Hoe de mooiste dag, ook gelijk de vervelendste dag werd

In het begin van de zwangerschap ging alles zo makkelijk. Bijna niet misselijk, kon ook echt alles nog. Kortom een droomzwangerschap. Totdat ik op de 30 weken zat. Ik was verschrikkelijk moe en kon nergens meer blij om zijn. Aangezien ik al eerder problemen had gehad rondom mijn schildklier toch even bloed wezen prikken. De verloskundige kreeg de uitslag van de bloedtest en daar was niets schokkend in te bekennen gelukkig. 

Bij 35 weken verloor ik ineens heel veel vocht. Verloskundige kwam, en stuurde me direct door naar het ziekenhuis. Bij mij sloeg de paniek toe.. Het was te vroeg, ze mocht nog niet komen! Aangekomen in het ziekenhuis gelijk aan de CTG. Het was geen vruchtwater wat ik had verloren. Ik had dus gewoon in me broek gepiest. Gelukkig maar. Maar ineens staat er een arts aan me bed die bloed af wil nemen, iets met de schildklier. Ik zei nog doodleuk dat is pas gedaan en er was niets te zien. Toch stond hij erop. Prima ik heb bloed zat dus ze hebben gelijk bloed afgenomen. 

Toen ze belde over de uitslag ging ik er eigenlijk van uit dat alles wel goed zou zitten. Dit had ik dus mis. Mijn TSI-Antistoffen waren veel te hoog. We hadden geen idee wat dit inhield maar oké ineens was ik dus medisch. Gelijk afspraak gemaakt met de verloskundige van het ziekenhuis. In dat gesprek zijn wij totaal niets wijzer geworden over wat er nou precies was met mijn schildklier en nog belangrijker met ons kindje. We kregen alleen het antwoord dat het niet ideaal was. Maar WAT was er dan niet ideaal? Is mijn kindje ziek? Daar kon ze mij geen antwoord op geven. Alleen dat alles er nu goed uitzag bij onze spruit in mijn buik.

22 augustus werd ik weer opgenomen met behoorlijke weeën. Ze zette alleen niet door en aangezien ik al dik 4 nachten niet had geslapen kreeg ik een pijnstillende en slaapverwekkende injectie. Ik heb geen oog dicht gedaan  die nacht. Ik had pijn, helse pijn. Maar ik was ook onzeker.. Wat is er met ons kindje? Wat moet ik verwachten?

De volgende dag was in alle vroegte mijn vriend ook weer in het ziekenhuis. Ik had inderdaad weeën maar t wilde maar niet doorzetten. Na eindelijk 2cm ontsluiting werd ik naar de verloskamer gebracht. Hier werd ons kindje geboren! Na 3 uur zat ik op de 2.5cm dus dit schoot totaal niet op. Ik mocht kiezen; weeën opwekkers of niet. Ik koos voor wel, ik was kapot en heel erg onzeker. Weeën opwekkers deden hun werk, ik zat in een weeën storm van been, rug en buik weeën. Wauw wat voelde ik me ellendig.. Ik heb mijn vriend gesmeekt me knock out te slaan. Na een uur wachten kreeg ik me ruggenprik, en 10 min daarna viel ik in diepe slaap. Ik was op. Half 5 werd ik wakker met het gevoel dat ik moest poepen. De zuster kwam, ik had 8,5cm en het was dus duidelijk dat het niet heel lang meer ging duren. Vriendlief was ook in slaap gevallen, dus die schrok wakker van 4 zusters in de kamer. Hij is snel even wat te drinken gaan halen en even een sigaretje gaan roken. Alleen het sigaretje heeft hij niet op kunnen roken aangezien het allemaal ineens heel snel ging. Ik belde hem, eerste keer voicemail. Ik begon gelijk te huilen.. Nee niet nu zijn telefoon uit! Nog een keer bellen, gelukkig hij ging over. Inmiddels was het 5 uur. Ik zei ik moet poepen en kan niet stoppen met persen je moet NU naar boven komen. 

Toen hij de kamer in kwam stormen kwam ook net de verloskundige binnen. Ik vertelde dat ik echt naar de wc moest. Ze zei dat kan niet je hebt een ruggenprik. Maar pers maar als je de drang voelt dan kijk ik even. Nu? Ja pers maar. HO STOP! Ik ga assistentie halen, ze komt er aan! En 10 keer persen verder was 10 voor half 6 ons prinsesje Alyssa geboren!

Huid op huid en aan de borst, het ging allemaal zoals in een film; perfect! Ze deed alles super oogde super gezond. Opa's en oma's en niet te vergeten tante waren ook super trots, een wolk van een meisje. Ons meisje! Daar was ze dan! Straks lekker naar huis met zijn 3en.. En hopelijk vind de hond het ook leuk!

Alleen nog even wachten op de kinderarts. Die komt binnen nu en een uurtje (dit werd rond 8 uur tegen ons gezegd) Rond 11 uur kwam hij dan eindelijk. Hij pakte een stoel en iets in me zei dat dat geen goed teken was. Vrienden van ons zaten nog bij ons op de kamer en voelde het ook aan. Ze zeiden dat ze naar huis hingen en ik zei nog; Nee jullie kunnen zo helpen sjouwen! Toen ik dat zei zag ik aan de kinderarts dat er iets niet klopte. En de kinderarts kreeg door dat wij niet goed waren ingelicht.

Mevrouw en meneer, ik ben bang dat jullie niet goed ingelicht zijn over de kwestie van Alyssa. Mijn hart in me keel, handen vol zweet en een enorme huilbui weg aan het slikken. Mijn wereld stortte even in.. Wat is er met mijn dochter? Er werd ons uitgelegd dat Alyssa voorlopig goed in de gaten gehouden moest worden omdat ze mijn antistoffen in haar lichaampje had, die haar schildklier in de war konden brengen. 8 tot 10 dagen blijven. Dat was de mededeling.  Ik kon alleen maar huilen. Er werd gelijk bloed afgenomen bij ons meisje en ze moest aan de hart monitor.  Van je mag straks vast naar huis, naar je moet 8 tot 10 dagen blijven en we moeten nu gelijk allemaal onderzoeken doen. 

Mijn eerste dag met onze dochter ben ik van een roze wolk keihard in een onweersbui terrecht gekomen..

Word vervolgd