Hoe mijn bevalling mijn zwangerschap goedmaakte

Ziek was ik. Doodziek. Elke dag weer. Zodra ik wakker werd of zelfs ’s nachts hing ik boven de pot. Een crackertje met kaas of een appel was het enige wat mijn lichaam maandenlang binnen kon houden. Goed voor het figuur na de zwangerschap maar een pretje was het niet. Ik had geen last van food cravings, ik walgde van de dingen waar ik voorheen zo dol op was.

Onverwacht zwanger

Mijn zwangerschap kwam onverwachts, ik begon aan het tweede jaar van mijn rechtenstudie aan de Universiteit Leiden, woonde net samen met mijn (toenmalige) vriend en had een leuke baan. Ondanks mijn grote kinderwens stond een baby nog even niet op de planning. Toen de dokter een echo maakte van mijn buik om te kijken of er iets hormonaals was waardoor ik me zo beroerd voelde en mij vertelde dat er een kindje in mij groeide wist ik vrijwel direct dat ik ervoor zou gaan. Ik had in mijn ogen geen excuus om het niet te doen en het besef dat je lichaam een kindje maakt is zo bijzonder.

De reactie van mijn naasten was positief en supportive, die van de mensen van buitenaf wat minder. Naast het ziek zijn kreeg ik te maken met veel vervelende reacties en spookverhalen die de ronde deden. Ik denk dat ik mijn zwangerschap kan omschrijven als een traumatische gebeurtenis. Ondanks de steun van mijn ouders en vriendinnen voelde ik me alleen. Ik heb alles geregeld, zat twee weken voor de bevalling tentamens te maken en de muren in ons huis te schilderen. Al met al heb ik er niet veel van kunnen genieten. De momenten die mij wel erg dierbaar zijn zijn de bezoekjes aan de verloskundige en de trapjes in mijn buik waardoor ik Sem zo dichtbij voelde en de onvoorwaardelijke liefde toen al ervoer.

Liever 10 bevallingen dan één zwangerschap

Over de bevalling wilde ik niet al te veel nadenken. Zoveel vrouwen waren mij voor geweest, dit kon ik ook wel. Zonder cursus of voorkennis vertrouwde ik op mijn eigen kracht die ik, dankzij mijn moeilijke zwangerschap, echt had gevonden. Toen om 4 uur ’s nachts de weeën startte, sloop ik naar de badkamer en ben ik een uur onder de douche gaan staan. Het gevoel ervaren, het besef laten indalen dat het nu eindelijk zo ver was en ik mijn kleine wondertje vandaag zou gaan ontmoeten. Om 6 uur heb ik de verloskundige gebeld en zijn mijn ouders naar me toe gekomen. We hebben de tijd gedood door naar de Luizenmoeder te kijken, ik heb op bed gelegen, muziek geluisterd en bij iedere wee gedacht: “nu ben ik weer een stukje dichterbij”. Om 16.00 ‘s middags was de ontsluiting nog steeds niet groot genoeg en hebben we besloten naar het ziekenhuis te gaan. Ik voelde dat ik het nog wel aankon maar het idee dat het nog heel lang ging duren vond ik vreselijk. Om 21.15 ‘s avonds is Sem in het bijzijn van zijn vader en mijn moeder geboren. Ze hebben mij gesteund maar ik heb hier bijna niks van gemerkt. Ik zat volledig in mijn eigen bubbel. Vanaf het moment dat ik hem in mijn armen had was ik moeder. Het is zo onbegrijpelijk als je het nog nooit hebt meegemaakt maar alle clichés zijn waar. Je voelt vanaf moment 1 de liefde en band en wilt je kindje nooit meer los maken en beschermen tegen al het kwaad.

Na mijn bevalling heb ik wel eens gezegd dat ik liever 10 bevallingen had gehad dan één zwangerschap. Dit was voor mij de kers op de taart in het vinden van mijn eigen kracht. Ik weet waar ik toe in staat ben, waar mijn sterke en zwakke punten liggen en dit zal ik voor altijd koesteren. Mijn bevalling en het moeder zijn hebben me laten inzien dat ik alles kan wat ik wil zolang ik er vol voor ga. En dat doe ik.