Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Bevalling
  • #baby
  • #keizersnede
  • #spannendedag

Het spannendste moment van mijn leven.

Wat was ik geschrokken. Een keizersnede? Waarom dan?Even schoten er een hoop vragen door mijn hoofd, en waarom ik?Dat moment dat je ook gaat beseffen dat een natuurlijke bevalling niet meer mogelijk zou zijn bij deze zwangerschap. Ik moest het even bezinken.Met 28 weken gingen we naar de verloskundige voor een echo en ik was zo opgewonden want ik en wesley wisten ondertussen dat het een jongetje zou worden en dat alles goed was bij de 20e week echo.Ik liet het allemaal weer op me af komen tijdens de afspraak bij de verloskundige en zag een prachtige baby op de echo. maar toen zagen we ook dat jake gedraaid lag (in een onvolkomen stuitligging), dat is als de baby met de billen en beentjes recht omhoog steekt en het hoofdje recht naar beneden. Wat kan dit betekenen vroeg ik aan de verloskundige en ze zei dat hij nog kon draaien en dat er nog geen reden was om me zorgen te maken, maar draaide hij niet voor de 36 weken dan waren er nog 2 opties mogelijk zoals, het kindje handmatig laten draaien of een geplande keizersnede. Wesley en ik waren eigenlijk al vrij snel met het besluit dat als jake niet meer mocht gaan draaien voor de 36e week, dat het werd dan een geplande keizersnede zou worden omdat we gewoon bang waren voor de gevolgen van als jake handmatig zou worden gedraaid, dat wilde we gewoon voorkomen en dat leek ons geen fijn idee.

De weken gingen voorbij en bij iedere afspraak van de verloskundige werd verteld dat jake niet gedraaid was. Natuurlijk baalde ik als een stekker en ging ik al vanalles lezen en kijken over een keizersnede en hoe dat nou ging en wat het inhield.Ik vond dat ontzettend spannend en schrok ook van het litteken dat uiteindelijk achter zou blijven.En ik zou op geen andere manier of wat dan ook moeilijk gaan doen qua bevalling want het belangrijkste is, is dat jake veilig en gezond ter wereld kwam. Het zal nou eenmaal zo zijn en jake was/is voor mij het belangrijkste.36 weken waren gepasseerd en ik werd vanuit de verloskundige doorverwezen naar de gynaecoloog. ik kreeg een geplande keizersnede.. Jake was niet gedraaid en moest via de keizersnede ter wereld komen. Ik ondertussen bang maar ook opgelucht. ik wist nu wat er komen ging en dat alles wel goed ging komen ondanks de andere manier van bevallen.Het was ook wel een fijn idee wanneer het ging gebeuren! zo hadden we al een geboorte datum en kon ik er op voorbereiden, zou hij eerder ter wereld komen dan was dat natuurlijk een verassing.

