Het Amsterdammertje, de cirkelzaag, skippybal en ik.

Maar helaas het was de uitspraak van de verloskundige. Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan en was enigszins een beetje chagrijnig omdat ik maar 2cm ontsluiting had. Dit alles gebeurde in week 41. Een dag nadat ik smekend op mijn knietjes om een stripper had gevraagd. Een stripper alsin het strippen van de baarmoedermond. Maar helaas dat vond de verloskundige niet nodig.

Het was 07:00 uur en ik had de kaarsjes aangestoken om zo lekker in de wondere wereld der Occitocine te komen. Occitocine was belangrijk. Heel belangrijk omdat dit een van de hormonen is om zo een bevalling op gang te laten komen.

Rond 11:00 uur kwam de poezendokter weer terug. De gordijnen nog steeds dicht en ik was mijn haren aan het föhnen. Want: "Baren doe je met mooie haren!" Het was mijn grootste nachtmerrie om met een boeswoellie, vet haar en een blote billen gezicht te moeten bevallen. JA echt en NEE niks lekker puur natuur. Gewoon vol in de steigers het ziekenhuis in. Met wimperextensions die ik bij week 37 liet zetten en bijwerken. Super handig en dus geen kans op een pandaberen-look. -Oké terug naar het bevallingsverhaal want ik kan iets winnen.

Dus de verloskundige kwam om 11:00uur en ik had nog maar 3centimeter. Moedeloos! Wij woonden nog in een huurhuis met boiler zonder bad. Dus de tip lekker warm onder de douche..! Om 15:00uur had ik 4cm whoopwhoop maar de verloskundige vond het iets te lang duren. Ik ook en eigenlijk iedereen ook. 

•Note to myself: NOOIT laten weten dat HET is begonnen!

Ondertussen waren mijn schoonzusje en ouders al bij ons. Want deze mama to be moest echt naast papa to be haar eigen mama aan haar zijde hebben bij deze speciale en bijzondere gebeurtenis. Mijn vriend liep voorop met de maxicosi zodat hij snel weer naar boven kon lopen om mij te ondersteunen. 8 trappen af en ik ging als een speer. "Yeaaaaah de baby komt nu eindelijk!!!! Hypermodus AAN Occitocine UIT!

Een infuus met wee-opwekmiddelen, remifentanil en 4 uur later nog geen baby. Als ik dit verhaal aan intimi vertel vergelijk ik die uurtjes met het gevoel van een cirkelzaag om je midden en een amsterdammertje of lantaarnpaal in je foof. Ja foof. Zoek dat maar even zelf op maar ik gok erop dat je 'm al snapt ;).

De poezendokter was lief heel erg lief en de arme poezendokter in opleiding die masseerde mijn rug,handen en depte mijn hoofd met rozenwater. "Niet doeeeen! Zo gaat mijn haar door de war!!!!" 

Ik heb regelmatig mijn excuses aangeboden voor de gelovigen onder ons want GVD wat deed dat zeer.

Ook heb ik gezworen nooit maar dan ook nooit meer naakt op een skippybal te gaan zitten. 

En daar was zij. Gyneacoloog Dokter Duijn. Ze had wel een beetje freaky nieuws want ze zou mij open gaan snijden om zo ons prinsesje eruit te halen. Ieuw! Gadver! Stom! De baby in kwestie lag als een halve sterrenkijker vast en kon geen kant op dus het was een keizersnede of ... 

Ik was nog nooit geopereerd en zei altijd dat ik dan nog liever dood zou gaan dan dat ik ooit geopereerd zou worden. Hé jammer joh! Dus daar ging ik dan.

Met mijn armen over mijn gezicht zodat ze mijn fans. (Lees: 20 man aan vrienden en familie.) Mijn afgewerkte hoofd niet konden zien. Dokter James was de held van de dag want na een ruggenprikje waande ik mij in een aangenaam warm bad. Na wat geduw, getrek en een waterval aan woorden hoorde ik: "Papa kom eens staan! Daar is jullie dochter." 

Al met al een pittige, hysterische, emotionele, uitputtende maar vooral bijzondere gebeurtenis.

En voor de moeders die zeggen dat je de pijn vergeet zodra je het mooiste ter wereld eindelijk een echt kusje kan geven: 

Nou dat is dus helemaal niet waar maar verzachten doet dat het wel!

Heel soms vraag ik mij weleens af of ik mij heb gedragen als een Momtobe-zilla.  Was het nou echt zo pijnlijk of had ik beter een pufcursusje kunnen doen met allemaal van die 'über o watishettochfijnomzwangertezijn-moeders'? Ook hadden wij ons totaal niet kunnen voorstellen dat we uiteindelijk op de OK zouden eindigen. Want bevallen gaat gewoon via de normale manier toch?

Ben jij ook overvallen door de poezendokter met het geweldige nieuws dat je de wedstrijd zelf niet meer kon afmaken maar werd geholpen door de scheids?