Horrorbevalling

Beste lezers,

Zoals zovelen waren wij ontzettend blij met de positieve zwangerschapstest. De zwangerschap was niet helemaal gepland maar wel ontzettend welkom.

De zwangerschap liep voorspoedig, ik had geen  last van de bekende zwangerschapskwaaltjes  en heb doorgewerkt tot 36 weken. De tijd kon voor ons niet snel genoeg gaan. Wij wilde ons kleine meisje dolgraag ontmoeten.

Wij waren uitgerekend op de allerlaatste dag van het jaar, namelijk op 31 december. Stiekem hoopte ik dat ons meisje zich eerder zou melden maar dit gebeurde niet.

2 januari 2019,

Vandaag ben ik jarig, en nog steeds was ons meisje er niet. Ik werd steeds ongeduldiger. Ik was immers al over de 40 weken heen. 

In de nacht van 2 op 3 januari was het dan zo ver. Mijn vliezen braken. Er werd mij verteld dat wanneer je vliezen breken dit geleidelijk aan zou gaan en druppeltjes gewijs. Nou er klopt niets van!. Het was net als in de film, een enorme plens vruchtwater. Ik wist het zeker het zou gaan beginnen. Voor ik het wist zou ik ons meisje ontmoeten.

Omdat het nacht is ben ik verder gaan slapen, ik had immers nog geen weeen.

Sochtends begon ik steeds meer te twijfelen of ik niet gewoon in mijn broek geplast had. Na de enorme vloedgolf vanacht had ik geen druppel meer verloren. Achteraf bleek dat onze kleine meid door het breken van de vliezen nog verder was ingedaald en dus alles afsloot waardoor er geen water meer ontsnapte. Nadat er inderdaad vastgesteld was dat het om vruchtwater ging werden er afspraken gemaakt over wanneer ik moest bellen. Uiterlijk half 5 savonds zouden we opnieuw contact hebben hoe het ervoor stond. 

Half 5, nog steeds geen wee te bekennen. De verloskundige ging vast met het ziekenhuis bellen omdat mijn vliezen al geruime tijd gebroken waren en je na 24 uur zowiezo onder begeleiding van het ziekenhuis moest bevallen. Het ziekenhuis wilde pas na 48uur een inleiding doen.

Ik wilde niet nog eens 24 uur wachten of er spontaan weeen zouden komen. Ik was er klaar mee, ik wilde mijn meisje en ik wilde haar NU. Na lang overleg mocht ik alsnog komen. Er zou een ecg gemaakt worden van de kleine meid en ik zou een gesprekje krijgen over het inleiden van een zwangerschap. Prima dacht ik. Het zou bij elkaar een half uurtje tot max een uurtje duren. Niets was minder waar, bijna 3 uur later mocht ik eindelijk van het ecg apparaat af.

We kregen een gesprek met de arts en zij vertelde ons dat de hartslag van de kleine niet goed was en dat ik direct ingeleid zou worden. Nou daar schrok ik van! Als alles maar goed gaat.

Er is een ballonnetje geplaatst die voor ontsluiting moest gaan zorgen. Dit kon wel even duren en het was verstandig om alvast te gaan slapen. Zo kun je wat extra energie voor de bevalling op doen.

4 januari 7.30uur, Het ballonnetje was eruit gevallen en ik had ontsluiting, maar nog steeds geen wee te bekennen. De arts heeft gekeken of de vliezen wel goed gebroken waren of dat er alleen een scheurtje zat. De arts heeft mijn vliezen gebroken waarna ik water verloor wat eruit zag als erwtensoep. Shit dacht ik. Ze heeft in het water gepoept. Ik werd aan de weeenopwekkers gelegd en kreeg weeen. Enorme weeen. Ik had niet gedacht dat het makkelijk of pijnloos zou zijn maar hier had ik mij niet op voorbereid. Het leek wel of mijn rug zou breken. Wat een inmense pijn. Ik had een weeenstorm waardoor ik geen tijd had tussen de weeen om bij te komen. Hiernaast waren het ook alleen maar rugweeen. Ik heb gedurende de bevalling geen buikwee gevoeld. Om half 11 had ik een ruggenprik te pakken. De ruggenprik heeft ongeveer een half uur geholpen. Ondertussen hielden ze de hartslag van de kleine meid goed in de gaten en werd er een elektrode op haar hoofd geplaatst. Deze bleef niet zitten en is er tot 3 keer toe uitgevallen. De hartslag was niet in orde waarna de arts besloot om ieder half uur een bloedproef te doen. Dit deden ze door een soort koker in te brengen waardoor ze het hoofdje van de kleine konden zien en een krasje te maken op haar hoofd. De bloedproef liet de zuurtegraad van het bloed zien en daarmee of ze het benauwd heeft of niet. Normaliter is het zo dat de bloedproef steeds slechter wordt (baby krijgt het steeds benauwder) waardoor er een spoedkeizersnede plaatsvind. In mijn geval bleef de bloedproef stabiel en werd er dus geen keizersnede gedaan. Nou ik heb gesmeekt om een keizersnede! Dat inbrengen doet gigantisch veel pijn. Je kunt het vergelijken met het inbrengen van een eendenbek. Ieder half uur weer gigantische pijn. Daarnaast had ik natuurlijk ook gewoon weeen. Ik heb vanalles geroepen van "het moet eruit" tot aan "hou het maar ik ga naar huis".

