Het leed dat zwangerschapsvergiftiging/pre-eclampsie heet

Deze foto is niet één van mijn beste foto's. Sterker nog, deze foto is genomen op het moment dat ik mij op mijn slechtse ooit heb gevoeld. Als ik deze foto terug zie, brengt het een gevoel en herinneringen naar boven, die ik nog steeds lastig vind om een plekje te geven.

Dit was ongeveer 3 dagen voor mijn bevalling. Hier lag ik al een week in het ziekenhuis. Wat begon met een te hoge bloeddruk en een paar pilletjes, is uitgelopen tot een opname met vroeggeboorte. Ik weet nog goed dat ik 33 weken zwanger was en mij eigenlijk nog kip lekker voelde. Ik was zelfs nog bij mijn schoonmoeder thuis aan het klussen en had alleen wat last van olifantenpoten. Maar ja, die had bijna iedere zwangere wel tegen het einde van haar zwangerschap. Toch vond ik het, met mijn medische achtergrond, nodig om een extra keertje mijn bloeddruk te controleren. Door corona hadden we namelijk minder controles bij de verloskundige. Zodoende heb ik het bloeddruk apparaatje van mijn schoonmoeder gepakt. Deze liet een bovendruk van 145 zien en een onderdruk van ongeveer 100. Mmm.. toch nog een keer meten. Ook dit keer was het te hoog. Ik ben geen doemdenker, maar er schoten wel allerlei scenario’s door mijn hoofd.

Mijn man adviseerde mij vooral om kalm te blijven en had er weinig erg in wat er nou kon gebeuren. Ik belde de verloskundige en ik mocht gelijk komen. Van daaruit werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier kreeg ik bloeddrukverlagende middelen (methyldopa) mee en moest ik bijna dagelijks op controle komen. Op een één of andere manier had ik een gek voorgevoel. Ik zei al tegen mijn man, toen bleek dat de lage dosis medicijnen niet voldoende effectief was, dat ik een zwangerschapsvergiftiging zou gaan ontwikkelen. En shit, inderdaad, bij de volgende controle dan toch: eiwitten in de urine, dus diagnose zwangerschapsvergiftiging.

Bij een zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie) is de doorbloeding van de placenta niet voldoende en kan je kindje dus gevaar lopen. Je lichaam reageert hierop, om je kindje hoe dan ook van voldoende voeding te voorzien, met het gevolg dat jouw bloeddruk stijgt, organen kunnen uitvallen (HELLP syndroom) en je risico hebt op een epileptisch insult (eclampsie).

Ik werd direct opgenomen en mocht niet meer naar huis. Doel: bloeddruk verlagen, voorkomen van HELLP syndroom, eclampsie en zwangerschap rekken tot tenminste 37 weken, zodat mijn kindje nog even in mijn buik kon door groeien. In het ziekenhuis werd de bloeddrukmedicatie opgehoogd tot het maximum. Dit had niet voldoende effect, dus switchten ze naar andere bloeddrukmedicatie (labetalol). Ik heb er trouwens niet eens bij gezegd dat de bijwerkingen best heftig waren. Ik voelde mij heel depressief, vergeetachtig, afgevlakt en vertraagd. Het gevoel alsof ik continue stoned was. Het maakte mij verdrietig, omdat ik deze medicatie tot het einde van de zwangerschap moest blijven slikken. Ik was bang dat ik hierdoor de bevalling niet bewust kon meemaken of zelfs zou vergeten.

Elk uur kwam er een verpleegkundige om mijn bloeddruk te meten en mijn klachten uit te vragen. Ik had mij al die tijd gewoon goed gevoeld, alleen nu werd ik wel echt met de dag zieker. Ik ging sterretjes zien en had knallende hoofdpijn. Mijn gezicht en zelfs mijn rug hielden vocht vast. Ook voelde ik mij grieperig/ziek worden en begon ik hevig te trillen. Ik was 35 weken zwanger en wist niet meer hoe ik het op deze manier tot de 37 weken vol moest houden. Ook de gynaecoloog vond het te gevaarlijk worden. Mijn bloedplaatjes daalden en de bloeddruk was nu zo een 180/110 met de hoogste dosering medicatie. 

