Het ging allemaal heel snel..

Ik was voorbereid! Tenminste dat dacht ik. We hadden een cursus gevolgd: samen bevallen, lijstjes gemaakt, samen geoefend met puffen en masseren. Maar alles wat ik dacht te weten, werd anders.

Ons werd verteld, dat als de bevalling begint, je het echt meteen weet! Niks van dit was waar van mijn bevalling. Al een week was het aan het rommelen. Die bekende voor-weeen waar maar geen eind aan kwam. Slapen kon ik niet meer goed, mijn lijf deed overal pijn en die dikke buik zat nu toch echt in de weg! 

Ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben, waardoor ze besloten om mij te strippen. Dit hebben ze 6 keer gedaan. Ja, je leest het goed.. 6 keer! Strippen was geen pretje, maar ik hoopte dat het uiteindelijk de doorslag zou geven. Nu werd mij ook steeds verteld door de verloskundige dat ik echt niet die 40 weken ging halen. 

Op en duur voelde het alsof het kind in 2020 nog steeds in mijn buik zou zitten. Mijn moeder appte ik elke dag dat er nog niks veranderd was aan de situatie. 

“11 mei 2019”

Ik werd wakker met weer die oude vertrouwde voor-weeen. Al voelde ze nu echt wel wat krachtiger. Maar regelmatigheid kende ze niet. Dus weeen tellen was dus ook onmogelijk. Ik heb die ochtend 1,5 uur onder de douche gestaan. (Voor de zekerheid heb ik nog mijn best gedaan om mij te scheren.. ja je weet maar nooit ;)) 

De verloskundige kwam om 12:00, deze afspraak stond al vanwege alle voorweeen en ontsluiting. Nu bleek dat ik 3 cm ontsluiting had, maar dat de weeen weer zo goed als uitbleven. Ze besloot om 14:00 terug te komen en dan mijn vliezen te breken, mocht dit nog niet vanzelf gebeurt zijn.

Om 14:00 was ze er, gelukkig heb ik daarvoor nog kunnen eten.. want wat daarna kwam, hadden we allebei niet kunnen bedenken. Ze brak mijn vliezen en vertelde dat ze nu om 16:00 terug zou komen. Onze vent bleek ook nog een sterren kijker te zijn, dus de bevalling zou wel lang gaan duren. (De woorden van de verloskundige)

Ze was nog niet weg en de weeen kwamen en werden in een versnelt tempo heftiger. Ik heb nog gedacht: als dit de begin weeen zijn, hoe erg wordt dit dan nog?

Ook vroeg ik om de zoveel tijd aan Klaas (mijn man) hoelaat het was. Die stomme verloskundige moest nu toch wel snel komen, want dit hield ik niet meer lang vol. 

Ik moet zeggen, dat die 2 uurtjes best snel voorbij vlogen. Ik kon nog steeds geen regelmaat vinden in mijn weeen en voelde vooral vreselijk veel pijn in mijn rug. Die pijn ging echt niet weg door een stomme massage of wegdrukken. Het enige wat een beetje hielp was een warme kruik. 

De deurbel ging! Het was de verloskundige. Op dat moment voelde ze als mijn beste vriendin die ik ontzettend had gemist. Ik hoorde mijn man met haar fluisteren. Wat ze precies zeiden kon mijn geen worst wezen. Ik wilde die ruggenprik! Deze pijn kon ik niet meer verdragen.

Ze kwam aan mijn bed staan en ik smeekte haar om medicatie. Waarop ze antwoorde dat, dat natuurlijk mocht als ik dat graag wilde. Maar eerst wilde ze mijn ontsluiting checken. 

Het enige wat ik dacht: laat het 5 zijn.. of iets.. alsjeblieft. 

Ze zei nog niks. Checkte de hartslag van het kindje.. die op dat moment te hoog was en maar niet naar beneden wilde gaan. Ook bleek ik koorts te hebben. Ik hoorde haar zeggen: je hebt al 7 cm ontsluiting! We moeten nu naar het ziekenhuis! 

Ik weet niet hoe ik kleding aan heb gekregen en hoe ik in de auto ben gestrompeld.. ik zat er. Dat was het enige wat telde. We gingen naar het ziekenhuis. Voordat de verloskundige de deur dichtgooide, zei ze: als je persdwang krijgt, wegpuffen!! 

Achteraf bleek ik een weeenstorm te hebben met daarbij gratis been en rugweeen. Fantastisch. Not.

Het was ongeveer 20 minuten rijden naar het ziekenhuis. Dit was gezellig in de spits. Ik kan je vertellen: met weeën in een auto in het verkeer is best een uitdaging. Wanneer ik de verlossende woorden hoorde van mijn lieve man dat we het ziekenhuis hadden bereikt was ik even het gelukkigste mens op aarde.

De rolstoel stond klaar en ik werd naar binnen geduwd waar zaal 3 voor mij was klaargemaakt. Ik wist dat ik geen ruggenprik meer mocht, maar andere pijnstilling zou nog wel mogen. Ik was blij en hield deze gedachte vast. 

Eenmaal aangekomen op bed -wat al voelt als een avontuur op zich (Ik snap niet dat de bedden zo hoog zijn in het ziekenhuis. Het is al onmogelijk om te staan met die rotweeën, laat staan om in een bed te klimmen)- bleek dat ik al 10 cm ontsluiting had! Zeg maar doei tegen pijnstilling zei ik tegen mezelf. Door de verhoogde hartslag van Luca moest ik aan de CTG scan die ik meerdere malen van mij heb afgetrokken. 

“WANNEER MAG IK PERSEN?” Schreeuwde ik. Dat kind moest eruit! Ik wilde en kon niet meer. Maar ik moest wachten tot ik persdrang kreeg. Dit was mij nooit verteld. En dit kon zomaar een paar uur duren. 

Godzijdank duurde dit maar kort en mocht ik persen. Op bed kon ik mij geen houding geven waarop de verloskundige de baarkruk tevoorschijn haalde. Sexy is het niet, maar dit was beter dan dat rot bed. De kraamhulp drukte een kruik tegen mijn rug voor mijn rugweeën. Klaas zat naast mij. De beenweeën negeerde ik en ik probeerde al mijn kracht te gebruiken voor die korte persweeën. Mijn persweeën duurde maar 30 seconden…

Denk je dat je het ergste hebt gehad, dan hoor je de verloskundige roepen dat je moet “inhouden”. Waarop mijn man heel hard ging mee puffen.

Wanneer ik weer mocht persen, heb ik er alles aan gedaan. En toen was hij er... Na een bevalling van 4 uur: Onze luca. Onze mooie, lieve Luca. Al deze pijn, was voor jou. Jij bent het meer dan waard en ik zou het zo weer voor jou overdoen.