Hoe voel je dat de bevalling begonnen is? Mijn bevallingsverhaal. (2)

Oh my god, we gaan nu echt mama en papa worden. Ik ga nu echt al bevallen. Ik ben net voorbij de 37 weken zwanger, kan dat wel? Is dat wel goed voor het kindje? Maar ze stellen me gerust. Het kindje doet het prima en het kan nu toch niet meer tegengehouden worden. Daarvoor zijn we al te ver.

Mijn man gaat nog even naar huis (5' rijden) om iets te eten. Het effectieve bevallen kan toch nog een tijdje duren. Ze laten het bad voor me vollopen, ik neem een tijdschrift en zet me erin. Ik had altijd gezegd dat ik heel graag in bad de weeën zou willen opvangen en eventueel ook bevallen. Maar na 5 minuten in bad heb ik het gevoel dat het warme water het alleen maar heftiger voor me maakt. Ik zweet me te pletter, hup, er weer uit. Ik probeer dan maar even op de bal gaan zitten...Mmmm dat voelt ook niet fijn. Misschien als ik ook aan dat touw ga hangen... (Ja echt hangen, ik weet niet hoe dat eruit zag, maar ik was alleen, who cares?!) Nee, dat hielp ook niet. Misschien even liggen? Nee dat ook niet. Dan maar rechtstaan en rondlopen, dat voelde het fijnste. Ik app mijn man dat hij zich wat moet haasten want plots word ik bang dat hij het allemaal gaat missen. (Hij zat toch wel de volle 5 minuten van me verwijderd! 5 minuten, het kan snel gaan hoor, ging er door mijn hoofd).

Rond 20u kwamen ze nogmaals mijn ontsluiting checken en had ik 6cm. Oke oke, komaan, over de helft, nog 4 te gaan.

Wegpuffen en rondlopen in de kamer - Manlief die een gezellige selfie maakt terwijl ik sta te puffen tegen de kast. (Die houding was echt het prettigst).

(We hebben een korte discussie - Mijn moeder had altijd gezegd niet te willen weten wanneer de bevalling begonnen was. Kwestie dat ze niet alle nagels van haar vingers beet van de zenuwen en ’s nachts geen oog zou dichtdoen. Mijn vader had met mijn liefste man afgesproken het toch te willen weten. Hij zou dan zwijgen tegen mijn moeder. Nu wist ik echter dat beide gezellig op restaurant zaten te tafelen. Ik wou dus niets laten weten want een pokerface zou hij echt niet kunnen aanhouden met zulk bericht - Hebben we toch enkele uren over getwijfeld om dan uiteindelijk toch niets te laten weten.)

Rond 22u30 werden de weeën echt wel heftig. Aangezien ik nog steeds maar 6cm heb en ik nu echt half begin te huilen tijdens de weeën beslis ik om een ruggenprik te nemen. Nog even ontsluiting checken. Check check, 6cm! Ik weet met mijn lichaam geen blijf tijdens de weeën en net wanneer de man van de ruggenprik verschijnt word ik wat onwel. Te weinig eten, weinig slaap,... Dus wordt er beslist om de ruggenprik liggend te zetten. (Meestal zit je rechtop).

Mijn man verdwijnt even uit de kamer en terwijl ik op mijn zij lig met mijn ogen dicht kan ik de weeën die steeds sneller volgen wel netjes wegpuffen met hulp van de aanwezige studente vroedkunde (een heldin!). De ruggenprik gaat vlot en al vrij snel ben ik pijnvrij (en voel ik mijn benen niet meer). Ik sluit mijn ogen en val in slaap...

Om 1u40 heb ik nog steeds 6cm. Dat schiet niet op. Ik slaap nog even verder. Rond 3u probeert Dennie even zijn ogen te sluiten wanneer ik weer wakker wordt. Omstreeks 3u30 komen ze nogmaals mijn ontsluiting checken en heb ik 10cm. Dat ging plots wel snel. Ze maken alles in gereedheid om echt te beginnen.

Rond 4u mocht ik een eerste keer eens proberen persen. Even aanvoelen hoe ik dat moest doen en hoe dat moest voelen. Vervolgens gaat er een half uur voorbij waarin ik pers, heel erg hard pers, mijn man steeds met een washandje mijn voorhoofd nat maakt en ik volgens mij knalrood zie van al dat duwen. Aangezien ons kindje bij de controle 2 weken ervoor met haar gezichtje naar boven lag (sterrenkijkertje) besluit de gynaecoloog om een echo te doen tijdens het persen om te bepalen of ze nog steeds zo ligt. Dit konden ze niet zo goed voelen tijdens het inwendig onderzoek.

En ja hoor, mevrouw eigenwijs lag nog steeds naar de sterretjes te staren. Hierdoor zat ze vast achter mijn bekken. Er wordt besloten om toch nog even door te gaan met persen. Wanneer ik ruim een uur aan het proberen ben en het niet opschiet besluit de gynaecoloog om het nog 1x te proberen met een knipje en de vacuümpomp. 

En alsof het niets was verscheen ze bij de eerstvolgende perswee. Ze 'vliegt' er letterlijk bijna uit. 

Ons lieve meisje, Esmee. Holy Macaroni, wij zijn mama en papa! Wat een geweldig overweldigend gevoel!