7 jaar geleden
Het nut van een bevallingsplan
Hoe bereid je je voor op een bevalling waarvan je niet zeker weet of je met een baby naar huis mag?
Dat was de vraag die ik stelde aan mijn verloskundige. In de praktijk hadden de dames het zo geregeld dat de oudste en meest ervaren verloskundige altijd mijn contactpersoon was. Fantastisch! Dat hebben ze lief en netjes gedaan. Zoals jullie wellicht weten krijg je op een zeker moment de vragen en voorbereiding op de bevalling. Ik vond dat deze keer heel lastig. Aan de ene kant wilde ik het liefste zo snel mogelijk bevallen. Wat mij betreft op de dag precies bij 37 weken. Dan konden we aan de slag en actie ondernemen. Aan de andere kant zag ik er als een berg tegenop. Zo lang de baby in mijn buik zat, was hij veilig. Niemand die aan hem kwam en ik voelde hem veel bewegen. Daarbinnen was er rust en veiligheid. Niemand kon me geruststellen of zelfs maar informeren over wat er zou gebeuren na de bevalling. We konden alleen hopen op de best mogelijke situatie: een gezonde baby met 'alleen maar' klompvoetjes.. (speciaal tussen aanhalingstekens neergezet, want wat heb ik dat vaak te horen gekregen en ja, het kan vele malen erger, maar zonder werkende voeten is het leven ook niet fijn!)
Bij de bevalling van mijn oudste was mijn bevallingsplan vrij leeg. Als het kon wilde ik thuis bevallen, kon het niet vond ik het ziekenhuis ook prima. Uiteindelijk ben ik bij de oudste ingeleid in verband met pré-eclampsie (te hoge bloeddruk, verkeerde waarde in de urine en dergelijke). Met weeenopwekkers en pijnstilling in 5,5 uur (inclusief persen) bevallen.
Toen ik te horen kreeg dat ik voor mijn zoon weer in het ziekenhuis moest bevallen vond ik dat gelukkig dan ook niet erg. Dat was bekend. Achteraf zelfs in dezelfde kamer als waar ik de eerste keer bevallen ben. Na gesprekken met AJ en de verloskundige kwamen we tot de conclusie dat we maar 1 wens hadden. Als de bevalling goed zou gaan en de baby gezond, dan wilde ik mijn baby zien met een doek over zijn voetjes. De eerste kennismaking wilde ik focussen op mijn baby, niet op de voetjes. Dat komt wel samen met de kinderarts. Daarnaast heb ik ook vast laten leggen dat niemand zijn voetjes mocht behandelen. Dat mocht van mij alleen de specialistische kinderorthopeed uit het ziekenhuis.
Op de dag van de bevalling is verder alles goed gegaan. Zelfs met een wisseling van de wacht vlak voor du moment supreme zijn alle wensen ingewilligd en onze zoon is, op zijn voeten na, gezond geboren! Dat was het beste gevoel dat je als moeder kunt hebben. De eerste hobbel was genomen. Nu konden we ons richten op de behandeling van de voeten. Dat is alsnog een zwaar traject geworden, startend vanaf dag 3 van zijn leven.