Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Bevalling
  • NICU
  • geboorteverhaal

Hoe je wereld zo snel kan veranderen

Hier vertel ik ons geboorteverhaal van ons zoontje Arthur die een aantal uur na de geboorte een akelige wending nam.

2018, een bewogen jaar waarop deels onverwacht duidelijk werd dat wij voor de eerste keer mama en papa zouden worden. Van de eerste seconde zo welkom. Al was het een stressvol jaar op familiaal vlak en dan nog een verhuis 3 maanden voor de bevalling. Maar zo gelukkig dat jij ons leven kleur zou geven.

Na een fysiek goede zwangerschap met als enige kwaaltje harde buiken kwam de 41e week uiteindelijk in zicht. Op 40w5d had ik nog 0cm opening en was mijn baarmoederhals ook nog niet volledig verstreken en mijn baby ook totaal nog niet ingedaald (na een MRI was duidelijk dat mijn bekken tóch groot genoeg was)

Op 6 februari 2019 ging uiteindelijk ik ingeleid worden 's morgens, wat was het spannend. Dus profiteerden we op 5 februari er van om nog eens te gaan eten bij vrienden thuis. 

Maar al snel werd duidelijk in de late namiddag dat je misschien zelf wel zou beslissen om vroeger te komen. Rond 17u begon het al wat licht te rommelen, maar ik herkende het ook gewoon als de voorweeën en harde buiken dus maakte ik me nog niet druk.

Na het avondeten rond een uur of 20 begon ik te merken dat het toch wél serieus was want de weeën kwamen mooi om de 5 minuten en ze werden toch wel al wat weggepuft.

Na nog wat getwijfel toch naar huis gegaan (20min terugrijden) en op baan naar huis lag ik al stilaan te kronkelen in de auto.

Tijdens de weeën heb ik me thuis nog gedoucht en onze valiezen terug in de auto gegooid en zijn we weer vertrokken richting ziekenhuis (40min rijden maar dit was wel wat korter door de paniekerige voet van mijn man die moment haha).

Aangekomen om 22u40 kon ik ondertussen geen deftig woord meer uitbrengen en zagen ze dat het menens was dus lieten ze ons via de spoedopname onmiddellijk binnengaan richting het verloskwartier.

Aangekomen daar hebben ze me even aan de monitor gelegd om te kijken hoe de baby het deed en hoe mijn weeën verliepen. 

Dit alles was zeer goed en voorspoedig en tegelijkertijd hebben ze toen ook mijn ontsluiting gemeten (ik had al 6cm op die moment dus ik was heel enthousiast en vastberaden dat ik geen epidurale wou of andere pijnstilling. Dat gezegd zijnde wou ik graag nog eens in de douche onder warm water om de weeën wat weg te puffen.

Ik had voornamelijk rugweeën en ik kon amper stappen of staan toen er een wee aan kwam. Ik wou graag nog eens in bad maar ik heb me dan maar op mijn linkerzijde in foetushouding gelegd op bed en merkte dat dit voor mij toen het beste werkte. (al was het uiteindelijk niet bespoedigend voor het indalen van mijn baby en de persfase.)

Ondertussen was het 0u ongeveer en zat ik in een weeënstorm met weeënversterkers via het infuus en kwamen ze nog eens voelen hoe het stond met de zaak. Nog een randje, nét geen 10cm dus nog even geduld. 

Een halfuurtje later had ik volledige ontsluiting en mocht ik bij de weeën langzaam beginnen meepersen (werd me nu ook snel duidelijk dat je in een bed in rugligging totaal niet goed kan meepersen).

Het persen duurde in mijn ogen úren en na een tijdje hebben ze er de gynaecoloog van wacht bijgehaald. 

De zaak schoot niet op en hoeveel ik ook perste zijn hoofdje kwam zelf geen klein beetje tevoorschijn. Ik was langzaamaan volledig OP en liet duidelijk merken dat ik echt niet meer kon. 

Alsook Arthur kwam in gevaar en bij elke wee daalde zijn hartje tot het zelfs volledig wegviel. Op dat moment is er beslist dat ze de zuignap gingen gebruiken, ik wist er toen niet veel meer over en zolang mijn zoontje er maar veilig en wel uitkwam was het voor mij oké.

Uiteraard nog geen epidurale (volgens mijn wens) en dus werd er mij gezegd dat ze bij de volgende wee eerst zouden knippen en nadien onmiddellijk de zuignap zou plaatsen.

Diegene die zei dat je het knippen niet zou voelen tijdens een wee had ik op die moment niet graag voor mij gehad, wat was dát de hel! En net toen ik dacht dat het niet pijnlijker kon staken ze de zuignap inwendig IN mij (aangezien zijn hoofdje niet stond). Ik heb geschreeuwd voor het hele ziekenhuis.

Zodra dit alles gebeurd was begonnen ze terwijl ik perste te trekken aan zijn hoofdje zoals aan kalfje en duwden nog 2 vroedvrouwen mee op mijn buik dat ik weende om ermee te stoppen...

Daar was hij dan, éindelijk, op 6 februari om 1u55 onze lieve zoon Arthur. 56cm groot en 3kg930 zwaar. De reden dat hij er niet vlot uitraakte is doordat zijn hoofdje schuin en niet recht in het bekken was gezakt. De zuignap zat dan ook op de zijkant van zijn hoofdje en niet mooi langs achteren.

Na een mooie knip en ruptuur tot in mijn aars werd ik terug opgelapt terwijl mijn man hem vol fierheid vasthield. Nadien mochten we naar onze kamer.

Daar begon het genieten, dachten we, de eerste nacht verliep redelijk rustig en hij dronk meteen super aan de borst, een natuurtalentje. Wel had hij heel veel pijn aan zijn hoofdje en kreeg dan ookop tijd en stond zijn pijnmedicatie.

We merkten wel dat hij zich soms verslikte in "slijmpjes" en hij dan even snel kaarsrecht gehouden moest worden om te bekomen.

12u later toen het bezoekuur van start ging en mijn dichte familie op bezoek kwam werd hij plots paars...

In deel 2 vertel ik wat er verder gebeurde. 

Snap
3 jaar geleden

Gelukkig is alles goed gekomen, al is het een hele impact he... ❤

3 jaar geleden

Wat een herkenbaar verhaal! Bevalling en de dagen erna hetzelfde meegemaakt, alleen bij ons werd maar niet duidelijk wat er aan de hand was. Veel meegemaakt, inmiddels een vrolijke kleuter van 4 met wat kleine extra's. Veel liefs Linda