Here we go againn

Hee heee,

Daar ben ik weer met een nieuwe blog op mamaplaats.

Ik had nooit verwacht dat ik dit zo leuk zou vinden en dat jullie zo ontzettend leuk op mijn blogs reageren. Aangezien veel mama’s zich goed kunnen vinden in bevallingsverhalen en we er op onze eigen manier allemaal een boek over kunnen schrijven, heb ik weer op een nieuwe blog gebroed. Dit is het verhaal van de bevalling van Neela en dat is heel iets anders dan de bevalling van Aylin.

Tijdens de zwangerschap van Neela was ik toch best gespannen voor de bevalling. Bij Aylin was dit best pittig en hebben we er 28 uur over gedaan. We weten natuurlijk allemaal dat er geen één baby is blijven zitten en het hoe dan ook toch zal moeten gebeuren. Maar alsnog zag ik er behoorlijk tegenop. Ook bleef iedereen om mij heen steeds zeggen dat de tweede bevalling veel sneller zou gaan.

Aylin is met 38 weken geboren en zo werd er ook bij Neela verwacht dat ze zich eerder zou aankondigen. Met dat in ons achterhoofd en dat ik vanaf 37 weken steeds last van voorweeën had, waren Yannick en ik het op een gegeven moment ook wel zat. Soms uit het niets kwamen er ineens weeën opzetten, die hielden dan ook wel eens 2 uur aan maar zakte dan toch weer weg.

Dit werd best wel vermoeiend, omdat ook deze weeën niet altijd een pretje waren en ik wilde dit kleintje ook zo graag ontmoeten, vasthouden en knuffelen!

En toen was het 1 juni en tikte ik de 39 weken aan. Ik werd rond 04:00 s ’nachts wakker en dacht bij mezelf daar gaan we weer… “Zucht, weer van die voorweeën…” Of zou ze vandaag wel komen? Na 2 uur bleven de weeën komen en kwam er steeds meer ritme in. Ik vond dat ik Yannick nu wel wakker kon maken. Samen waren we net een stel kleine kinderen die een cadeautje kregen. Zou ze vandaag dan echt komen?

Verder slapen werd hem niet meer, dus gingen we samen maar een beetje poetsen en door het huis rondjes lopen. De weeën werden steeds wat heftiger, maar ik wilde nog niet de verloskundige bellen want ik geloofde er niet in dat Neela er met 4 uurtjes zou zijn. Zeker omdat we er bij Aylin zo lang over hebben gedaan. Op dat moment vond ik het een heel goed idee om mijn make up te doen, want echt niet dat ik weer met zo'n plofkop op de foto ga! En thuis je make-up doen is altijd een beter idee dan een milkshake halen, toch?

Om 09:00 uur hebben we de verloskundige gebeld, maar die zei; “Nou meisje je kan nog praten, je bent nog niet aan het bevallen.”

Ja, dus dat, en ik dacht ik bel pas als ik echt denk; oké nu is het echt heel serieus. Maar dus niet, mijn moeder zou ook bij de bevalling zijn. Inmiddels hadden we haar ook even gebeld en kwam direct. En toen ze kwam was haar eerste reactie: “Heb je je nou helemaal staan optutten voor een bevalling?” Ja mam, dat zie je goed.

Ook deze bevalling zou ik in het ziekenhuis moeten bevallen omdat ik een medische indicatie had. Aylin zou bij mijn schoonouders blijven als het zover was dus ook die hebben we toch maar gebeld om te vertellen dat het “rommelde”.

Uiteindelijk kwam de verloskundige bij ons thuis en haar eerste reactie was... Of ik zo m'n bed uitkwam? Op dat moment kon je m'n moeder opvegen. Mij totaal niet, snapte ze dat dan echt niet?! Niet dat ik daar normaal gesproken van ben, ik ben meer team; haar in een knot en de bh uit! Laat staan om extra vroeg m'n wekker te zetten voor mijn make up routine, we houden het maar even op de hormonen. Zijn ze nog ergens goed voor…

De verloskundige schrok van de weeën en belde direct het ziekenhuis. Op dat moment had ik 5cm ontsluiting. En terwijl ik mijn weeën zit weg te puffen hoor ik haar zeggen dat het ziekenhuis vol zit. Gelukkig was er nog een nog een kamer vrij in het geboortehuis, normaal gesproken kun je die kamer alleen maar huren als verplaatste thuisbevalling en moet je hiervoor betalen.

