het begina van het eind deel 4

onze eerste nacht gaan we in. zee houden mij goed in de gaten. Martin heeft een bed gekregen want om hij is doodop. niet alleen hij hoor, ik ook. tussen de weeën door probeer ik te slapen. dat gaat eigenlijk best goed. de weeën lijken af te nemen namelijk.

de volgende ochtend krijgen we ontbijt.

mijn zus is inmiddels ook gearriveerd. erg fijn en voel me sterk. ik ga het gewoon redden tot minimaal 36 weken zeg ik nog tegen m'n zus en Martin. 

overdag nemen de weeën helaas weer toe. om de haverklap komen ze een echo maken om te kijken hoe de kleine het doet. die gaat prima. wel zien ze dat het in stuit ligt. de beentjes liggen namelijk helemaal onderin. 

veel artsen en verpleegkundigen heb ik aan mijn bed. het is een blijft namelijk wel een academisch ziekenhuis dus ben een mooi leerobject. 

het nadeel is dat ik op ben. niet een beetje maar mijn lichaam trekt het helemaal niet meer. in overleg met iedereen besluiten we mij voor de nacht plat te spuiten. mijn lichaam kan wel wat rust gebruiken. 

dus 's avonds nadat mijn ouders en zus weg zijn, komt de verpleegkundige met een injectie. Martin vind het ook niet erg want ook hij wilt slapen. 

na de injectie heeft het 5 minuten geduurd. toen ben ik knock-out gegaan. de hele nacht heb ik geslapen. niks gevoelt, niks gehoord alleen maar slaap. 

de volgende ochtend ben ik enorm uitgerust. ik heb het gevoel dat ik de hele wereld weer aan kan. en dan dan bedenk ik me ineens dat ik die woensdag een afspraak heb bij de schoonheidsspecialiste. 

ik pak snel mijn telefoon om haar op te bellen. als ik haar aan de lijn krijg verontschuldig ik mezelf dat ik niet kan komen omdat ik in het ziekenhuis lig. zeg zelfs nog dat Martin de behandeling wel komt betalen whahahha. niet nodig natuurlijk maar het is toch gek waar je ineens aan kan denken. 

dan is het 3 uur s middags. 48 uur heb jj nu de weeremmers en die moeten gestopt worden. ze hebben top hun werk gedaan want er zijn geen contracties meer te voelen. vooral de combinatie van weeremmers met het platspuiten van mij heeft top geholpen. 

de artsen hopen dat mijn lichaam het gaat overnemen. dat het de kleine niet meer als indringer ziet en dus geen weeën meer zal gaan geven. 

5 uur, lekker eten. ik heb trek in patat. m'n zus zegt dat ze naar de Mac Donalds zal gaan en dan met eten voor mij en Martin en zichzelf naar ons toekomt. 

als ze er is rond 6 uur zitten we echt heerlijk te eten. 3 uur na het stoppen van de weeremmers zijn er nog steeds geen contracties waar te nemen. zal het dan toch waar zijn???

ik kan met recht zeggen dat we lol hebben. we hebben het over veel dingen. En eindelijk kunnen mijn gedachtes ook leuke dingen bedenken. Later die avond komen mijn ouders ook nog langs. Martin zijn ouders hebben we nog niets van gehoord. We houden hen op de hoogte maar daar horen we eigenlijk niks op terug. 

Nadat mijn ouders weg gaan, zijn Martin en ik even lekker met z'n tweetjes. We hebben goede hoop. De weeën zijn nog steeds niet terug. Zullen we dan toch eens geluk hebben. 

De verpleegkundige komt even langs. Ik had wel de wisseling opgemerkt maar heb haar nog niet echt gezien of gesproken. Alles gaat goed namelijk! Dus ik stel me voor en geef aan dat er vanaf 3 uur al geen weeën meer zijn gevoelt. Ondertussen is het 21.00 uur. Dat gaat lekker zegt ze. 

Vanuit het niks zegt ze dat ze mij gaat overplaatsen. Ik heb dus vanaf 3 uur al geen weeën meer gehad en dat is dus 6 uur wee vrij. Zij vind dat ik overgebracht kan worden naar de andere afdeling en daar gewoon de komende weken zal moeten liggen. Want het is druk en de verloskamer wil zij graag gebruiken voor iemand anders. Daarnaast word ik vannacht toch weer "plat" gespoten. Wel zal Martin naar huis moeten want ook dat is iets wat ze niet normaal vindt. Hij is al vanaf maandag in het ziekenhuis bij mij. 

De paniek neemt mij volledig over. Ik wil niet naar een andere kamer en ik wil al helemaal niet dat Martin weg gaat. Ik zeg NEE, ze zegt; Pardon wat NEE. Ik geef aan NEE, ik ga niet van deze kamer af en NEE mijn man gaat al helemaal niet naar huis en bij deze dus ook NEE op de slaapmedicatie voor vannacht. Ze wil de discussie aan gaan. Ik kijk haar boos aan en zij loopt kwaad weg. Ik ben volledig over mijn toeren. Huilen huilen en nog eens huilen. 

