Het heeft allemaal zo moeten zijn..

5 Januari 2011. Na 7 maanden gestopt te zijn met de pil hebben we eindelijk een positieve zwangerschapstest! Wat waren we blij! We fantaseerden hoe het zou zijn met z’n drieën! Ergens had ik wel een beetje een raar gevoel in mijn onderbuik als we het er over hadden en na een week snapte ik dat gevoel, want ik begon te vloeien.. Een miskraam! Na 2 weken vloeien en veel pijn besloot ik naar de huisarts te gaan. Ze onderzocht me inwendig en vertelde me dat het inderdaad een miskraam was en dat het allemaal wel goed verliep..

Ik was nog niet gerust gesteld en regelde via de verloskundige een echo. In de wachtkamer las mijn vriend een verhaal over een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en vroeg aan de echoscopist of dat het niet was. Hij was er van overtuigd dat het niet zo was en zei dat de miskraam perfect verliep. Daar gingen we dan maar vanuit.

Twee dagen later had ik nog steeds pijn en het werd alleen maar erger, dus weer de huisarts gebeld, zij stuurde me gelijk door naar de gynaecoloog . Die man nam me helemaal niet serieus, die dacht dat ik er alleen maar een echo uit wilde slepen. Met een diepe zucht deed ook hij een inwendige echo en ook hij zei dat het er goed uit zag, voor de zekerheid toch even bloedprikken en na een uur hing hij alweer aan de telefoon met de mededeling dat mijn HCG waarde op 880 zat, dat staat gelijk aan 10 weken zwangerschap. Dat klopte ook wel ongeveer, maar het was toch een miskraam? Ik moest het nog maar even aankijken en na 2 dagen nog eens bloedprikken.

Een dag later ging ik gewoon naar m’n werk. Ik kon amper lopen van de pijn, maar liet niks merken aan mn collegas die wisten immers niet eens dat ik zwanger was. Toen m`n vriend me haalde stortte ik in. Ik kon niet meer lopen, zitten, liggen of wat dan ook, en werd met spoed in het ziekenhuis opgenomen en ja hoor het bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn..

Weer 2 dagen later op 6 februari 2011 werd ik geopereerd en werd het vruchtje weg gehaald.. Ik was gesloopt! En kapot van verdriet. Het bleek een tweeling te zijn de eerste was een miskraam en de 2e zat vast in m’n eileider. Twee mensen hebben er overheen gekeken..

Gelukkig raakte ik in juni 2011 weer zwanger! We waren voorzichtig blij, want de kans op herhaling lag rond de 40 procent.. Nu had ik alleen dat rare gevoel niet. Ik wist het zeker dit ging goed komen en het werd een jongen! Met 6 weken kreeg ik een echo en hij zat goed! We moesten allebei huilen wat was dit mooi! De 12 weken echo was net zo bijzonder nu zag je al een mini mensje! Wat een geluk! Met de 20 weken echo bleek ook alles goed te zijn en het werd een jongen! M`n zwangerschap ging over rozen, tot 28 weken fietste ik nog 20 km per dag en genoot elke dag!

Totdat ik ineens met 34 weken onze kleine man niet meer voelde. Ik werkte nog, 's avonds was ik op een Nieuwjaarsborrel en 's morgens werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik al in de weeën bleek te zitten en de baarmoedermond was al geslonken. Ons ventje was al helemaal ingedaald en ze waren er van overtuigt dat hij binnen 24 uur geboren zou worden!

Een dag later braken m`n vliezen, maar de weeën namen af.. hun motto ‘elke dag dat de kleine er nog zit is mee genomen, dus je moet hier blijven’. Als hij er dan nog niet is gaan we je met 37 weken inleiden! Wat een helse 3 weken waren dat! 3 weken opgesloten zitten in een kamertje waar je elke dag een andere puffende vrouw naast je hebt.. na 1,5 week niet geslapen te hebben door de gekste mensen naast me, vroeg ik om een kamer alleen en die kreeg ik! Ze zagen ook wel dat ik er door heen zat door die slapeloze nachten!

Intussen lag de baas van m’n vriend ook op sterven. Die zou waarschijnlijk het weekend niet halen.. M`n vriend zat er ook doorheen: afscheid nemen van je baas waar hij al 16 jaar mee samenwerkte en ook nog elke dag naar het ziekenhuis op en neer, naar je vrouw die er ook doorheen zit. Het was een hele pittige tijd die 3 weken!

Op maandag 6 februari 2012 was ik 37 weken zwanger en werd ik ingeleid! Wat een feest! Om 7.00 uur 's morgens gingen we los! We realiseerde ons dat dat exact een jaar later was na de operatie van de buitenbaarmoederlijke.. We vonden het bijzonder! Om 17.00 uur mocht ik eindelijk persen. Het ging allemaal goed, maar na 5 kwartier kwamen ze erachter dat hij verkeerd lag! Hij was een sterrenkijker.. De gynaecoloog wilde dat ik het nog 20 min ging proberen op een baarkruk, maar ik kon niet meer, de pijn werd ondragelijk en ik was op! De verloskundige zei al dat het niet ging lukken en na 15 min zei de gynaecoloog dat het een spoedkeizersnede moest worden, alleen waren de OK`s bezet.. Ik moest nog 'even' wachten.. Ze vergaten alleen het infuus uit te doen, met als gevolg dat de persweeën bleven komen, maar dan zonder pauzes... wat een hel!

Ik werd over de gang naar de OK gereden. Daar stonden de opas en omas te wachten. Ik zag mn ouders en het enige wat ik kon zeggen was "mama ik kan niet meer!" Intussen gingen de persweeen gewoon door, totdat ik de ruggenprik kreeg! Wat een opluchting! Ik kon die man wel zoenen! Ik realiseerde me ineens dat ik op precies dezelfde OK lag als een jaar terug! KIPPENVEL! Déjà vu, toeval, bizar, heeft zo moeten zijn? Geef het maar een naam!

Om 19.08 uur werd Léon geboren! Onze grote trots! Hij kwam er weliswaar met 2 blauw ogen, blauw hoofd, en een blauwe neus op de wereld, omdat hij zo vast zat, maar hij was oh zo mooi! Om 22.15 uur lag ik eindelijk op m’n kamer, waar de opas en omas en m’n tweelingbroer met z’n vriendin stonden te wachten! Ik kon alleen maar huilen! Het is me gelukt! We hebben een gezonde zoon exact een jaar later! De volgende ochtend hoorde we dat m’n vriend z`n baas die nacht is overleden, hij had gehoord dat Léon was geboren en is toen in z’n slaap overleden op 7 februari…