Hij moet er NU uit.

In september 2015 ontdekten we dat ik zwanger was. We waren dolblij want we waren er al iets meer dan een jaar mee bezig. Met 20 weken stond de volledige babykamer ook al klaar. Ik kon niet wachten, we waren intens gelukkig. Helaas heb ik niet lang genoten van mijn zwangerschap. Door mijn medische achtergrond werd ik vanaf de eerste echo begeleid door een gynecoloog. Ik kreeg zwangerschapsdiabetes en had bekkeninstabiliteit. Hierdoor was ik vanaf vanaf 22 weken aangewezen op een rolstoel en moest ik om de paar uur mijn suikers prikken. Deze waren overigens altijd helemaal prima. Ik had enorm veel pijn en had enorm veel moeite om de dag door te komen. Ik was ook zó zenuwachtig en nerveus of alles wel goed ging daarbinnen. Heel herkenbaar denk ik. Bram was naar verwachting te groot en daarom besloot de gynaecoloog mijn bevalling in te leiden met 38 weken. Ik keek hier zó naar uit.

Op zondagmiddag 1 mei 2016 werd mijn bevalling ingeleid met een ballon. De volgende ochtend, op maandag, ging die er weer uit, want zijn werk zat erop. Mijn vliezen werden gebroken en de bevalling kon beginnen. Het gaat die middag nog gebeuren, denken ze. ‘Yes, ik word vandaag mama, op de verjaardag van mijn zusje!’ Mijn ouders en zusje hield ik van alles op de hoogte. De nachtploeg wenste me succes, omdat die me de nacht erop niet meer zou zien. Rond een uur of 09.00 kreeg ik weeënopwekkers, mét resultaat: ik kreeg flinke weeën. 

Om 12.00 uur ’s middags had ik 4 centimeter ontsluiting, 2 centimeter meer dan voor de ballon werd ingebracht. Het kon nu echt niet lang meer duren. De weeën werden steeds heftiger en de opwekkers stonden op de hoogste stand. Ik had enorm veel pijn, maar ook goede moed dat Bram snel geboren werd. Peter mocht niet van mijn zijde wijken en ik heb volgens mij veel onaardige dingen tegen hem gezegd op het moment van de weeën. Ik dacht echt dat het ieder moment ging gebeuren. 

Toch werd er om 18.00 uur ’s avonds gestopt met de weeënopwekkers: ik had nog altijd 4 centimeter ontsluiting en enorm veel pijn. Het was vreemd dat het niet lukte, maar ze besloten een ‘pauze’ in te lassen in de hoop dat mijn lichaam ’s avonds of ’s nachts zelf zijn werk ging doen. Gebeurde dit niet, dan kreeg ik de dag erna weer opwekkers.

Die nacht sliep ik niet van de pijn. Ik heb in bad gezeten, rondjes gelopen, gevloekt en gehuild. Dinsdagochtend werd ik opnieuw aan de weeën opwekkers gelegd. Mijn vliezen waren inmiddels al meer dan 24 uur gebroken. Ik was op. Het werd 10.00, 12.00 en 14.00 uur, en ik had nog altijd 4 centimeter ontsluiting. Hoe dit kan, wist niemand, maar mijn lichaam had al zo veel te verduren gehad en het infectiegevaar was te groot, dus de enige optie die ik nog had, was een keizersnede. Dit werd mij om 15.00 uur verteld, maar ze wisten nog niet hoe laat ik de ingreep kon ondergaan. Ik kreeg een boekje waarin alle risico’s te zien waren en voor de rest moest ik afwachten op wat er komen ging. Ik was zó bang, teleurgesteld en verdrietig. Waarom lukte het mij nou niet? Veel tijd om na te denken had ik niet. Om 17.00 uur kwamen ze mijn kamer binnen om me naar te OK te rijden.

We reden naar de OK. Ik was enorm bang en gespannen, want ik kon me niet op de ingreep voorbereiden. Peter moest zich omkleden en er stond een heel team klaar om Bram ‘uit mij te halen.’ Ik vond dit zo raar. Van binnen kon ik alleen maar huilen, maar ik hield mij groot. Gelukkig ging het heel snel. Na het 36 uur zelf geprobeerd te hebben, werd om 17.47 uur Bram met een keizersnede uit mijn buik gehaald. Ik mocht hem heel eventjes zien voordat hij met Peter weg ging. Mijn wond moest natuurlijk nog dicht gemaakt worden en daar mochten zij niet bij zijn. Ik voelde mij toen zo eenzaam. Ik heb ontzettend lang op de uitslaapkamer gelegen bij de OK. Tegen mij zeiden ze dat het te druk was om mij naar boven te brengen. Als kersverse mama was ik zo boos, ik wilde mijn kindje vasthouden! Later bleek dat mijn bloeddruk veel te laag was en ze mij uit voorzorg daar lieten. Peter heeft 1,5 uur alleen met Bram doorgebracht voordat ik er was.

Uiteindelijk bleven we nog drie dagen in het ziekenhuis, omdat ik koorts had vanwege de langdurig gebroken vliezen en de operatie. De hele bevalling is dus pittig geweest, maar Bram maakte het gelukkig goed. Mijn eigen leed en pijn nam ik voor lief. Doordat mijn zwangerschap en bevalling enorm tegen vielen wilde ik absoluut geen tweede meer, terwijl ik altijd droomde van twee kindjes. Ik kreeg na de bevalling last van paniek aanvallen en zat niet goed in mijn vel (PTSS). Gelukkig kreeg ik goede begeleiding van een psycholoog. Naar loop van tijd veranderde mijn gevoel over een tweede kindje, toen ging alles opnieuw kriebelen. Maar toen werd ik helaas ziek (Lyme, mijn verhaal lees je in mijn eerdere Blogs).

De wens is nog steeds heel groot, samen met de twijfel of mijn lichaam dat wel aankan. Dit omdat ik natuurlijk niet veel energie heb en ik ook voor Bram moet zorgen. Erbij neerleggen dat het niet meer gaat wil ik niet. Misschien, als het ons gegeven is, en mijn lichaam daar klaar voor is, komt deze wens uit. Wel ben ik enorm bang voor nog een keizersnede. Ik wil dit niet. Ik wil natuurlijk bevallen. De gynaecoloog had mij achteraf verteld dat mijn bekken te smal waren en een natuurlijke bevalling niet mogelijk was. Daarom zit ik enorm in dubio. Wij genieten in ieder geval niet minder van onze drie eenheid, ook al is het voornamelijk papa en Bram en ben ik meestal het derde wiel. 

Liefs,

Shirley

PS. Ik ben heel erg benieuwd/nieuwsgierig of iemand die een soortgelijke bevalling heeft meegemaakt, bij een tweede wél natuurlijk is bevallen.