Hoe ging 'mijn' natuurlijke keizersnede

Niemand hadden we verteld van de keizersnede, zelfs onze ouders niet. We wilden ze niet ongerust maken en vonden het een leuk geheimpje.

Ik had instructies gekregen van de anesthesist voor dé dag, de dag ervoor om precies te zijn. Ik mocht de dag van de natuurlijke keizersnede voor 7:00 uur 's morgens 2 beschuitjes met enkel wat jam en kop slappe thee zonder suiker. Voor 7:00 uur was geen enkel probleem, ik heb die hele nacht beneden rondgespookt, slapen? Wat is dat? Lang leve een kraambed in huis, kun je even afwisselen met de bank, haha. 

Na het ontbijt ontwaakt Alex (mijn man), hij is nog behoorlijk relaxed, terwijl ik inmiddels al flink nerveus ben en de ziekenhuistas alweer een aantal keer gecheckt heb. Het was een hele lange ochtend, de keizersnede stond gepland op 's middags 15:00 uur, we zouden ons moeten melden om 13:00 uur op de kraamafdeling. Dus het was een hele lange ochtend, Alex zat lekker aan de koffie, heeft stevig geluncht ivm de keizersnede, ik had Alex opgedragen om goed te eten en drinken, want ja, een operatie bijstaan kan wel eens lijden tot flauwte, iets wat beter voorkomen kan worden. En ik ken mijn man, die kan niet tegen bloed, ideale combinatie dus zo'n operatie! 

Het ziekenhuis is 40 minuten rijden, maar we gaan veel eerder al weg, we zitten thuis maar wat te wachten en ja, je weet nooit wat je onderweg tegenkomt. Dus meer dan een uur van tevoren zitten wij in de auto, inmiddels beide bloednerveus! De rit viel mee, wat op zich wel te verwachten is tussen de middag! Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, met een overvolle tas en maxicosi (had nog wel even thuis kunnen blijven natuurlijk), worden we naar de kraamafdeling gebracht, waar we worden ontvangen door een verpleegkundige. We krijgen een gezinssuite toebedeeld. Daar werd een CTG gemaakt, mijn bloeddruk werd gemeten, infuus werd aangeprikt, ik kreeg een sexy operatiejasje aan (waardoor ik nóg dikker leek) en ik kreeg een blaascatheter. Dat laatste vond ik het meest vervelend. Eenmaal geplaatst kreeg ik enorme pijn en ik had het gevoel dat mijn lichaam de catheter eruit werkte, Alex drukte op de alarmknop en er kwam een verpleegkundige langs, volgens haar viel het wel mee. Even later voelde dat het nat werd tussen mijn benen, ja hoor, ik plaste bij de catheter langs. Weer gebeld, toen kwam er weer een andere verpleegkundige en die was met me eens dat het catheter niet goed zou zitten. Ze heeft een catheter met een grotere ballon gehaald en deze ingebracht. Zo, die zit beter. Alsnog even weeën ervaren! 

Toen begon het erg lange wachten, de verpleegkundige kwam melden dat het op de operatiekamer uitliep met vorige operaties. Dus drie uur werd half vier, later werd het nog verplaatst naar vier uur. Er werd goed op Alex gepast, kreeg koffie en thee aangeboden en hij at nog maar even flink wat brood weg, ligt als een blok op je maag, top! En ik lag half verhongerd en misselijk, mede van de zenuwen te wachten. We maakten nog snel een selfie en tien over vier werden we opgehaald.

Aangekomen op de operatieafdeling, ging Alex met een verpleegkundige een pak aantrekken, de verpleegkundige ging mee als steun voor Alex en zij kon foto's maken, wauw goed geregeld! En ik kreeg plakkers op m'n borst voor hartbewaking tijdens de operatie, ook werd het zuurstofgehalte in m'n bloed bijgehouden middels vingerklem. Ook werden nog wat gegevens gecontroleerd, ik kreeg warmtedekens over en we waren klaar om naar de operatiekamer, Alex en de verpleegkundige waren inmiddels ook op de operatiekamer gearriveerd. 

De gynaecoloog kwam even een praatje maken, kinderarts stond paraat, net zoals vele andere aanwezigen op de operatiekamer, de anesthesist deed nog wat controles en zette de ruggenprik, wat me erg meeviel. Ik moest voorover zitten en proberen te relaxen, nou geef mij nog maar een ruggenprik, dat liever dan een blaascatheter! De verdoving werkte erg snel, het gevoel trok erg snel vanuit mijn buik naar tenen weg, heel apart. En toen werden mijn benen op de operatietafel gelegd en werd er een laken met venster (waar wij doorheen konden kijken) tussen mijn hoofd en buik gespannen. Alex zat op een krukje naast me met de camera in de aanslag. De gynaecoloog zei dat ze begon met het openhalen van mijn buik, dat hebben we maar niet gezien. Ik werd even wat duizelig en misselijk, kreeg daar meteen wat voor wat ook snel werkte. Toen ging het vliegensvlug, voor ons gevoel, binnen een paar minuten werd er een baby'tje uit mijn buik getild, dit hebben Alex en ik kunnen zien, de verpleegkundige heeft dit vastgelegd op camera. In een mum van tijd hoorden we onze baby krijsen, wauw, ik kreeg kippenvel, wat een bijzonder moment was dat, ook wel echt een opluchting! Pas daarna vroegen we ons af wat het geslacht zou zijn. Onze mooie zoon was geboren, we hebben hem Sem genoemd. Sem is 16:44u geboren, zo snel is het verlopen! 

