Het begin van het einde (deel 1)

Zondag 2 april, Martin moet werken. Hij staat 's ochtends vroeg op en stapt op de motor om naar zijn werk te gaan. 
Wat ga ik vandaag doen, bedenk ik mij als ik opsta. Ik weet het al, ik ga de babykamer afschilderen. Ik ga me lekker aankleden en loop naar mijn ouders toe. Ik voel me de laatste dagen een beetje slapjes namelijk en heb Martin beloofd niet alles alleen te willen doen. 
Mijn ouders wonen nu 300 meter bij ons vandaag (nou ja wij zijn daar komen wonen dus wij bij hen haha) en vraag mijn moeder of ze zin heeft om mij te helpen. Ik heb last van nesteldrang namelijk. Ik wil dat het kamertje vandaag afkomt. Waarom, geen idee maar dat wil ik gewoon. Mijn moeder vind het allemaal prima. Ik loop ondertussen naar huis en zet alle spullen klaar. Als mijn moeder een half uur later er nog niet is, ga ik vast aan de gang. 
Eerst alles afplakken, dan alles klaar zetten en hup, beginnen met verven. De muren worden zacht geel met een lime groene band in het midden. Na een uurtje komt mijn moeder binnen. Ze hoort dat ik al bezig ben en is alles behalve vrolijk daarover. Waarom ik nou niet even heb gewacht, tja daar had ik geen tijd voor. Mijn moeder gaat de discussie aan over dat ik nog alle tijd heb en dat de baby pas over 14 weken komt. Na de heftige discussie neemt ze de verfkwast van mij over en ik ga even zitten. 
Al snel heb ik de riedel in mijn billen en ga beginnen met de rest. Zo gaan we eigenlijk de hele dag door maar aan het eind van de dag is het kamertje dan ook helemaal af. 

 Helemaal trots ga ik mee naar mijn ouders want ze hebben gevraagd of Martin en ik bij hen komen eten. Dat komt mij wel perfect uit want heb geen zin meer om te koken. 

Martin komt na zijn werk naar mijn ouders toe. We eten daar heerlijk chinees en eigenlijk een half uurtje na het eten, voel ik me niet lekker worden. Buik krampen, winderigheid, boeren, niet kunnen stil zitten. Nee echt niet fijn. Maar goed, ben al een enige tijd niet naar de toilet geweest voor de grote boodschap dus ben van mening dat dat het probleem is. Mijn moeder weet het zo niet zegt ze nog tegen me. Het zit haar niet lekker maar ik stel haar gerust dat ik gewoon even thuis lekker rustig ga zitten poepen. 

Thuis aangekomen en naar de toilet te zijn geweest zakken de krampen niet echt af. Bah voel me niet in mijn hum. Zo gaat het eigenlijk de hele nacht door. 

Maandag 3 april, 
Martin vraagt 's ochtends of hij thuis moet blijven. Ik heb weinig geslapen (hij trouwens wel!! Herkenbaar????) maar ik geef aan dat ik me vanzelf wel beter zal voelen. Ben nog steeds heilig ervan overtuigt dat het een griepje (buik ofzo iets) is. Geef hem een dikke kus en hup daar gaat hij weer op de motor. 

Mijn moeder komt in de loop van de ochtend even langs. Ik zit op de bank in mijn zeer charmante roze joggingpak, mijn buik knoert hard. Het is echt net alsof er een basketbal in zit. Mijn moeder is met van alles bezig behalve mij. Als zij naar een uurtje zegt dat ze weg gaat, breek ik. Ik wil niet alleen zijn. Ik voel me mega beroerd en weet niet wat het is. Mijn moeder vraagt of het weeën zijn. Nee dat zijn het niet, want dat schijnt je per direct te herkennen hoor en lees ik overal. Nee mam, geen weeën. Dan gaan we naar het ziekenhuis zegt ze. (ik loop niet bij de verloskundige omdat ik medisch ben vanwege de ernstige endometriose die ik heb) Nee dat wil ik niet. Waarom naar het ziekenhuis, voel me niet lekker maar wil gewoon niet alleen zijn. Mijn moeder geeft aan dat ze even de auto gaat halen zodat ze voor afleiding kan zorgen. We gaan eventjes weg zegt ze. Prima hoor en stap in als ze voor de deur staat. 

8 minuten later staan we voor het ziekenhuis. Ze heeft al gebeld met de assistente en moest meteen langs komen. Er zal wel niks aan de hand zijn kreeg ze te horen maar toch even voor de zekerheid langs komen. 
Al kreunend en puffend (dat deed ik dus blijkbaar ook) loop ik door de centrale hal naar de poli gynaecologie. Bij het zien van mij zegt de gynaecoloog dat ik meteen naar boven moet. Hij ziet dat ik weeën heb namelijk. 

WACHT EVEN, WEEËN, NEE HOOR DIE HEB IK NIET. DAT ZOU IK MOETEN HERKENNEN roep ik nog tegen hem. Maar ondertussen hangt hij al aan de lijn met de afdeling en word ik in een rolstoel geduwd. Ik zie een slaak van opluchting bij mijn moeder op haar gezicht verschijnen. Ze is dol blij dat ze me in het ziekenhuis heeft gekregen. 

Boven op de afdeling komt de verloskundige bij mijn bed (zo'n mega oude rot in het vak) en die stelt zich voor en vraagt dan of ze mijn buik mag voelen. Tuurlijk mevrouw. 
5 zeer pijnlijke stille minuten (kan niet zo goed tegen stilte namelijk) zegt de verloskundige dat ik weeën heb en dat ze best snel achter elkaar komen. Dat het haar op valt dat ik al behoorlijk loop te puffen en dat ze me per direct aan weeremmers gaan leggen. Ik begin te huilen, mijn moeder doet met mij mee.