Het leed dat mijn bevalling heet. Deel 2

De ruggenprik die ik had gekregen deed goed zijn werk, alleen gebeurde er nog steeds niets qua ontsluiting. Ik kreeg wee opwekkers via het infuus, en na een uur werd deze dosis verhoogd. Om 21.00 uur werd de dosis nogmaals verhoogd, en eindelijk schoof ik naar 7 cm ontsluiting. Ondanks dat het allemaal zolang duurde, hadden Elbert en ik er samen een hoop lol in. Omdat ik een ruggenprik gekregen had, kreeg ik automatisch ook een katheter. Omdat de drang om te plassen zo groot bleef, constateerde ik -vol van hormonen en zonder enige kennis van katheters- dat mijn katheter niet goed zat. Ik bleef aandringen bij de verpleegkundige dat ik moest plassen, en nadat ze voor de 4e keer gezegd had dat dat niet kon omdat de katheter juist zat, dreigde ik hem er zelf uit te trekken. Ha, dit had effect, want ze verwijderde de katheter en schoof een po onder mijn kont. "Zo, probeer maar te plassen" zei ze vriendelijk maar licht geïrriteerd. Natuurlijk lukte dit niet, en werd mijn katheter weer terug geplaatst. Elbert gaf aan dat ik niet zo moest zeiken en gewoon even moest luisteren naar de mensen die er verstand van hebben. Braaf dimde ik in, ook al was ik het er niet mee eens. 

Het was iets over half elf toen ik volledige ontsluiting had. 

Ik mocht beginnen met persen. Dit moest op mijn zij omdat ons meisje een sterrenkijker bleek. Braaf volgde ik alle instructies op, Elbert pufte kortjakje mee en ik zette alles op alles. Na ongeveer 20 minuten zag ik de verpleegkundige en gynaecoloog overleggen. Ze benoemde dat ze even gingen verdoven om mij vervolgens een handje te helpen met een knip. Mijn allergrootste angst was om ingeknipt te worden. Ik voelde dan ook een lichte paniek op komen, maar wist deze te beheersen omdat ik voor mijn gevoel nog drie kwartier had om te bevallen. De verdoving werd gezet, de knip niet. Uit het niets werd er een vacuümpomp tevoorschijn getoverd en werd alles gereed gemaakt. Ik zie het beeld nog voor me van de gynaecoloog met 1 voet op de rand van mijn bed, al trekkend aan die pomp. Ze trok... en de pomp schoot los. Poging 2 werd voorbereid. Ze trok... en de pomp brak af. De gynaecoloog vloog tegen de muur achter haar aan, en mompelde ondertussen iets naar de andere aanwezigen in de kamer. 

Binnen 5 seconden stond mijn hele kamer vol met medisch personeel. Het ging allemaal zo snel dat ik niet eens besefte wat er gebeurde. Novi haar hartslag bleek te laag doordat ze klem zat in het geboortekanaal, en uiteindelijk was er helemaal geen hartslag meer waarneembaar.  Ik werd naar de OK gereden, en kreeg voor de 3e keer die dag een ruggenprik. Ik werd gekanteld en op de operatietafel gelegd. De verdovingsvloeistof van de ruggenprik kwam helaas op een hoger niveau terecht, waardoor mijn ademhalingsspieren uitvielen. Ik kon niet meer ademen en had het gevoel dat ik stikte. Elbert stond naast mijn hoofd en ik raakte volledig in paniek. Ik dacht: Waarom doet niemand wat? Waarom laten ze mij dood gaan op het moment dat mijn dochter geboren wordt?! Het leek uren te duren, maar volgens Elbert was het een kwestie van secondes, voordat ik onder narcose gebracht werd door de artsen en beademd werd. 

Om 00:12 uur op de 12e van februari is onze dochter Novi geboren, door middel van een keizersnede. Ik heb haar geboorte gemist. Dat gaf zo'n gevoel van machteloosheid, alsof ik al 0-1 achter stond.

Wanneer ik bij gekomen ben op de uitslaapkamer komt Elbert aangelopen met Novi op zijn arm. Dat beeld vergeet ik nooit meer. Zo puur, zo trots, zo liefdevol. "Ze is zo mooi Sam.." Ik hoor de ontroering in zijn stem en ik breek. Ik kan alleen maar huilen wanneer Novi bij mij neergelegd wordt. Ze is perfect.