De dag van de bevalling.Wat was ik zenuwachtig en bang! ik kon die nacht ervoor geen oog dicht doen en het zweet droop van mijn voorhoofd. Vanalles ging er door mijn hoofd.. Wat als het verkeerd gaat, wat als ik toch iets voel, wat als?...We werden de dagen ervoor goed voorbereid op de operatie met testen en bloedafnames, maar toch maakte ik me diep van binnen zorgen.We waren in het ziekenhuis gearriveerd 30 juli 2019 om 11 uur, en de keizersnede zou om 13:00 uitgevoerd worden, tot die tijd werden er slangetjes en toeters en bellen klaar gezet.Daar lag ik.. te wachten op het spannendste moment van mijn leven! wesley was ook op van de zenuwen want tja over een paar uur hadden we eindelijk jake in onze armen.De katheter werd ondertussen ingebracht en ik kreeg een buisje in mijn had voor het vocht wat werd toegediend en voor uiteindelijk de morfine.De katheter was echt een killing! AUW wat kan z'n ding toch zeer doen! ik had al een paar x de zuster gebeld omdat ik het gevoel had dat die katheter niet goed zat! maar dat was niet het geval maar toch zat het niet lekker en leek de tijd daardoor alleen maar langzamer te gaan!Het moment was daar het was 13:00! ondertussen was ik wat gekalmeerd en was de katheter minder pijn gaan doen.Maar niemand kwam me halen.. een half uur ging voorbij en werd nu alleen maar zenuwachtiger!Gaat het nou toch fout? dacht ik. Maar even later kwamen ze naar binnen en dacht ik eindelijk 'oke hier gaan we dan' maar dat was het niet.. er kwam een spoed keizersnede tussen en die hebben natuurlijk voorrang wat logisch is afcourse. maar oke we bleven nog even wachten! 14:00 tikte de klok aan en JA eindelijk waren ze daar dan! Jeetje wat kreeg ik het ineens warm en begon ik te trillen van de zenuwen, ook op de operatie tafel liet ik toch wat tranen vallen gewoon puur van alle zenuwen en van wat er komen ging, ik en wesley werden zometeen gewoon vader en moeder! Wat een gek idee eigenlijk he!Het ziekenhuis personeel stelde me gerust en vertelde wat er komen ging, wesley mocht er bij blijven en gaf de telefoon af aan een assistent die de foto's mocht maken, 'handig'! Daar kwam dan de beroemde ruggenprik waar ik vanalles over had gelezen en als je me kent dan ben ik daarin best een paniekzaaier! maar goed ik moest hem toch hebben dus here we go! Toen de prik werd gezet voelde ik een naar gevoel in mijn rug, het was niet pijnlijk maar een apart gevoel wat ik niet echt met woorden uit kan leggen! je voelde letterlijk het vloeistof naar binnen gaan en even later werden mijn benen ook dof.. alsof ze gingen hangen zeg maar. Ik werd verschoven naar een andere tafel en daar was wesley! langs mijn zijde en hij stelde me gerust, wat is dat toch een topper! kan geen leven zonder hem indenken.Het doek werd geplaatst en ik kreeg een zuurstof wattenstaafje in mijn neus, voor extra zuurstof.Het personeel vertelde me wat er komen ging en testte het verdoofde deel of het ook daadwerkelijk was verdoofd en ik gaf ook aan dat ik niets voelde en dat is een goed teken! Het kon beginnen!Ik deed mijn ogen dicht en hoopte op het beste, het ging vrij snel! Het personeel vertelde me dat ik nu een druk kon voelen en dat voelde ik, ook voelde ik een soort hard geduw bovenin en dat bleek achteraf het hoofdje te zijn van jake die al die tijd met zijn hoofdje vast zat tussen mijn ribben.Het personeel vertelde dat ze het doek naar beneden zouden doen en dat deden ze! Wauw wat is dat een mooie ervaring! Wesley en ik zagen dat jake uit mijn buik werd getild! het was prachtig en ik huilde tranen met tuiten! Jake was geboren! 30 juli 2019 om 14:29! Wesley kon zijn ogen ook niet geloven en zag ook dat hij een traantje weg pinkte! Het mooiste en spannendste moment van ons leven! iets mooiers is er niet! jake was 52 cm en 3333gram! We gingen terug naar onze kraam kamer en daar stond al bezoek te wachten!Alles stond even stil en het was het gelukkigste moment dat er bestond/bestaat.De dagen erna moest ik nog even blijven in het ziekenhuis, de pijn die erna kwam was heftig maar de morfine hielp enorm! een dag was ik er ziek van geworden omdat ik de nacht ervoor continue op het knopje drukte van de morfine pomp, maar dit was niet schadelijk en kon pas drukken als het ook weer nodig was!Jake werd ondertussen keurig verzorgt door de verpleegsters en wesley! wesley was uitgeput van al het hectiek er omheen maar ook dol gelukkig met ons zoontje jake. Ook hij heeft me in het ziekhuis ontzettend goed geholpen met de dagelijkse dingen! 

Na 2 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mochten we dan eindelijk naar huis! Ik had nog wel last van de keizersnede maar dat kon ik thuis rustig verder laten genezen!Het naar huis gaan was spannend en eng maar ook tijd voor een nieuw begin!Eenmaal thuis wachtte er een ontzettende aardige kraamverzorgster ons op en hielp ons de komende week tijdens de kraamperiode, maar dat is weer een ander verhaal!

Snap
Snap
Snap
Snap