'Hoe gaat het nu met je??'

'Hoe gaat het nu? ' is de vraag die ik de laatste tijd veel gesteld krijg en eerlijk gezegd weet ik zelf niet precies het antwoord hierop. Het gaat denk ik dan maar. Het is nu 3 maanden geleden dat mijn zwangerschap eindigde en ik weet zelf niet zo goed hoe het gaat. Het dagelijkse leven draait weer maar soms lijkt het een beetje stil te staan. Om te beginnen ben ik 1 mei gestart bij mijn nieuwe baan waar ik erg blij mee ben en het een goede afleiding geeft. Hiervoor was ik gastouder maar door wat er allemaal gebeurt is zag ik het niet zitten om thuis de hele dag te zitten met heel veel kindjes om mij heen. Begrijp me niet verkeerd want ik hielt ernom van mijn baan als gastouder en van alle kindjes die er waren maar nieuw werk buitens huis was de beste keuze op dat moment en ik ben hier nog steeds erg blij mee. Thuis denk je er toch meer aan dan als je druk bezig bent buitens huis. Ik werk nu in een kleding winkel bij ons in het dorp, 3 daagjes in de week en lekker dichtbij. Natuurlijk zie je hier vaak zwangere vrouwen (of het nou extra opvalt nu of niet) het is confronterend. Denkend aan het idee dat ik nu ook eigenlijk zo'n dikke buik zou hebben en lekker baby kleding aan het shoppen zou zijn. Lastig om te zien maar tegelijke tijd ben ik ook heel blij voor iedereen die een gezond kindje mag dragen.  De eerste weken na de bevalling durfde ik niet echt ergens naar toe. Bang voor de vraag ben je al bevallen? En hoe gaat het ? Deze vraag kreeg ik ook voor het eerst afgelopen week, mevrouw had geen idee van wat er allemaal was gebeurt maar zij kon dit natuurlijk ook niet weten. Wat niet wegneemt dat ik me erna niet zo fijn voelde maar die mevrouw waarschijnlijk ook niet, mijn buik was namelijk al erg groot toen ik 16 weken zwanger was en zij zag mij toen weer bijna 4 maanden later zonder dikke buik. Het eerste weekend van mei ben ik weer wat meer gaan doen, mijn nieuwe werk begon toen ook en de afleiding die ik daarvan kreeg was ook wel fijn. Maar toch voel ik me soms schuldig. Schuldig als ik blij ben, als ik lach en als ik plezier heb. Bang dat iedereen denkt dat ik haar vergeet (wat nooit zal gebeuren maar toch). En soms heb ik ook het idee dat ik niet verdrietig mag zijn omdat Chloë al met 16 weken is geboren en nog helemaal niet levensvatbaar was. Dat het pas erg is als je je kindje later bent verloren.. Onzin verteld iedereen mij, Chloë was jullie kindje al vanaf dat je wist dat je zwanger was en vanaf toen hielt je al van haar. En dat klopt. Chloë was dan nog maar 16 weken maar ze was al helemaal af. Ze had 10 vingertjes en 10 teentjes, oortjes en een prachtig gezichtje. Een heel klein meisje dat gewoon nog moest groeien. Helaas heeft het niet zo mogen zijn en blijf ik bij het antwoord dat ik niet zo goed weet hoe het gaat. Ons zoontje Quinn geeft ook veel afleiding en is een enorme lieverd. Snapt gelukkig niet heel veel van wat er gebeurt is maar toch roept hij de hele dag zusje. Zijn lieve mooie zusje. Ik geniet enorm van ons gezin en voel me enorm gezegd met onze gezonde zoon maar ik mis haar gewoon. Ik  mis haar enorm.