bij.Ik huil dat ik dit niet vol hou en dat ik direct naar het ziekenhuis wil. Ik ben bang dat ik nog maar twee centimeter ontsluiting heb. Ik ga op de bank liggen zodat de verloskundige kan kijken hoe ver ik ben. Ze checkt de ontsluiting en kijkt me aan. “We gaan thuis bevallen meis” zegt ze.Ik huil, “ik wil een ruggenprik!” Ik blijk al 9 centimeter ontsluiting te hebben en uitpuilende vliezen. Het ziekenhuis gaan we niet halen, we hopen zelfs onze slaapkamer op de zolder te bereiken. Mijn wens om thuis te bevallen is opeens verdwenen. Ik kan alleen maar denken dat ik het niet vol ga houden.

Ik bedenk me opeens dat we de geboortefotograaf moeten bellen. Ik heb haar in de ochtend al laten weten dat ik weeën had. Alleen heeft zij niet gerekend op een rit naar ons huis, maar naar het ziekenhuis wat een keer zo dichtbij is voor haar. Ondertussen komt m’n moeder binnen. Ze komt even bij mij zitten en zegt dan dat ze Ezra mee zal nemen. De verloskundige vraagt of mijn moeder kan blijven om haar te ondersteunen. Mijn hart maakt een sprongetje. Mijn moeder zal voor de derde keer bij mijn bevalling zijn!Mijn moeder helpt mij naar boven terwijl de verloskundige spullen gaat pakken en de kraamzorg organisatie gaat bellen. Onderweg op de trap neem ik een aantal keer pauze.

Ons bed staat niet op klossen, en ook is er geen kraampakket. Ik heb wel onderleggers gekocht. Sander krijgt de opdracht om alles te verzamelen. Kruiken, doeken, en wat water voor mij. Wat is dit nu al anders dan een ziekenhuisbevalling!De weeën zijn inmiddels beter op te vangen. Ik voel me relaxed en kom tussen de weeën door prima bij. Ik vraag de verloskundige hoe lang het nog duurt voordat ik pers weeën krijg en of het sneller gaat wanneer ze mijn vliezen breekt. De verloskundige kan mij niet echt duidelijkheid geven maar zegt dat het breken van de vliezen wel voor versnelling kan zorgen.Ik geef aan dat ik graag op de geboortefotograaf wil wachten. Niet veel later stapt ze binnen en ook de kraamverzorgster is er al. Samen met Sander lig ik vrij relaxed op bed.De weeën zijn nog steeds goed te doen en tussen de weeën door maken we grapjes. Er heerst er een ontspannen sfeer. Wat ben ik inmiddels blij dat we gewoon thuis zijn, heerlijk in ons eigen bed en Ezra die op zijn kamertje lekker ligt te slapen.De persweeën laten lang op zich wachten. Bij Ezra heb ik geen persweeën gekregen en heb ik het op eigen kracht moeten doen. Nu lijkt dit opnieuw te gebeuren.

Ik mag een paar keer mee persen liggend op mijn zij maar ik kan in deze houding niet voldoende kracht zetten. Om die reden draai ik terug naar mijn rug en probeer ik een paar keer mee te persen tijdens een wee. In het begin één keer persen per wee, maar uiteindelijk geef ik mij over en lukt het mij om twee keer op een wee te persen. En na een paar weeën is hij daar dan. Een prachtig jongetje. Ik mag hem zelf aanpakken en leg hem op mijn borst. Wauw, wat is dit opnieuw weer onwijs bijzonder. ik lach en huil, wat houd ik ontzettend veel van dit mannetje. De verloskundige vraagt naar de naam, en eindelijk mogen we vol trots vertellen dat dit jongetje Eden Lev zal heten. Wat voel ik mij trots.

Eden huilt niet en dat vind ik wel even spannend, maar de verloskundige en de kraamverzorgster stellen mij gerust. Eden is relaxed en kijkt met grote ogen de wereld in.Terwijl ik word gehecht wordt Ezra wakker. Wauw, ik baarde een kind terwijl Ezra een middagdutje deed. Sander haalt hem uit bed en dan is daar het moment waar ik al weken naar uit heb gekeken. Ezra voorstellen aan zijn broertje. We krijgen beschuit met muisjes op bed en iedereen verlaat na het maken van een paar foto’s de ruimte.Ik kan niet beschrijven hoe ik mij voel, het is meer dan geluk!Na een tijdje komt mijn moeder Ezra halen en doet de verloskundige alle controles bij Eden en mag Sander hem aankleden.

En ik….ik lig in bed te stralen en voel mij de gelukkigste mama van de hele wereld.

Wil je zien hoe groot Eden inmiddels is? Kijk even op mijn instagram!