10 minuten later komt de verpleegkundige terug. Helemaal rood en boos en zegt nogmaals dat ze mij NU gaat verplaatsen. Ik ga door het lint. NEE, NEE en nog eens NEE. Dit gaan we niet doen. Ik ben net 6 uur wee vrij en wil eerst de nacht doorkomen. Morgen kijken we verder. Ondertussen begint ook Martin kwaad te worden. Na een zware discussie van ruim een kwartier gaat ze stampvoetend weg. Ik ben volledig over mijn toeren en dat merk ik meteen in mijn buik. De druk neemt toe en langzaam maar zeker komen er harde buiken. Niet veel later beginnen de weeën weer. Niet heel heftig maar zeer zeker aanwezig. 

Martin gaat kwaad de gang op. De verpleegkundige komt bij hem maar hij wil niks maar dan ook niks met haar te maken hebben. Hij wuift haar dan ook aan de kant en geeft aan een arts te willen spreken. 

Een half uurtje later staat de arts naast mijn bed. We geven alles aan wat er is voorgevallen en de arts loopt weg. Hij komt terug met de verpleegkundige. Hij vraagt haar waar wij bij zijn (niet heel netjes achteraf) waar ze het vandaan haalt om mij te verplaatsen. Wie dat heeft aangegeven? Ze geeft aan dat ze dat zelf vond en dat omdat ik al 6 uur geen weenactiviteit had gehad. De arts is erg boos, want door deze actie van haar ben ik volledig in de stress geschoten en zijn de weeën weer actief begonnen. Hij vraagt of ik plat gespoten wil worden maar uit angst voor deze verpleegkundige weiger ik dat. 

De nachtdienst is een stuk vriendelijker. Leuke vrouw die verstand van zaken heeft. 

De weeën worden steeds sterker. Ik moet nu echt puffen en heb moeite om alles bij te benen. 
Rond 3 uur 's nachts wordt het steeds heftiger. De ene wee neemt de andere wee over en Martin weet niet wat te doen. Hij besluit op het belletje te drukken. De verpleegkundige komt en ze merkt op dat de weeën elkaar constant overlappen. Ik zit letterlijk in een wee storm. Na ruim 2 uur weet ik niet waar ik het moet zoeken. Ik ben echt kapot. De arts is er al bij geweest en ik krijg nog een laatste redmiddel. Een speciale pil die vaginaal wordt ingebracht. Dit moet zorgen dat de weeën stoppen. Maar dat heeft wel even de tijd nodig. Ondertussen is het alweer half 6 geweest. De wee storm neemt wel iets af maar merk wel dat de weeën sterker worden. Je ziet nu ook echt mijn buik samen trekken bij elke wee. 

Om 7 uur komt de arts weer langs. Die wil nog even snel een echo maken. Ons kindje is nog steeds niet gedraaid. Er worden nog meer dingetjes nagekeken. Na de echo gaat de arts weg. Ik ben even in paniek door een mega wee. Gaat dit nog stoppen, kan er nog iets gebeuren?? 

De verpleegkundige is niet meer bij me weggegaan sinds 3 uur. Ze geeft aan dat het niet meer te stoppen is en dat ik snel zal bevallen van mijn kindje. Dan raak ik nog meer in paniek!! Bevallen, NEE schreeuw ik. Ik ben vandaag 26 weken en 1 dag. Ik huil, huil heel hard. Martin pakt de telefoon en belt mijn zus. Ze moet komen. Ik wil haar bij mijn bevalling hebben namelijk. Daarnaast moet ze foto's maken van mij. Ze zegt dat ze er aan komt. Het is druk op de wegen dus ze pakt mijn motor en zegt dat ze zich haast. Martin hangt weer op. 

Het is half 8, wisseling van de verpleegkundigen. Maar nee mijn verpleegkundige gaat niet. Ze zegt dat ze bij me blijft tot mijn kindje is geboren. Er komen wel 2 andere verpleegkundige bij, 1 ervan is stagiaire. Maar dat vind ik niet erg. 

Ze gaan alles klaar zetten. Ondertussen vult het kamertje zich met mensen. De arts komt weer langs. Omdat de bevalling nu toch door gaat zetten wil ze een inwendig onderzoek doen om te kijken hoeveel ontsluiting ik heb. 

Ik zit op ruim 7 cm. Nee dringt tot me door, dit gaan we niet meer tegen houden. Op dat moment glijdt het van me af en neemt mijn lichaam alles over.

8 uur: De wisseling van de artsen, nee ook dat gebeurt niet. Er staan 2 teams te wachten nu. 2 teams van gynaecologen met al hun hulpjes zogezegd. Omdat het VU een academisch ziekenhuis is, zijn er ook veel arts assistenten bij. Dus denk dat er zo'n 10 artsen om mij heen staan. Op de gang staat een team van de NICU te wachten. Een apart kamertje wordt klaar gemaakt voor ons kindje, want die wordt na de bevalling meteen mee genomen zegt de verpleegkundige. 

Martin en ik laten alles over ons heen komen. We kunnen ook niet anders. Iedereen vertelt ons iets en we proberen alles in ons op te nemen. 

Weer inwendig onderzoek, 9 cm en dat in een half uurtje!!

De onderkant van het bed wordt weg gehaald en de been steunen worden eraan geschroefd. Dan dringt het tot me door. 

IK GA BEVALLEN .....................................................

Sorry voor het lange verhaal. Het vervolg zal over mijn bevalling gaan.