Het moment van moeder worden

Met de 30 weken echo bleek mijn zoontje niet ingedaald te zijn. Ik werd doorverwezen naar de gyn. Daar hebben ze een echo gemaakt en via buik de gevoeld, en bleek hij wel ingedaald te zijn, er werden nog wat extra controles gedaan. Ik bleek een te hoge bloeddruk te hebben, ik moest met spoed bloedprikken om te kijken of ik geen zwangerschapsvergiftiging had. Meteen na de afspraak ben ik bloed gaan prikken en urine gaan inleveren.

De dag er na kreeg ik de uitslag: Gelukkig geen zwangerschapsvergiftiging. Mijn lever-waardes waren wel achteruit gegaan, dus dit moest in de gaten gehouden worden. Om de 3 dagen moest ik naar de gyn op controle.  de 2 controle begonnen ze al over een inleiding als de bloeddruk zo hoog bleef.  ik stond hier niet achter. mijn man had zoiets doe ma dan is ie er eindelijk.  de bloeddruk zakte weer en steeds bij elke controle was de bloeddruk goed. 14 mei, één dag voor de uitgerekende datum, moest ik weer terug. Ik kreeg een echo, en toen bleek ik erg weinig water te hebben. Ze gingen meteen voelen of ik ontsluiting had, maar dit was nog niet eens één centimeter. Meteen werd er een datum uitgekozen dat ik ingeleid moest worden, graag of niet: ik moest. Op dat moment kon ik wel janken. Ik voelde me er nog niet klaar voor, ik was zo bang voor de bevalling en die werd gewoon ook nog eens gepland. Mijn man was in zijn nopjes.

18 mei moest ik weer terug komen voor in te leiden. 9 uur stond ik op de afdeling. Ik was erg nerveus en bang. Ik moest op een bed gaan liggen en een verpleegkundige kwam uit leggen wat er ging gebeuren. Half 10 wilden ze een ballon gaan inbrengen, toen voelde ze al 3 centimeter, de ballon had geen zin. De verpleegkundige ging naar de gyn om te overleggen, 2 min was ze terug benen moesten weer wijd en mijn vliezen werden gebroken. Er kwam geen water maar dit zou wel goed komen zei de verpleegkundige. Ik kreeg meteen een infuus en om het kwartier werd het omhoog gezet. 11 uur kwam de eerste echte wee, deze was nog goed weg te puffen. 3 uur kreeg ik de eerste perswee en ik mocht niet meer van het bed af. om het uur kwamen ze naar ontsluiting kijken. Kwam maar niet op gang. En de pijn was erg zwaar. Maar ik wilde absoluut geen ruggeprik. Ik heb om half 4 gekozen voor morfine. Deze werd via het infuus toegediend. Het was echt drugs. ik kon de pomp zelf niet beheren dus mijn man deed dit. Ik gaf steeds aan als ik wat nodig had. Tegen 8 uur kreeg ik geen zuurstof meer. De verpleegkundig moest mij zuurstof toe dienen, daarna ging het weer even.

Ik stopte steeds door morfine met ademhalen, omdat ik zo'n pijn had. Met mijn zoontje ging het niet goed als ik stopte. Ik heb dit tot half 11 volgehouden. Toen heeft mijn verpleegkundige die de hele tijd bij me was de gyn gehaald. En eindelijk mocht in klaar gaan liggen. Ik had geen energie meer. Ik was op dus ik kon niet persen. Ik heb het met alle energie die ik nog had geprobeerd. ik moest echt goed gaan persen want mijn zoontje voelde zich niet meer happy, ze wilde hem met de zuignap halen, maar heb toen zo hard geperst dat dat niet meer hoefde. De laaste wee duurde het langst ik kreeg de verdoving en kreeg een flinke knip. Nog een keer persen. Ze pakte hem bij het hoofd en trokken hem zo eruit. Ik dacht dan mijn darmen en alles mee kwam. Ze legde hem op de buik. Ik kon niet kijken, hij rook vies en was plakkerig. Mijn man huilde van vreugde. Het heeft een kwartier geduurd voordat ik kon kijken. Ik dacht alleen maar aan die bevalling. De moeder koek kwam snel genoeg deze wilde ik ook niet zien.

Ik wilde eigenlijk de douche in maar dit mocht helaas niet. Ik was zo opgelucht eindelijk is het voorbij. Die 9 maanden heb ik me zo druk gemaakt. En dan was het ook nog een een shit-bevalling. Eindelijk is alles achter de rug en heb ik een heel gemakkelijk kind ter wereld gebracht.

Hij is inmiddels 7 maanden oud en ik ben apetrots. En dat terwijl ik nooit een kinderwens had. Ben ik nu in een keer een moeder van een geweldige zoon.