Snap
  • Bevallingsverhalen
  • gezin
  • geboorte
  • Bevallingsverhaal
  • Jonah

II: De geboorte van Jonah

2 maart 2017

Eerst even de aanloop naar de datum

In juni 2016 kwamen Sander en ik erachter dat we zwanger waren met 27.02.2017 als uitgerekende datum. In oktober kregen wij te horen dat het een jongentje is. De gehele zwangerschap verliep vlekkeloos en ik had dan ook nergens last van. Tijdens mijn verlof van werk heerlijk de boel de boel gelaten en aftellen maar.

25 februari 2017

De dag, de dag dat ons zoontje 40 weken in mijn buik zat. De hele dag afvragend hoe het zou zijn om weeen te krijgen en te bevallen, maar hij meldde je nog niet

28 februari 2017

Wat een nacht, de hele nacht last van krampen in mijn buik. Zou dit het dan zijn? Ik had wat dingen voor mezelf opgeschreven. Rond 9.30 weer last van krampen en om 10.00 nog steeds last, het bleef dan ook 3 a 4 minuten aanhouden terwijl ons mannetje ook nog eens de hik heeft. Tussen 12 en 13 was meneer dan ook flink aan het bewegen. De hele dag last gehad van kramp als ik ging liggen en bij het zitten niet. Het was heel raar maar om 21.00 was de kramp ook volledig weg. Tijd om te gaan slapen nu ik nergens last van had.

1 maart 2017

De kramp was er snachts weer, Sander had het ziekenhuis gebeld en we mochten langskomen. Ik wilde in het kraamhotel bevallen en we kregen daar een kamer toegewezen voor de vooronderzoeken om te kijken of ik al een kamer kon krijgen of dat ik weer naar huis moest omdat het nog niet zo ver was.

Tot 3x toe een inwendig onderzoek gehad (9.00/11.30/14.15) maar in alle gevallen maar een vingertop ontsluiting en het waren nog geen weeen werd mij verteld. De dienstdoende verloskundige zei mij dat als ik tussen 20.00 en 21.00 nog niet geslapen had dat ik terug moest komen naar het ziekenhuis zodat ik een spuit kon krijgen om te kunnen slapen en dan zouden we de volgende dag verder kijken. Maar voor ik naar huis ging moest ik nog een keer aan de CTG en kreeg ik nog een echo om te kijken of alles wel in orde was, dit deed iemand anders. De CTG was in orde en op de echo zagen we ons mannetje heerlijk duimen. Deze vrouw vertelde mij dat ze had overlegd met onze verloskundige en ik zou een pil krijgen om savonds te kunnen slapen. De pil zou mij helpen in slaap te komen en diende een halfuur voor het slapen gaan ingenomen te worden.

Eenmaal thuis een poging gedaan om te slapen en om 21.00 besloot ik te gaan douchen vanwegen de krampen die weer opzette, om 21.30 de pil ingenomen en probeerde toen mijn bed in te stappen maar de krampen waren ineens zo hevig dat ik niet eens mijn bed ik kon komen. Dan maar weer onder de douche. Heerlijk de warme straal op mijn buik en dat bleek te werken. De pijn was weer weg en na wat moeizaam afdrogen weer hup naar bed. Ik bleef maar draaien van de kramp en besloot om middernacht weer een douche te nemen

2 maart 2017

Toen ik mij weer uitkleedde om onder de douche te springen zag ik groen slijm in mijn onderbroek (leek haast wel een snotje hihi). Nog tot 01.30 onder de douche gestaan en toen kon ik echt niet meer. Ik heb mijn vriend wakker gemaakt en die heeft vervolgens weer het kraamhotel van het ziekenhuis gebeld. We konden weer komen. Na een inwendig onderzoek bleek ik op 2cm ontsluiting te zitten en bleken de hevige krampen die ik om 22.00 had een weeenstorm te zijn.

Ze vertelde mij wat ze gingen doen. Ze zouden de vliezen prikken om het een beetje op gang te helpen, ik zou mijn zoontje voor het middaguur in mijn armen hebben zeiden ze. Toen de vliezen geprikt waren bleek ons mannetje in het water gepoept te hebben en moest ik naar de poliklinische afdeling om daar te bevallen. Daar aangekomen werd ik aan de CTG aangesloten maar verging ik ondertussen ook nog eens van de pijn. Ik vroeg of ik onder de douche kon zitten/staan omdat dat thuis ook hielp met de pijn. De verpleegster keek me iet wat boos aan omdat ze mij net aangesloten had en ze het nu dus anders moest gaan doen. Via een lange haak werd er bij ons mannetje een draadje in zijn hoofdhuid geprikt (voelt hij niet) met een waterdichte zender en kreeg ik een waterdichte CTG-knop op mijn buik zodat ik kon douchen. Ik heb daar vanaf dat moment tot 6.30 gezeten, ik was moe, kapot en op. Ik kon niet meer.

