hoe onze rollercoaster begon.

Zondag 27 jan. 2019

Deze dag was een verschrikkelijke dag, het begon gewoon goed en normaal. Bijna 30 weken zwanger 29,5 om precies te zijn. hier en daar wel buikpijn maar goh dat hoort er bij toch?

 ik weet alles nog precies. Mijn man was nieuwe kleding kast halen nadat het weekend daarvoor onze andere kast kapot was gegaan en wij nu dus 1 grote klere bende hadden op de baby kamer en onze kamer. hij kwam 14.35 thuis samen met 2 vrienden hem. Mijn zoontje van ander half liep ook rond. Ik zat rustig op de bank toen ik in eens iets voelde knappen, ik begon direct te vloeien ik haastte me naar de wc en wat ik daar aantrof ik dacht Ons kindje.. ik verlies onze baby... ik verloor een grote plas met vocht en (oud)bloed.. ik heb direct Gerald geroepen en gezegd dat het niet goed was. Wat er op dat moment door mij heen ging was onbeschrijfelijk, angst vooral angst. Ik was zo bang dat ik ons kindje verloor. Verloskundige gebeld mijn moeder gebeld en alles werd in werking gezet. Ik moest direct naar het ziekenhuis, waarschijnlijk vliezen Gebroken wat dus absoluut niet oke is. Ik had geen extreme buikpijn of weeën op dat moment. Mama was toevallig al in Zwolle en wachtte in het ziekenhuis samen met mijn broertje, schoonzusje en bonus vader op mij hun vingen onder andere ons zoontje op. Gerald en mama bleven hele tijd aan mijn zij. Echo’s waren gelukkig goed ctg scan was ook goed wel zagen ze inderdaad wel dat ik weinig vruchtwater had. Waar het bloed vandaan komt weten ze niet en dat is onzeker.

Er komt op dat moment zoveel over je heen ik weet echt niet wat ze allemaal verteld hebben. Het enige wat door mijn hoofd gaat is, oh lief mannetje blijf alsjeblieft zitten. Ik kreeg direct weeen remmers en longrijpers en kreeg te horen dat ik niet meer naar huis kwam. Op dat moment denk je eigenlijk maar aan 1 ding. Mn andere mannetje Lennon thuis. Dus wederom niks opgeslagen van wat de artsen en verpleegkundigen me allemaal verteld hebben.

Ik voel angst, maar ook mijn sterke moedergevoelens komen naar buiten ik wil direct alles regelen voor Lennon, gelukkig heb ik een hele lieve familie en vrienden in de buurt die me steunen in alles dat voelt fijn. ik kan proberen het een beetje los te laten.. ik weet dat mijn man thuis in alles gesteund word en ik volledig op het mannetje in Mn buik kam foccussen.

Ik lig nu alleen mama en Gerald gingen om 2200 ongeveer naar huis,

Ik heb het warm, maar voel me vrij rustig. Het is echt een rot bed en heb er een zere kont krijg ik er van ik heb de serie good docter opstaan en ga zo proberen te slapen.. het is ondertussen 23.56 heb net kennis gemaakt met de nieuwe nacht zuster.. ik zou wel veel verschillende gezichten gaan zien.

Die nacht kon ik niet in slaap komen. ik bleef maar malen in mijn hoofd en dat verschrikkelijke bed gadsie! In de loop van de nacht kreeg ik steeds meer buikpijn. ik hield het niet meer en riep de zuster, aan de ctg scan kwamen we er al snel achter dat het geen gewone buikpijn was, het waren weeën. de zuster ging gelijk bellen en kwam terug met de mededeling:' je kan hier nu niet bevallen er is geen plek voor je baby op de nicu ik ga een ander ziekenhuis voor je bellen waar je heen kan! huh? wat!? hoe bedoel je, maar ze was al weg voordat ik alles echt besefte, ik heb ondertussen mijn man gebeld en verteld dat ik overgeplaatst werd. de zuster kwam terug met de mededeling je gaat zo naar UMCG in Groningen. ik was zo bang, wat gaat er allemaal gebeuren? ben ik aan het bevallen? maar mijn baby ligt in een stuit, moet ik een keizersnee? de zuster kwam opnieuw binnen en zag dat ik op het punt stond om in te storten. het komt allemaal goed meissie zei ze, ik spuit  even een vloeistof in(ze heeft wel verteld wat het was maar ik weet het niet meer) en daar kan je het heel warm van krijgen dus ik blijf even bij je. nou ik wist niet wat er gebeurde met me, ik kreeg mij een opvlieger en ook daar raakte ik van in paniek. De zuster legde allemaal koude washanden over me heen, ik heb het benauwd maar probeer rustig te blijven. ik was zo bang, ik lig hier helemaal alleen in bed, Gerald en moeder zijn er niet ik voel me absoluut niet fijn en ik merk dat her personeel hierzo ook stress heeft, ik moest zo snel mogelijk naar een ander ziekenhuis. tijdens die gekke opvlieger komen de ambulance broeders binnen, ik hoor ze nog zeggen; ' ja maar zo ga ik haar niet mee nemen!. en de deur ging dicht, 10 min later toch hup op de brancard we gaan naar groningen zeg je man maar dat hij die kant op komt we kunnen niet meer wachten.

de rit naar groningen was een hel, ik voelde me zo eenzaam zo  bang. de ambulance broeder probeerde er het beste van te maken maar ik was te druk bezig met weeën weg puffen. voor mijn gevoel ging het allemaal heel snel, toen ik in groningen aankwam was ik zo verdrietig en bang, ik kon alleen maar huilen. ik zei direct tegen de verloskundige, ik moet  een  keizersnee want de baby ligt in een stuit haar antwoord was de arts komt zo komt goed. nou dat duurde een eeuwigheid! ik was woest dat weet ik nog, ondertussen waren mijn man en moeder er ook al. 

Toen de uiteindelijk kwam, ging ze me controleren en haar antwoord was, je mag persen de billetjes zie ik al! Nou ik denk dat het 1 of 2 pers weeën waren en Milo was geboren, een stuit bevalling..

Milo werd direct mee genomen en kon hem kort even zien maar daarna weg was die, dat was het meest vervelende van wat ik mij kan herinneren. Mijn kind werd bij me weggehaald en ik heb hem niet horen huilen, ik heb hem niet vast kunnen houden.  En ik blijf in onzekerheid achter. Gerald werd wel mee genomen, die heeft alles kunnen zien. Het was een zware start voor Milo maar alles kwam vrij snel goed op gang.

Milo is geboren op 28 januari om 10.15 hij woog 1600 gram en was 35 cm lang

Word vervolgt