Ik werd overgeplaatst naar een verloskamer. Hier hadden ze een soort van zwangerschaps IC kamer van gemaakt. De artsen wilden starten met een ander medicament om eclamptische insulten te voorkomen (magnesiumsulfaat). Voorwaarde was wel dat ik ingeleid moest gaan worden. Dit was een domper, omdat dit een vroeggeboorte zou betekenen. Maar om eerlijk te zijn, ik kon ook echt niet meer. Ik werd vastgemaakt aan welgeteld 14 lijnen. Iedere 30 minuten (ook ’s nachts) werd mijn bloeddruk gemeten. Ik kreeg een catheter, 4 infusen, een ECG, saturatiemeter en ga zo maar door. Hier moest ik ook mee zien te slapen, wat een hele opgave was. Daarnaast mocht ik geen kleding meer aan en ook niet meer uit mijn bed komen tot 2 dagen na de bevalling.

Op het moment dat het magensiumsulfaat mijn lichaam binnenstroomde, voelde het alsof ik een hele heftige opvlieger kreeg. Er kwam bij dat de verpleegkundige een fout maakte en het infuus met een hoge bolus veel te lang aanliet staan, waardoor het voelde alsof ik in brand stond. Ik riep om hulp omdat ik mij langzaam voelde wegzakken. Ik heb vervolgens zowel mijn man, als de gynaecoloog, helemaal onder gespuugd. De verpleegkundige bood haar excuses aan, maar intussen had ik wel een overdosis binnen gekregen. Bedankt! Ik voelde me door alle bloeddrukmedicatie al aardig stoned, maar magnesiumsulfaat zorgde ervoor dat ik op een andere planeet was.

Vanaf dat moment voelde ik me zo zwak en ziek, dat ik niet eens meer zelf kon eten. Ik had goede en slechte momenten, maar op slechte momenten moest mijn man mij helpen met voeden. Ik werd uiteindelijk bij 35+5 weken ingeleid met een baloncatheter. De volgende dag had deze gezorgd voor 3cm ontsluiting en zelf aangemaakte weeën. Zo had ik de hele dag weeën, maar helaas zetten deze niet genoeg door. Ik kreeg een slaappil en we zouden de volgende dag starten met weeën opwekkers. Om 07.00 uur 's morgens werden mijn vliezen gebroken, waarna ik weer eigen weeën kreeg. Paar uur later werd de oxytocine (weeën opwekkers) gestart en begonnen de echte weeën.

Ik wilde zo graag een bevalling zonder pijnstilling, maar door de medicatie en de zwangerschapsvergiftiging voelde ik mij veel te zwak om de weeën op te vangen. Ik kreeg een ruggenprik en kon daarna gelukkig weer iets meer ademen. Helaas zat deze niet helemaal goed, maar ik heb het geprobeerd zo goed als mogelijk op deze manier vol te houden. Om 17.00 uur had ik helaas nog maar 5cm ontsluiting. De gynaecoloog zei dat het CTG er ook niet helemaal goed meer uitzag en dat ik mij moest voorbereiden op een keizersnede. NEE, dat wilde ik echt niet! Mijn lichaam was al aan het opgeven en met alles erom heen kon ik dat er echt niet bij hebben. Angstig keek ik mijn man aan. De gynaecoloog zei dat ze eerst nog wat bloed van het kindje zijn hoofdje zou afnemen, om te kijken of er al sprake was van zuurstoftekort. Gelukkig was dit nog niet het geval. Een uur na dit onderzoek, rond ongeveer 8 uur, kreeg ik het gevoel dat ik moest persen. De gynaecoloog zei dat ik het nog even weg moest puffen, omdat ik nog lang niet voldoende ontsluiting had. Ik gilde dat ze toch nog maar even een keer moest kijken, omdat ik zeker wist dat ik dit niet meer weg kon puffen. Om mij gerust te stellen, ging ze toch nog maar even een keer voelen. Tot haar grote verbazing was ik binnen 1 uur van 5cm naar volledige ontsluiting gegaan!