De opties die we kregen waren een pompje of een ruggeprik. Daar ik angst voor naalden heb was beide geen prettig vooruitzicht, maar alles voor onze kleine man. De verloskundge vertelde mij dat in mijn geval het het beste zou zijn om een ruggeprik te doen daar ik al meer dan 24u op was. Ze moest dan wel controleren hoever de ontsluiting was. 5cm, het kon doorgaan. Ik werd klaargemaakt om naar de OK te gaan waar ze de ruggeprik zouden zetten.

Wat een eikel van een vent de anesthesist! Daar zit je dan met een dikke buik en een angst voor naalden. Sander vroeg of de man alleen wilde vertellen wat ik moest doen en niet zou zeggen wanneer de prik e.d. zou komen. De man reageerde met "Ik heb hier een hele mooie spuit voor je" Waarop Sander antwoordde dat hij bedankt werd en mij zo alleen maar banger maakte. "Wil je dit dan wel?" vroeg de anesthesist. Ik werd langzaam aan kwaad en zei ja, anders zit ik hier toch niet! Toen begon voor mij de ellende, buik in, rug bol, blijven ademen en niet nadenken. Toen hij eenmaal zat werd ik pas rustig, het gevoel in mijn buik was weg, mijn benen begonnen ook gevoelloos te worden en ik dacht maar aan 1 ding: eindelijk slapen!

Om 8:10 kwamen ze weer kijken en zat ik op 8cm! en om 10:05 op 9cm. De hoop om ons mannetje voor het middaguur vast te houden was er op dat moment nog steeds. Sander en ik hebben iets met tijden en om 11:11 zat ik op 9,5cm, het middaguur zou het niet meer worden, 12:34 dan? Helaas, ook dat niet. Om 14:00 zat ik nog steeds aan de 9,5 cm. Een nieuwe vulling verdoving van de ruggenprik zat er ondertussen aan en ondertussen berichtjes van mama, of ik zin had om langs te komen. Ik stuurde terug dat ik even ging liggen en daarna wel zou kijken of ik zou komen en dat ik haar op de hoogte zou houden. Niemand wist namelijk dat wij al in het ziekenhuis waren.

14:30 de verloskundige is komen kijken en heeft besloten dat het hormoon om de weeen weer op te wekken aan te zetten om de laatste halve centimeter op die manier weg te krijgen. om 15:00 was er nog geen verandering en ze besloten de ruggenprik uit te zetten.. Getintel in mijn benen, getintel in mijn buik, niet veel later het hele gevoel overal terug en hallo weeenstorm! Jou had ik nu net niet gemist. De verloskundige zou over 20 minuten terug zijn en dan zou ik mogen gaan persen als ik persweeen had en om 10cm zou zitten. De pijn en drang werd op een gegeven moment bij mij zo erg en de 20 minuten waren allang voorbij dat we op de rode knop hadden gedrukt.

Daar was het verlossende woord! 15:46 ik mocht beginnen! Wat een kracht heb je daar voor nodig! Ik ben niet heel groot (1.67) en heb nogal heupen en forse bovenbenen en om dan iedere keer in je knieholten te pakken als je moet persen word best vermoeiend en lastig, ik kreeg dan uiteindelijk ook beugels die mij heel goed hielpen. 16:45 de arts word er bijgehaald, gezien de staat waar ik zelf in was werd er besloten dat ik een handje geholpen moest worden. Ze gingen dit met de pomp doen. Ik kreeg een paar verdovende prikjes en werd ingeknipt (ondertussen moest ik gewoon doorgaan met persen als er weer een wee was), de pomp werd geplaatst en daar gingen we. De eerste keer kwam meneer niet, de tweede keer ook niet. Als hij bij de derde keer niet kwam zou ik een spoedkeizersnede krijgen.

Ze kwamen er op dat moment achter dat zijn schouder achter mijn schaambot zat, bij de volgende wee zouden ze een duw geven op mijn buik (om hem los te duwen), met de pomp trekken en ik met al mijn laatste kracht persen.

Klokslag 17.00 daar ben je dan, onze kleine knappe Jonah!

Jonah werd heel even bij mij gelegd en vervolgens meteen meegenomen om helemaal gecontroleerd te worden en de verloskundige ging ondertussen verder om de placenta eruit te halen. Het was een ellenlange navelstreng maar met 5 minuten was ze klaar en kon ze gaan hechten.

Jonah was helemaal goedgekeurd en werd (met hulp van de verpleegster) door Sander aangekleed. Daarna werd Jonah bij mij neergelegd en ging Sander iedereen op de hoogte stellen. De opa's en oma's mochten die avond nog langskomen. Mijn moeder snapte er niets van want ik ging alleen even een dutje doen en zou misschien nog langskomen.