Aylin werd opgehaald door Opa en Oma en wij konden vertrekken naar het ziekenhuis. Dit was voor ons een halfuurtje rijden, en hoe lullig is het dan als je kerel verkeerd rijdt... Ja, ik kon hem wel schieten maar moest er ook wel om lachen.

En eenmaal in het ziekenhuis begon het nu toch echt. Oh, wat was dit toch spannend. Eén van de verpleegkundige legde een kruikje en de kleertjes klaar en daar ligt straks ons kindje in. Inmiddels was het alweer 11:00 en de weeën waren behoorlijk heftig en intens maar ik had ze goed onder controle. Zou ze er dan vanmiddag al zijn? We waren nu toch al wel 7 uurtjes bezig.

Er ging van alles door mijn hoofd en om 12:30 was ik echt uitgeput. Ik had het gevoel dat ik niet meer kon. Waar blijven die verrekte persweeën, ik wil niet meer, ik kan niet meer. Ik zat nu op 8cm ontsluiting en voelde dat mijn weeën begonnen over te gaan in persweeën maar nog niet volledig zoals ik me kon herinneren bij Aylin.

Van de verloskundige mocht ik meegeven met de persweeën en dat liet ik mij geen 2 keer zeggen. En daar kwam die oerkracht, ineens zat ik van 8 cm op 10cm ontsluiting en bleef ik alles geven wat ik had. Maar man wat was dit naar, ik had een wee die eindigde met persdrang maar ik kon en wou niet meer, ze moest nu echt komen punt uit. Zogezegd zo gedaan. Toen kwamen we op dat punt dat je denkt; dit kan niet, dit gaat totaal niet passen! En dat je kunt gaan zingen; Burn baby burn…

Gelukkig sleepte mijn moeder, Yannick en de verloskundige me hier doorheen. Ja het brand, maar jij kunt dit, kom op! En daar kwam ze, gelanceerd en wel. Ja, ja gelanceerd. Om 13:06 is Neela geboren.

Daar was ze, en wat een ontlading kwam ermee uit. Ze is zo mooi en wat blijft het toch bijzonder dat dit kleine hummeltje al die tijd in je buik zat en dan nu zo bij je ligt. Ze was zo lief en zo tevreden dat ze niet eens huilde. Ergens verontruste mij dit door de bevalling van Aylin. Maar alles was helemaal goed en konden we nu heerlijk gaan genieten van dit kleine wondertje. Inmiddels was er een plekje vrijgekomen op de couveuse afdeling waar we nog één nachtje moesten blijven.

Ik was enorm benieuwd naar Aylin haar reactie, en die was goud waard. Zo trots als dat ze is kwam ze de kamer binnen, gaf me een knuffel en stortte haar aandacht volledig op haar kleine zusje. Ze aaide haar haartjes en stelde zich voor met de woorden; “Ik ben jouw grote zus!”

Na een hoop geknuffel ging Aylin weer mee met Opa en Oma en bleef Yannick een nachtje bij mij en Neela in het ziekenhuis slapen. Ik had er wel veel moeite mee dat Aylin weer weg ging. Gelukkig had ze dit zelf niet in de gaten en ging graag weer ‘spelen’ met opa en oma!

Het was enorm fijn dat Yannick kon blijven slapen en dat we dit echt samen hebben gedaan! De hele zwangerschap en de bevalling deden we samen, als een team! En nog steeds sta ik nergens alleen voor, en ben ik daar enorm dankbaar voor.

De eerste 3 dagen heeft Neela niet gehuild, ja dat lees je goed, helemaal niet gewoon. En tot op de dag van vandaag mauwt ze alleen als ze honger heeft en is ze echt een vrolijk tevreden hummeltje. Een echte droombaby dus!

Maar ondanks dat Neela z’n enorm fijne baby is, is er natuurlijk wel weer een hoop verandert binnen ons gezin. Het voelt alsof ze er altijd al was, merk je toch dat alles weer net even anders is. Met Aylin stapte we zo de auto in en gingen we op pad. Nu bedenken we eerst een heel plan, en niet te vergeten de tas... pampers, billendoekjes, fles, babyvoeding, speen, en zo kunnen we nog even doorgaan.

Ik ben heel erg benieuwd of jullie een vergelijkbare bevallig hebben gehad? Als je het leuk vind om mij te volgen op instagram: https://www.instagram.com/meelanieelzinga/

Tot de volgende keer!

X

Melanie