Hoe mijn tweeling bevalling als een droom verliep!

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, deel ik vandaag mijn bevallingsverhaal met jullie. Ik mag dit met recht een droom bevalling noemen. Benieuwd? Lees dan vooral verder! 

WOENSDAG 27 MAART

1 week voor mijn ingeleide datum had ik een afspraak met de verloskundige in het ziekenhuis. Een gewone controle die leidde tot opname omdat ik zowel lichamelijk als mentaal helemaal op was. De vele opnames, weeën, voorweeën en ga zo maar door hadden me uitgeput. Ik sliep al weken niet meer en was ontzettend bang dat ik een bevalling niet aan zou kunnen. Gelukkig luisterde de verloskundige daar naar en werd ik direct opgenomen.

Ik kreeg in de avonden wat slaap medicatie en de prikkelarme omgeving zorgde voor rust. Ik Netflixde wat, kreeg veel bezoek van Jax en mijn ouders en ging 2 x per dag naar buiten. Ook kreeg ik super veel steun van al mijn lieve volgers op Instagram, geweldig wat social media kan doen!

MAANDAG 1 APRIL

Om te kijken of ik woensdag 3 april ingeleid kon worden, zouden ze de maandag ervoor al inwendig onderzoek doen. Om ingeleid te kunnen worden, moet je namelijk 2 cm ontsluiting hebben. Echt bang dat dat niet zo zou zijn, was ik niet. Ik had immers al zoveel oefen weeën gehad, dat ik het idee had dat mijn lichaam er wel klaar voor was.

Rond een uur of 2 werd ik opgehaald door een arts in opleiding en een gynaecoloog. Er werd eerst een echo gemaakt om te kijken hoe de kindjes lagen. Ze lagen nog steeds in hoofd ligging: Yes!

Vervolgens heeft de gynaecoloog inwendig onderzoek verricht, wat nogal moeizaam ging. Het deed pijn en ik kon aan haar gezicht aflezen dat het allemaal maar moeilijk ging. Indie was nog niet ingedaald waardoor zij niet goed kon bepalen of ik inleidbaar was. Ze dacht wel dat ik 2 cm ontsluiting had maar ging er voor de zekerheid een collega bij halen. Dus hop, de volgende gynaecoloog deed inwendig onderzoek. Gelukkig kwam zij al na 10 seconde tot de conclusie dat ik inleidbaar was en al 5 cm ontsluiting had.

Ho wacht, wat zeg je? 5 cm ontsluiting? Dus ik zit zeg maar op de helft? Geen van de 3 artsen leken onder de indruk en ik werd ook gewoon terug gebracht naar de afdeling. Omdat iedereen zo rustig bleef en ik geen weeën voelde, ben ik lekker naar buiten gegaan in het zonnetje. Wel heb ik Michael, mijn moeder, zusje en wat vriendinnen op de hoogte gesteld. Ook de fotograaf heb ik maar even geappt, dat doe je tenslotte als je 5 cm ontsluiting hebt.

Rond een uur of half 5 kreeg ik toch wat buikkrampen, zoals ik al de hele week had, en ben ik terug gegaan naar de afdeling. Ik vroeg om een kruik en wou even rustig gaan liggen zodat het zou afzakken. Daar dachten de gynaecologen toch echt anders over, ik werd aan een ctg gelegd. Inmiddels heb ik Michael, mijn moeder en de fotograaf mede gedeeld dat ze misschien toch maar moeten komen. De ctg wees uit dat ik toch echt beginnende weeën had en ik werd overgebracht naar de verloskamers.

MAANDAG 1 APRIL 18:00

Het is net 6 uur, ik lig inmiddels op de verloskamers en mijn moeder komt binnen. Na een kwartier komt ook Michael eindelijk aan, Jolanda (fotograaf) is onderweg en staat in de file. Ik voel wat krampen die met regelmaat komen maar echt pijnlijk zijn ze niet. De verloskundige en verpleegster verbazen zich over mijn vrolijkheid en rust, maar ik voel me dan ook echt goed. Om kwart voor 7 heb ik 6 cm ontsluiting en worden mijn vliezen gebroken. Het gaat nu echt beginnen..

Ik geef aan dat ik graag wil douchen om te kunnen ontspannen maar hierdoor is de ctg niet meer te meten. De kindjes bewegen nog flink en verdwijnen steeds van de radar. Onder de douche vandaan dan en op de yogabal. Ik weet mijn weeën, die inmiddels wat zijn toegenomen, op deze manier goed weg te zuchten.

Maandag 1 april 19:30

Jolanda belt dat ze is aangekomen in het ziekenhuis en 5 minuten later komt ook mijn zusje binnen. Iedereen die ik er bij wil hebben is er nu, van mij mogen de kindjes nu echt komen. Ik laat alles los en laat de weeën volledig toe. Vrolijk kwebbel ik tussen de weeën door en verbaas ik iedereen, inclusief mezelf, hoe gemakkelijk het gaat.

Om iets voor 8 vraag ik Michael voorzichtig om op de bel te drukken omdat ik nu toch echt persweeën voel. De verloskundige checkt en bevestigd mijn gevoel: volledige ontsluiting. Omdat de persweeën niet heftig genoeg zijn krijg ik wee opwekkers toegediend. Vanaf dat moment gaat het snel en begint de bevalling voor mijn gevoel pas echt.

Om tien voor half 9 mag ik beginnen met persen om Indie ter wereld te brengen. Het duurt voor mijn gevoel verschrikkelijk lang en ik verlies mezelf volledig. Indie is met zijn handje naast zijn hoofd geboren, als superman, en dat heb ik gevoeld! Compleet gelukkig ben ik als hij er eindelijk is. Maar ik voel ook paniek, hoe ga ik dit nog een keer doen?

Gelukkig stellen zowel mijn moeder als de verloskundige me gerust en mag ik 15 minuten genieten van Indie op mijn borst. Ondertussen worden de wee opwekkers elke 5 minuten verhoogd om zo weer weeën te creëren. Tien voor 9 geef ik aan dat ik het echt niet meer tegen kan houden en mag ik bij de eerst volgende wee mee gaan persen. Ik voel de wee opkomen en voor ik het weet is mijn kleine prinses er ook. Haar broer heeft de weg gebaand want binnen 1 perswee is Novée er.

Ik voel rust, geluk, liefde en nog zoveel meer. Eindelijk zijn mijn knappe kindjes er en heb ik het gewoon geflikt. Ik ben bevallen zoals ik dat wilde, in volledige rust en met de mensen die ik er graag bij wilde hebben. We zijn compleet, eindelijk.

Had jij ook zo'n fijne bevalling of zeg je: nooit meer? 

* Alle foto's in deze blog zijn gemaakt door Jolanda Boer Fotografie. Zij heeft toestemming gegeven voor plaatsing van deze foto's.*