Dit kon natuurlijk niet en dus moest ik door. Die koker die telkens weer ingebracht werd mocht niet blijven zitten omdat je dan een open verbinding hebt en meer kans op infecties. (Op de foto kijk je in de koker en zie je het hoofje van ons meisje) ieder half uur weer die onzekerheid wel of geen keizersnede. En dit ruim 12 uur. Verschikkelijk. Om 22uur savonds werd er een bloedproef gedaan en bleek dat ons meisje het benauwd had. Het was noodzaak dat ze zo snel mogelijk geboren werd. Op dat moment had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Ik perste met alle kracht die ik had. Maar er gebeurde niets. Ze moest eruit maar het lukte niet. De OK was bezet en ik moest blijven persen. Ik werd ingeknipt ruim 10cm waarna een vacuumpomp geplaatst werd. Normaal gesproken wordt je ingeknipt onder een wee waardoor je dit nauwelijks voelt maar omdat mijn vliezen al over de 24uur gebroken waren, ons meisje in het water had gepoept en haar hartslag niet goed was ben ik zo snel mogelijk ingeknipt en werd de vacuumpomp geplaatst. De vacuumpomp is er 2 keer vanaf geschoten. Dit kwam doordat ons meisje vast zat met haar schouder in mijn bekken. De arts die mij hielp zat helemaal onder het bloed. Ik kon niet meer. De arts bleef op mij inpraten dat ze eruit moest en dus deed ik nog een poging. Ik perste met alle kracht die ik nog had, daar was ze dan. De paniek sloeg toe.  Ik hoorde niets, Waarom huilt ze niet? Ik heb geschreeuwd en gehuild, ik dacht dat ze overleden was.  Ik voelde zoveel emoties welke ik niet kan omschrijven. Er ging een deurtje los waar wel 15 artsen, verpleegkundige enzovoorts stonden (deurtje van het onderzoekskamertje) Het leek eindeloos te duren maar in werkelijkheid duurde dit niet zo lang. De kleine meid had haar navelstreng 2 keer strak om haar nek wat de benauwdheid kon verklaren en werd direct bij mij weggehaald onderweg naar het onderzoekskamertje. Daar werd ze aan de praat gemaakt. Allerlei apparatuur om haar te ondersteunen. Eindelijk hoorde ik een huil. Mijn partner heeft symbolisch de navelstreng doorgeknipt en met een enorm ei op haar hoofd van de vacuumpomp werd ze met allerlei apparatuur in de couveuse gelegd. 

Ik heb mijn dochter 2 minuten mogen zien in de couveuse waarna zij naar de high care werd gebracht. Ik moest gehecht worden waardoor ik pas 2 uur later op de high care aankwam en haar eindelijk kon bewonderen. Ik was mamma geworden en de emotie van angst had plaats gemaakt voor het gevoel van opluchting en trots.

Mijn kleine meisje kreeg de naam Stacie. Ze heeft ruim 9 dagen op de high care gelegen. De eerste 3 dagen heeft zij preventief anti biotica gekregen door alle complicaties en het vermoeden dat ze een infectie had opgelopen. Dit was gelukkig niet het geval en dus mocht na 3 dagen toen de uitslag er was de antibiotica gestopt worden. De eerste 5 dagen mocht ik niet zo veel. Dit kwam door haar slechte start (apgarescore van 2) en door de enorme bult op haar hoofd ten gevolge van de vacuumpomp. Ze zeiden dat je dit kon vergelijken met een hersenschudding bij volwassenen. Ze moest echt nog bijkomen. Er werd nog een scan gemaakt van haar hoofdje of ze geen bloeding gehad zou hebben maar dit was gelukkig niet het geval. Ik mocht haar een flesje geven maar verder mocht ik niets. Ik mocht haar niet wassen aankleden enz. Dit voelde heel onnatuurlijk. Ik wist dat ik mama was geworden maar zo voelde ik het niet. Stacie op de high care, ik op de normale kraamafdeling en mijn partner inmiddels thuis voor de hond. Op dag 3 werd ik van mijn bed gelicht in het ziekenhuis. Er werd mij verteld dat er een incident had plaatsgevonden. Het infuus waar ze aan lag had gelekt waardoor er lucht in de slang terrecht was gekomen. Gelukkig waren ze er op tijd bij en is er geen lucht in haar aderen gekomen maar ik was wel enorm geschrokken. Na 9 dagen mochten we eindelijk naar huis en konden wij genieten van ons kleine meisje. Gelukkig gaat nu alles goed met haar. 

6 weken na de geboorte moesten we op gesprek komen om te zien hoe het nu met ons gaat (stukje nazorg)  na omstandigheden gaat het super met ons. Stacie slaapt al door en ik heb alles een plekje kunnen geven. Mijn partner heeft wel een trauma overgehouden aan de bevalling en krijgt hier hulp voor.

Op de vraag of wij nog een 2e zouden willen. Nee absoluut niet. Ondanks dat wij altijd geroepen hebben graag 2 kinderen te willen als ons dat gegunt zou zijn. Is de angst voor nog zo'n bevalling zo groot dat ik dit niet meer durf.  Ja ik weet dat alle bevallingen anders zijn en dat de kans op nog zo'n bevalling klein is. 

Wij zijn ontzettend blij met wat wij nu hebben en koesteren dit enorm.

Wij zijn de artsen en verpleegkundige ontzettend dankbaar voor alles wat zij gedaan hebben en beseffen ons dat een thuisbevalling wel eens heel anders had kunnen aflopen.

Bedankt voor het lezen van mijn blog