Hoe moet ik bevallen?!

De droom om Fabio grote broer te laten worden was er zeker. Wij konden onze geluk niet op toen wij erachter kwamen dat wij zwanger waren van een broertje of zusje voor Fabio. 

De zwangerschap verliep als uit de boeken. Ik had geen kwaaltjes en voelde mij erg fit. 

De baby was wat aan de grote kant en dat was wel te merken. Ik ben niet zo groot en had dus erg weinig ruimte in mijn buik. De baby lag heerlijk tegen mijn ribben aan en ik kon daardoor moeilijk zitten en liggen. 

Met 36weken en 6 dagen had ik een controle bij de verloskundige. De kleine was weer goed gekeurd en krijg om zijn grootte en geschatte gewicht groen licht om al thuis te bevallen als het die dag zou gebeuren. 

Ik had gekozen voor een thuis bevalling omdat mijn eerdere bevalling zo snel ging dat ik persweeen in de auto had (lees het in mijn eerste blog). Ik was bang dat het weer zou gebeuren of dat de kleine zelfs dit keer in de auto geboren zou worden. 

Met 37 weken begon ik het moeilijk te vinden om zwanger te zijn. Ik merkte dat ik aan het einde van mijn zwangerschap zat. Ik kon niet meer rustig zitten en al helemaal niet als de baby trapte. Lopen was vrij zwaar voor mij geworden door het grote gewicht dat ik nu extra bij mij droeg. Ik vroeg mij af hoe lang het nou nog zou duren en hoe lang ik het vol zou houden.

Tot ik met 37 weken en 4 dagen wakker werd met een vreemd gevoel aan mijn buik. Ik zag er niet veel in want verwachtte dat ik in mijn slaap op mijn buik was gaan liggen en dat het gevoel veroorzaakte. 

Rond half 1 in de middag begon ik aan mijzelf te twijfelen. Waren dit nou echt weeen of waren dit oefen weeen. Voor de zekerheid liet ik mijn moeder komen omdat ik die dag alleen thuis was met Fabio. Ik liet haar daarbij weten dat zij haar afspraak in de middag niet af hoefde te zeggen omdat ik niet veel ervan verwachtte maar het wel fijner vond als ze er was om voor Fabio te zorgen zodat ik mijn rust kon pakken.

Rond 1 uur kwam ze bij mij. De pijn in mijn buik leek wat erger dan in de ochtend maar nog steeds zag ik er niks achter. Soms voelde ik een beetje kramp maar zo had ik ook nergens last van voor 30 minuten.

Ik zat nog geen half uur te kletsen met mijn moeder tot mijn vliezen plots braken. Ik wist niet hoe snel ik onder de douche moest. En daar begon het. 

Ik kreeg een gigantische weeen storm. het lukte mij om tussendoor snel een shirt aan te doen en naar de slaapkamer te lopen. Het ging allemaal wel opeens heel snel. Ik riep mijn moeder dat Fabio niet kon blijven en dat iemand hem moest halen. Ik had eerst gekozen dat hij bij de bevalling mocht blijven als hij aanwezig zou zijn als het zou gebeuren omdat het bij hem zelf zo relaxed eraan toe ging. Maar nu wist ik dit word heftig, hij kan niet blijven. Mijn mama was koekjes met hem aan het bakken. "Doe de rest maar ergens anders!" kon ik nog erachter na roepen. 

Ik moest de verloskundige bellen maar ik kon niet het briefje pakken dat op de commode voor mij lag. De weeen waren gewoon te heftig om te staan. Mijn mama kwam de kamer binnen om te kijken hoe het met mij ging. Ze gaf mij het briefje en ging weer naar Fabio om zijn jas aan te trekken. Mijn stiefvader zou hem ophalen. 

Iets over half 2 had ik de verloskundige aan de telefoon. Ze zou meteen eraan komen. "Ik moet naar de WC!" riep ik naar mama en zette alles op alles om naar de wc te gaan. Halverwege onderweg naar de wc zei ik gedag tegen mijn stiefvader die net aan kwam en ging zo snel ik kon weer terug naar de kamer. De weeen kwamen weer en het lukte mij niet om naar de wc te gaan.

Ik wist niet hoe ik mijn weeen op moest vangen omdat de pijn niet te houden was en lag rollende op bed te puffen.

Ik probeerde mijn moeder te roepen om te zeggen dat ik het niet meer hield en waar de verloskundige bleef maar ik kon het er alleen fluisterend uit gooien. Ik pakte mijn telefoon en belde de verloskundige. "ik hou het niet meer!!" Zei ik tegen de verloskundige aan de telefoon, "Ik moet bevallen!" De verloskundige probeerde mij gerust te stellen en vertelde mij dat ze er bijna was. Daar lag ik dan schuin op mijn bed met persweeen. Ik was helemaal alleen in de kamer Ik raakte volledig in paniek. 

"ik kan het niet, ik kan het niet." kon ik alleen nog maar zeggen, raakte de controle volledig kwijt en begon heel erg te trillen.

Binnenkort komt het vervolg op deze blog.