Snap
  • Bevallingsverhalen
  • #bevallingsverhaal
  • #NICU
  • #nicubaby
  • GBS-bacterie

Het bochtje maken....

Nadat we te horen hadden gekregen dat Sem de GBS-bacterie had, hebben de artsen specifieke antibiotica in kunnen zetten. Het gevaar was echter nog niet geweken en ons leven op de NICU zette zich voort.

Om de dagen op ons kamertje op de NICU door te komen hadden we een bepaald ritme opgebouwd. Elke dag een beetje dezelfde dagindeling. We moesten wel, alleen dit zorgde ervoor dat we alles een beetje konden behappen. We zaten uren bij de couveuse van ons mannetje. Af en toe gingen we even naar buiten, maar niet verder dan de ingang van het ziekenhuis. Dat durfde we niet. Ook gingen we af en toe naar de Ronald MC Donald huiskamer die zich in het ziekenhuis bevond en er kwam familie langs (zij konden Sem overigens nog niet zien op dat moment, omdat hij te ziek was). Ook kwam er elke dag een zorgverlener langs om mij na te kijken en te verzorgen. Ik was nog herstellende van de zware bevalling. Het was overleven. Familie gaf in deze periode regelmatig aan dat ik zo weinig emoties had. Deze emoties waren er op de achtergrond, ik was verdoofd. Huilen lukte me nauwelijks en ik stond gewoon op de overleefmodus.

Artsen zeiden regelmatig dat ze geen middelen meer hadden, dat Sem het zelf moest doen. Hij moest het spreekwoordelijke bochtje maken om beter te worden. En op het allerlaatste moment gebeurde het onverwachtse: Sem maakte het bochtje en het ging beetje bij beetje beter. Wat een vechter! En dat al aan het begin van zijn prille leventje.

In een eerdere blog heb ik verteld dat we Sem niet konden aanraken en al helemaal niet konden vasthouden omdat hij zo ziek was. Een vinger op zijn handje was al teveel. Ik vond dit zo erg! Kan er nu nog heel verdrietig om worden dat ik er niet voor mijn mannetje, die doodziek was en mij hard nodig had, kon zijn. Hartverscheurend. Daarom was het ook zo bijzonder dat na 10 dagen het moment kwam dat we hem voor het eerst echt mochten vasthouden en buidelen. Wat een moment! Blijdschap, trots, alles ging door me heen. Naast het feit dat ik het enorm spannend vond met alle bedrading en alles wat er tot nu toe allemaal gebeurd was. Ik voelde me op en top moeder en voelde meteen weer die diepe connectie. Het was het mooiste moment wat er was.

Dit was pas het begin van een lange weg vol met zorgen, maar ik besefte me toen en nu nog des te meer, dat Sem een wonderkindje is! En dat ik niet kan uitleggen hoe ongelooflijk trots ik op hem ben!