Hoe voel je dat de bevalling begonnen is? Mijn bevallingsverhaal. (1)

Hier zijn we dan, bijna 2 jaar na datum. Op donderdag 31 augustus begon het te rommelen. Al had ik dat toen nog niet helemaal door...

Een terugblik ietsje verder in de tijd...

Januari 2017, we deden onze eerste zwangerschapstest. Of tenminste, ik deed de zwangerschapstest. Ik had heel licht bloedverlies gehad, echt maar een heel klein beetje. Ik had dus al tegen men man gezegd dat er ‘no baby’ zou zijn deze maand. Volgende keer beter. -Zal ik alvast een ovulatietest gaan halen?-

Een paar dagen later, we zaten bij men ouders aan tafel, toen mijn borsten ineens pijn deden. Hoezo ineens?! Ja gewoon, tijdens het eten voelde ik ineens pijnlijke borsten. Plots daagde het in men hoofd… Was ik overtijd? Nee toch? Nu al? Daar had ik niet bij stilgestaan. Toen we ’s avonds in de auto naar huis zaten polste ik eens bij Dennie. Zou het? Kan het? Beeld ik me die pijnlijke borsten in? Of toch niet? Even de app erbij nemen om te kijken wanneer ik ongesteld moet worden. Oke, eergisteren dus... Dan toch? Niet dromen.. Oke oke, chill, adem in adem uit. Ik had toch wat bloedverlies gehad? Mijn ongesteldheid moest zeker nog doorbreken! 1 miljoen gedachten spookten door ons hoofd. We waren nog maar een paar maanden aan het proberen. Ik was in september na ons trouwfeest gestopt met mijn anticonceptie. 

1 dag later... Zullen we toch maar testen? Want nu was ik toch echt wel overtijd. Dennie was aan het werk, maar ik wilde het toch al wel heel graag weten. Men liefste had vooraf ook gezegd dat ik al wel mocht testen als ik echt niet kon wachten. Dus zo gezegd zo gedaan, ik doe de zwangerschapstest. Of tenminste, ik ren naar Kruidvat om een test te halen want ik had de andere vorige maand al gebruikt en had dus nog geen nieuwe.

De rest is geschiedenis...

Terug naar de huidige tijd.

Wat zei ik? 2 jaar al? Echt al 2 jaar! Niet normaal. Ja hoor. In weken tellen doen we al lang niet meer. In maanden ook al niet meer, dat begrijpen de mensen toch niet... Al bijna 2! Ik kan het gewoon zelf niet geloven.

Het was volgens mij woensdagavond toen ik een krampje kreeg. Eentje maar. Verder niets. Dus voor ons was er niets aan de hand. Ik was 37 weken zwanger en hoewel iedereen zei dat ons kindje nooit 40 weken zou blijven zitten zei mijn gevoel wat anders. Donderdag dan. Een alledaagse dag. (Ik zat thuis, ben leerkracht en het was zomervakantie – die liep trouwens bijna ten einde). Ik deed wat wasjes, ging boodschappen doen, heb de hele keuken en badkamer gepoetst -Inclusief binnenkanten van de kastjes- Bij mezelf dacht ik: ‘het kan maar gedaan zijn'. ’s Avonds kwamen mijn ouders eten. Dus gezellig gekookt, lekker gegeten en even neergeploft. Men moeder en ik besloten nog even een wandeling te maken met Arco, onze lieve Duitse herder. (Die er ondertussen niet meer is, helaas!) Het wandelen ging opvallend moeizamer. Ik was gelijk moe, kreeg meteen steken in men zij. (Zulke steken alsof je veel te snel gaat hardlopen) Ook harde buiken waren van de partij. Dus ik zei nog tegen men moeder dat mijn buik zo pijnlijk voelde tijdens het wandelen. Die reageerde nogal nonchalant: ‘Schatje, je bent 37 weken zwanger, natuurlijk gaat alles moeilijker’... Dat is ook waar natuurlijk.