De kinderarts deed controles, die bleken erg goed en Sem werd snel bij mij op de borst gelegd. Waar hij meteen begon te plassen, hilarisch moment! De gynaecoloog was inmiddels op mijn buik aan het drukken om de placenta (moederkoek) los te maken. Dit voelde ik wel, niet pijnlijk, maar wel gevoelig. Daarna werd er begonnen met hechten van de wond. En wij genoten intussen van onze prachtige, mooie zoon! Sem had ons heit en mem (vader en moeder) gemaakt, we waren beide ontroerd!

Na het hechten van de wond gingen we naar de uitslaapkamer, daar smeekte ik om suikers, ik was zo flauw geworden inmiddels, gelukkig kreeg ik snel een perenijsje, jeetje wat heb ik daarvan genoten! Daarna kreeg ik er nog eentje, hihi. Sem werd daarna voor het eerst aan de borst gelegd, ik was van plan borstvoeding te geven. Weer een zeer uniek en onvergetelijk moment, erg onwerkelijk en speciaal! Alles bleek goed met ons, en we konden daarom al snel naar de kraamafdeling terug. We kwamen terug op een tweepersoonskamer. De kraamvrouw naast me, had de dag ervoor een keizersnede gehad en lag daar met haar zoontje. Ik lag in bed kreeg wat te eten, Sem werd door Alex en de verpleegkundige meegenomen naar de wasruimte (was ruimte van glas zodat ik vanuit bed kon meekijken wat er gebeurde). Ook kwam er een arts meekijken en die heeft de lengte en gewicht ook vastgesteld. Alle onderzoekjes bleken keurig, we hadden een kerngezonde zoon! Alex kwam apetrots met Sem naar mij toe, Sem in z'n eerste pakje, die ik al maanden geleden had samengesteld. Sem heeft heerlijk bij mij op de arm geslapen, genieten zeg!

Toen was het tijd om de familie te informeren over de geboorte van Sem, ik heb mijn ouders eerst gebeld, ik had met mijn moeder afgesproken dat zij diezelfde avond langs zou komen bij mij thuis om even thee te drinken, haha.. had ze gedacht! Ik had als smoesje gezegd dat Alex en ik nog even de stad in waren (nu het nog kon, yeah right!) en dat ik zou bellen als ik thuis zou zijn. Maar dat telefoontje werd veel bijzonderder dan zij had verwacht! Ik belde en zei: "ik heb gelogen, Alex en ik zijn zonet ouders geworden van een prachtige zoon Sem". Dat hadden ze niet verwacht en ze waren totaal verrast en emotioneel. Mijn ouders en zusje kwamen direct onze kant op. Daarna heb ik mijn schoonouders ook gebeld met ons heugelijke nieuws, en ook zij kwamen direct naar ons toe.

Mijn ouders arriveerden eerst, en waren erg ontroerd. Iets wat ik van mijn vader wel heel speciaal vond, omdat ik hem eigenlijk nooit zie huilen. Dit was ook echt een moment die ik nooit zal vergeten. Mijn vader testte mijn reflexen in de benen, maar die waren nog behoorlijk verdoofd en gevoelloos. Het gevoel kwam diezelfde avond laat pas weer terug, zo snel geleidelijk het gevoel uit mijn lichaam ging, kwam het ook weer. Heel apart. Toen begon ik de wondpijn ook te voelen, kom maar weer op met die ruggenprik! 

Nadat onze ouders weggingen hebben Alex en ik nog even heerlijk met en van Sem genoten. Tegen middernacht ging Alex naar huis en bleef Sem naast mij slapen. Nouja, Sem sliep en ik heb de hele nacht liggen staren en gehuild van ontroering! 

In totaal bleven Sem en ik van donderdag tot en met zondag in het ziekenhuis. Ongeveer 24 uur na de operatie moest ik met behulp van de fysiotherapeut en verpleegkundige van bed, even opstaan en gaan zitten op de stoel (die pal naast mijn bed stond) Jeetje, nooit kunnen bedenken dat dat zo'n opgave zou worden. Ik had behoorlijk pijn aan de wond. Ik ben al niet al te soepel, nou dit werkte ook echt niet mee.Tanden op elkaar en ik heb het gered. Sja, dan zit je op de stoel.. maar dan moet je terug. Dat was minstens zo'n opgave! De zaterdagochtend werd de blaascatheter verwijderd en kon ik onder begeleiding naar het toilet waggelen, want dat was het. Maar elke keer ging het steeds beter en ik wilde echt heel graag zondag naar huis, en dat mocht gelukkig! 

Het is nu bijna vijf maanden geleden dat Sem ons leven verrijkte, en ik heb geen moment spijt gehad van de keizersnede. Het is me ook best meegevallen. Ik mocht een aantal weken niet veel tillen en het huishouden werd besteed aan Alex, kraamzorg (6 dagen)en familie. De snee is van binnenuit gehecht met draad, van buiten met lijm. Dus aan de buitenkant zijn geen gaatjes zichtbaar van het hechten. Het is nu een roze streepje, op den duur zal dat wit worden. 

Wat ik wel verbazingwekkend vond, is dat er mensen zijn die dan zeggen, gelukkig een keizersnede, dan ben je van onderen nog heel, of dan heb je geen weeën gehad,beter! Er wordt wel gemakkelijk over gedacht door sommigen. Het is wel een zware buikoperatie waar zes weken hersteltijd voor staat, en na twaalf weken komt sporten ook pas weer in beeld. 

Ik kom later terug op de dagen in het ziekenhuis, kraamtijd en hoe gaat het nu?!