Ik mocht eindelijk persen! Tijdens het persen viel ik een paar keer in slaap, omdat ik zo erg was uitgeput. Maar het persen wat ik deed, was wel effectief. Het hoofdje kwam door. Alleen het CTG zakte ineens naar een hartslag van 0. De gynaecoloog moest snel een knip zetten en had geen tijd voor de verdoving in te laten werken of om op de wee te knippen. AUW dat deed echt pijn! Ik gilde het uit en het duurde nog wel 2 of 3 minuten tot de volgende wee kwam. In medisch jargon schreeuwde ik dat ze nog maar even de dosering moesten ophogen van de weeënopwekkers, omdat ik vond dat mijn weeën niet voldoende frequent waren. De gynaecoloog kon er wel om lachen dat ik mij er mee bemoeide. Ik vond het allemaal minder grappig. Maar dan, de volgende wee arriveerde. En daar was hij, het grootste cadeau: Malik werd geboren!

Ik voelde liefde, maar voelde ook weer niets. Ik voelde mij zo afgevlakt door de medicatie, dat ik in werkelijkheid maar weinig kon voelen, terwijl ik dit wel zo graag wilde. Maar wat kon ik dan verwachten? Een sprookjesbevalling? Ik denk dat er maar weinig mama’s zijn die een droombevalling hebben gehad. Ik was allang blij dat Malik het redelijk goed bleek te doen, ondanks zijn vroeggeboorte. De ultieme moederliefde zou later wel komen, wanneer ik niet meer zo gedrogeerd zou zijn en mij wat beter zou gaan voelen.

5 dagen heb ik plat op bed gelegen. Blij dat de bevalling over was en ik begon mij heel langzaam aan weer beter te voelen, met vallen en opstaan (bijna letterlijk). Ik heb bijna 20 kg uitgeperst en uitgeplast (door alle vocht wat ik vasthield). Wel had ik moeite dat ik niet eens de kracht had om mijn eigen zoontje zelf vast te kunnen pakken. 

Helaas ging Malik wat slechter, hij viel veel af (woog 2375 gram bij geboorte en ging richting de 2kg), kon zijn eten niet goed binnenhouden, kreeg zijn lichaampje niet voldoende warm en begon geel te zien. Hij moest worden opgenomen op de neonatologie. Daar lag hij heel zielig en alleen in een couveuse met een slangetje in zijn neus. Daar ging ook nog een brilletje en een blauwe lamp op. Intussen was ik maar begonnen met kolven, omdat ik graag moedermelk wilde geven. Helaas had Malik nog niet voldoende zuigkracht om dit direct uit mijn borst te kunnen drinken. Maar doordat ik zo ziek was liep mijn productie ook niet echt hard. Ik had al het gevoel dat mijn lichaam mij in de steek liet, maar kon ik mijn eigen zoontje ook niet eens voorzien van moedermelk?

Gelukkig ging het steeds beter met Malik en mij. Na 2 weken ziekenhuis, mochten we eindelijk naar huis. Een kraamweek op een roze wolk werd het helaas niet. Ik heb nog paar dagen niet echt kunnen lopen, werd snel overprikkeld en had mentaal nog heel wat te verwerken. Het gevoel dat mijn lichaam faalde en schuldgevoelens dat Malik niet zijn tijd heeft kunnen afmaken in mijn buik, die blijf ik tot op heden houden. Ook vind ik het nog steeds een angstig idee dat het voor ons heel anders had kunnen aflopen. Het zal nog wel even duren voordat ik die tijd een plekje zal kunnen geven. Gelukkig heb ik 2 hele sterke mannen aan mijn zijde en zonder hen had ik het niet kunnen doen!