Horrorbevalling, of niet toch?

Lang getwijfeld of ik mijn verhaal wilde delen of niet, want ik ben heus niet de enige vrouw met een horror bevalling. Toch werd mij geadviseerd om het in ieder geval op te schrijven, dat lucht op zeggen ze dan. Dit hoort allemaal bij het proces: verwerken! Dus bij deze: ik ga het even verwerken.

Mijn zwangerschap was dusdanig perfect dat ik zelf heb geroepen: let maar op, mijn bevalling wordt een hel. Ik heb mezelf dus onwijs zitten te vervloeken. Alhoewel ik het achteraf niet meer als een hel zie, krijg ik toch veel medelijden wanneer ik mijn verhaal vertel. Want nee, ik heb mijn baby niet via de normale manier uit geperst, bij mij heeft die een omweg moeten maken!

Ik ga het dan nu ook echt vertellen, dus zit je er klaar voor?

Het begon allemaal op 16-1 in de snackbar. Mijn partner en ik waren in slaap gevallen en het was inmiddels een latertje geworden dus koken zat er niet meer in dus kozen we voor een lekker patatje smerige oorlog. In de auto hadden wij het nog even over de dag, waarom het zo lang duurt, de gebruikelijke weetjes “bij 10% van de vrouwen breken de vliezen” en de feit dat ik een ooievaar had gezien tijdens mijn dagelijkse wandelrondje en of dat een teken was. We lachen er nog om!

Inmiddels zat ik op onze bestelling te wachten en staat mijn partner buiten. Ik voelde het hoognodige opkomen en liep op mijn dooie kwakkelende gemakkie naar de WC. Met mijn hand nog op de deurklink voelde ik een warme straal in mijn broek. “GETVER, zit ik nou in mijn broek te zeiken!” Ik liep door naar de wc en daar kwam ik erachter dat mijn vliezen waren gebroken.

Na een kwartier op de pot te hebben gezeten liep ik met mijn broek vol wc papier rustig naar de uitgang. Ik bedankte de medewerker nog vriendelijk voor mijn bestelling, en buiten vertel ik het aan mijn vriend dat mijn vliezen zijn gebroken. Hij blij, ik blij, samen blij. Ik bel mijn moeder op dat ze gelijk moest komen. Ik wilde haar graag aan mijn zijde want als er iemand tips kan geven na het krijgen van 4 kinderen dan was zij het wel!

Ik raad het elke mama to be aan, je moeder weet alles!

Kwart over 10 begon de eerste wee, en om 2 uur s’nachts had ik ze al om de 4 minuten. Helaas, geen slaap beurt voor mij! Het puffen ging mij maar al te goed af, ik ving ze op alsof het niks was. De zwangerschapsgym en de technieken zijn goed van pas gekomen. Ook een aanradertje!

Maar des te langer de nacht duurde, des de vermoeiender ik werd en ik de weeën niet meer weg kon puffen. De weeën werden inmiddels ook krachtiger en de ontsluiting bleef ook maar op zich wachten. Uiteindelijk besloot ik toch maar na 14 uur puffen naar het ziekenhuis te gaan voor medicatie. En ik had mezelf nog zo gezegd “ik doe het puur natuur. ”Ik en mijn grote muil!”

En toen, toen begon de ellende….