Het Leed dat Bevallen Heet!!

Google: "De bevalling of geboorte (bij de mens) is de gebeurtenis waarbij een foetus vanuit de baarmoeder door het geboortekanaal naar buiten komt als baby."......klinkt dit niet alleen al als een horrorfilm?

Toen ik net zwanger was, was mijn eerste gedachte...oow jeetje de bevalling! Het enige wat 24/7 door mijn hoofd bleef gaan (naast het denken aan mijn mooie meid natuurlijk) Waarom kon het gewoon niet zo simpel zijn zoals het Sims computerspelletje wat ik vroeger altijd speelde? De zwangere vrouw draait 1 keer rond en heeft de baby in haar armen. Wat een geluksvogel!

Het hielp dan ook niet echt dat een mede zwangere bedacht dat het een goed idee zou zijn om bevallingsfilmpjes te gaan kijken. Ik heb een hoge pijngrens en ben totaal niet bang uitgevallen....behalve als je praat over een infuus dan kun je mij wegdragen.....maar toen ik dat allemaal zag....met het geluid op max. wist ik zeker: dat lieve kleine meisje kan er bij mij echt niet uit via die weg! Goede tip: laat je vriend nooit meekijken...ik heb hem de hele avond nog nooit zo stil gezien en de rare blikken die hij mij toewierp! Alsof ik een buitenaards wezen was! Want hoe was dat in godsnaam mogelijk uit zo'n klein plekje? Ja weet ik veel!!

Maar toch, hoe verder de zwangerschap vordert, hoe nieuwsgieriger je wordt naar je mooie wondertje. Als je dan ook nog je koffertje gaat inpakken weet je het zeker: Jij moet er uit! Echter ging dat bij mij iets anders dan verwacht....

Mevrouwtje had namelijk bedacht dat de billen naar beneden een beter idee was en de enige optie was een keizersnede. Binnen twee weken zou alles geregeld zijn en zou ik geopereerd worden....HOW...WACHT...STOP.....REWIND! Watttes? Het eerste wat door mijn hoofd ging: " Ik heb niet genoeg babykleertjes ingepakt voor in het ziekenhuis en dit stond niet in mijn bevallingsplan hoor". Het tweede wat door mijn hoofd ging: "Laat mijn lichaam mij nu in de steek? Waarom kan ik niet normaal bevallen?" Een beetje gekke gedachtes en ik weet natuurlijk dat het niet aan mij lag, maar hormonen doen gekke dingen met je.

En toen was de dag daar......wat een zenuwen! En nog geen eens voor de operatie zelf of om mijn kleintje te zien (ik kon niet wachten!), maar voor die verdomde infuus en ruggenprik! "Hoeveel pijn zou het gaan doen, zou ik echt niets meer voelen, hoelang moet dat infuus erin blijven, hoe ga ik in godsnaam mijn kleintje vasthouden met dat infuus in mijn arm?" Weer gekke gedachtes en dit keer kon ik niet mijn zwangerschapshormonen de schuld geven.....ik haat gewoon infusen en prikken die niet zijn voor inentingen. 

Toch moet ik zeggen: Wat viel het mee!!! Het infuus had ik al een keer gehad en, geloof me, die deed meer pijn bij het zetten dan de ruggenprik. Er was dan ook een fantastisch team aanwezig dat mij zo goed bezig hield en afleidde (moest ook wel, want stiekem stopte ze er ook even een katheter erin) dat ik mij totaal op mijn gemak voelde en braaf luisterde naar hun. Voor de dames die een ruggenprik nog moeten/willen ondergaan: ze laten je zitten en voorover leunen tegen iemand aan. Je moet je rug zo hol maken als een kat (niet mijn woorden, maar die van de anesthesist) en dan voel je een prikje van een verdoving. Voor mij voelde het als een wespensteek. Vervelend, maar niet noemenswaardig. Ik had het dan ook veel moeilijker met goed blijven ademen, want in die positie, geloof me, is dat geen pretje met die dikke buik. Het lijkt wel alsof je voorover buigt verder dan je kunt....terwijl het echt maar een klein stukje is. 

Na deze verdoving voelde ik bijna geen pijn van de ruggenprik zelf. Ik zeg bijna, omdat je wel een ander heel raar (beetje naar) gevoel krijgt. Het lijkt alsof iemand tussen de wervels van je ruggengraat zit te porren een soort van druk. Overigens is er bij mij een aantal keer de ruggenprik gedaan, omdat het niet goed pakte en ik voelde echt totaal niets! Alleen dat zitten begon ik hoogst irritant te vinden. 

Eenmaal klaar hiermee mag je achterover gaan liggen op een operatietafel....wat naar mijn mening een operatieplankje genoemd mag worden. Ik ben geen groot/ dik persoon, maar ik was als de dood dat ik er naast zou liggen als ze aan mij zouden gaan sjorren. Dat gevoel krijg je namelijk wel als je verdoofd bent. Alsof iemand vol op je buik drukt en aan je ribben je heen en weer trekt. Ik was niet benauwd ofzo en vond het eerlijk gezegd wel een grappig gevoel (kon ook door de zenuwen komen...dan ga ik namelijk altijd giechelen....thank god gebeurde dat toen niet..) En daar was ons wondertje dan! Degene bij mijn hoofd en mijn vriend zijn ogen begonnen te glimmen en daar zag ik haar in de armen van de gynaecoloog.....krijsend en al. Wat is het dan een heerlijk, maar vreemd gevoel als ze bij je wordt gelegd. Ik dacht dan ook: "Uhm en nu? ik moest mijn armen opzij houden tijdens de operatie dus durfde mij niet te verroeren, aangezien ze nog even alles weer dicht moesten maken. Toen iemand het opmerkte zei degene met een lach dat ik haar best mocht aanraken....had ze beter niet kunnen zeggen, want ik liet niet meer los! 

En toen was mijn vriend dus pappa en ik dus mamma. Het heerlijkste gevoel ter wereld!!! Om nog even een cliché erin te gooien: Ik zou het zo weer doen.....