Donderdagavond dus...

Na het wandelen ’s avonds toen we op de bank zaten kreeg ik buikkrampen. Precies of ik iets verkeerd gegeten had en naar het toilet moest. De hele avond voel ik telkens de buikkramp opkomen, ren ik naar de wc, om vervolgens 10 minuten te blijven zitten zonder dat er iets gebeurde. Ik zeg nog tegen Dennie dat men eten niet lekker verteerd en dat ik precies heel erg naar het toilet moet. We gaan slapen en als ik ‘s morgens opsta voel ik de kramp nog licht maar toch minder.

Iedereen zegt dat als de weeën begonnen zijn je dat zeker weet. Hoe dan?! Ik had werkelijk waar geeeeeen enkel idee.

Vrijdag, tegen de middag aan voel ik de krampen veel heftiger en sommigen zijn echt heel pijnlijk. Ik zit bijna de hele voormiddag op het toilet omdat ik er nog steeds van overtuigd ben dat mijn eten er dringend uit moet. Ik ga zelfs onder een hete douche staan om de pijn in mijn rug te laten afnemen.

Sidenote: Ik ga NOOIT onder de douche staan bij buik of rugpijn. (Hoezo nu wel dan? Instinct?).

Nog steeds denk ik niet aan weeën. Wanneer men man ’s middags thuis komt eten zeg ik hem dat de krampen/steken echt veel pijn doen en geeft hij aan dat het misschien een voedselvergifting is. Ja, voedselvergiftiging, dat zal het zijn!

Rond een uurtje of 3 in de namiddag daagt het mij ineens. Zou het dan toch? Zijn dit misschien weeën? Hoe voelt dat een wee? Maar het is vooral rugpijn nu. Kan dat wel? Ik besluit toch maar even de materniteit te bellen in het ziekenhuis en vraag of het kan dat ik weeën heb. Daar raden ze me aan in bad te gaan liggen. Als de kramp erger wordt zien ze me graag even ter controle in het ziekenhuis. (Ik ging zowizo bevallen in het plaatselijke ziekenhuis). Zo gezegd zo gedaan, ik in bad. Ik app men man even dat ik nu toch ineens het gevoel heb dat de bevalling begonnen is en ik weeën heb ipv buikpijn en dat ik even rustig in bad ga liggen. Echt waar, daar was ik snel uit! Zodra ik in het warme water ging liggen deden de krampen zo ontzettend pijn dat ik ze echt moest wegblazen. Hup uit bad dus en wachten tot 18u wanneer Dennie thuiskomt. Stond ik daar ineens te puffen voor de spiegel. Ik sta al klaar als ik de sleutel in de deur hoor en we vertrekken meteen. (En ik eet nog snel een boterham onderweg).

In het ziekenhuis (In België vindt de bevalling bijna altijd plaats in het ziekenhuis) word ik aan de monitor gelegd en moet ik een half uur wachten. Als de verloskundige terugkomt zegt ze dat er op de monitor geen weeën te zien zijn. Omdat ik echter aangeef dat het vooral in men rug pijn doet wordt er gevraagd nog een half uur te blijven liggen, dit keer op men zijkant, en de ‘krampen’ te timen. Elke 4 minuten. Op de kop! 4 minuten. Als ze na een half uurtje weer terug komt wordt er besloten toch even men ontsluiting te checken.

In spanning wachten we af tot de verloskundige zegt: ‘Jij gaat niet meer naar huis gaan. Volledig verstreken baarmoederhals en al 4cm ontsluiting.’ 4 verdomde volledige cm. Nu al! Dat ging vlot. Niet naar huis dus. Gelukkig hadden we voor de zekerheid alle spulletjes al meegenomen. We werden naar de prachtig nieuwe verloskamer gebracht en toen we daar rustig achtergelaten werden en Dennie even naar huis reed om nog wat te eten, werd ik zenuwachtig... 

Binnen een paar dagen komt deel 2 online.