Help, ik heb het HELLP Syndroom!

Net thuis van een vergadering, slapen.. 0.30: 33 weken zwanger en plots midden in de nacht een stekende pijn bovenin mijn buik. Niet kunnen zitten, niet kunnen liggen, lopen wil ik, alleen lopen om de pijn maar niet te voelen. Paracetamol nemen is het advies van de VK en contact houden. Gelukkig de pijn trekt weg, ik kan weer gaan liggen. Niet wetend dat na exact een uur de pijn weer opzet. Weer lopen, niet liggen, lopen! Even onder de warme douche, Weeën? Nee dat kan niet, denk dat dat ook anders voelt dan de stekende pijn bovenin mijn buik. Wat inmiddels een uitstraling geeft naar mijn schouders. De VK inmiddels onderweg, mijn man al de bevallingstas in orde aan het maken. Als het aan mij lag, kwamen we nog wel thuis die dag!, Ik moet liggen om het hartje te controleren. Gelukkig ons zoontje doet het goed!. Maar mijn bloeddruk is een ander verhaal: veel te hoog. De verloskamers worden gebeld en om 2.30 stappen we de auto in op weg naar het ziekenhuis. Hoe positief ik ook probeer te zijn: toen kreeg ik het toch wel benauwd. Al was ik nog bezig met: dadelijk kan ik weer lekker naar huis. Lekker rusten, dan komt het wel goed. ..We worden al opgewacht, ik word verzocht op het bed te gaan liggen, maar de pijn is veel beter onder controle te houden door te lopen. Een hittepit, mevrouw (of hoe het ding heette)...Nee ik wil geen hittepit, ik wil lopen! Maar u zult toch aan de monitor moeten. Oke, alles voor ons kindje! Er worden verschillende onderzoeken gedaan: bloed prikken, bloeddrukcontrole, urine. Daarna gelukkig, ik mag weer uit bed, en kan regelrecht naar het toilet, een golf van misselijkheid, de spanning begint op te zetten!. Daar is de gynaecoloog met de eerste uitslag: pre eclampsie. Het is wachten op de volgend uitslagen. Als we "geluk"  hebben is het niet de ernstige vorm en hoeft de bevalling niet ingezet te worden. Misschien kan onze kleine man nog blijven zitten tot 34 weken of kunnen we nog de tijd voldragen in het ziekenhuis dan wel te verstaan. De uren lijken jaren!. Waarom vliegt de tijd niet als je het nodig hebt? 

En dan de definitieve uitslag; HELLP Syndroom. Een gevaar voor moeder en kind, de hele uitleg krijgen wij erbij, maar veel krijg ik er niet van mee, alleen; de bevalling moet ingezet worden, nog "maar" 33 weken zwanger en helaas moet u na de bevalling naar de intensive care. Intensive care? ik kom amper bij een dokter, laat staan het ziekenhuis en nu ineens naar de intensive care? Breekmoment!...Maar wat een geluk dat uit de hartmonitor blijkt dat ons kleine ventje het nog goed heeft daarbinnen in mijn buik. Daar begint het hele "feest" een inleidingspil!, medicatie voor de bloeddruk te laten zakken (die inmiddels een toppunt bereikt heeft), een prik in mijn bil voor de longrijping van de kleine man en een catether..Om het vocht af te voeren die zich inmiddels heeft opgehoopt in mijn lichaam. We mogen het gelukkig op de natuurlijke manier proberen, maar we krijgen al de nodige informatie over de keizersnee. Daar lig ik dan,ruggenprik, infuus hier, infuus daar, nog een infuus, bloeddrukmeter die om het kwartier aan gaat..Mijn man machteloos naast mijn bed, maar even goed de juiste woorden om mij te kunnen steunen..En na een poosje nog maar 2 cm ontsluiting.  Inmiddels al mijn operatieschort aangekregen. De vermoeidheid slaat toe, zou er nu dan goede ontsluiting zijn na het breken van de vliezen? 3 cm, wat een teleurstelling. In de middag komt dan ook de vraag die we liever niet wilde horen: Keizersnee of doorgaan?.. Ik ben inmiddels ziek zwak en misselijk van alles wat er op dat moment gebeurt, kies voor een keizersnee. Spoedkeizersnede word ingezet waarna na een lange nacht en dag om 16.11 ons zoontje in goede gezondheid word geboren. Het gaat allemaal zo snel!, ons zoontje word in de couveuse gelegd, Ik mag hem niet vasthouden, wat mij achteraf gezien ontzettend pijn doet! Evengoed trotse Papa mag wel met hem mee, wat ik ook op dat moment aanspoor om te doen, ik red mij wel! Al hoor ik achteraf dat het voor mijn man/papa een kwelling was, je vrouw achterlaten op de operatietafel, en mee met je pasgeboren kleintje!..Toch even kijken bij je vrouw, en je kleintje achterlaten...Wat een emoties brengt het met zich mee.

 Maar gelukkig komt daar een lichtje in deze duistere dag: ons zoontje heeft een goede controle gehad en ik mag hem vasthouden als ik wat bijgekomen ben van de keizersnede. Dit moment onbeschrijflijk, je kindje, zo klein in je armen houden, allemaal draadjes. Maar die lijken er niet te zijn, volmaakt gelukkig om je eigen vlees en bloed in je handen te houden en alleen maar te kijken! Mijn bloeddruk blijft hoog, dus bloeddrukremmers als vaste medicijn. De pijn waarmee het allemaal begon is er niet meer! En al heel snel 8 LITER vocht minder.. 8 liter? Ja echt 8 liter. Een week bijkomen in het ziekenhuis, elke dag een stukje vooruit, ik wil vooruit, ik wil niet stil blijven staan bij hetgeen wat er gebeurt is. uit bed en vooruit: lopen achter de rolstoel, is dat wel een goed idee mevrouw: moet u eens zien mevrouw de verpleegkundige en op naar ons zoontje die paar kamertjes verder ligt op de couveuseafdeling. Ons zoontje doet het met de dag beter en is een sterke kanjer!. Elke dag een kabeltje minder. En ook nog een goede borstvoedings productie om ons mannetje aan te laten sterken!  Na een week ons mannetje achterlaten, alsof je hart wordt verscheurd!. Nog een week volhouden, dan mag de kleine man als alles goed gaat naar huis. De borstvoeding live aan de borst wil niet opschieten, hij drinkt te weinig, de fles aanbieden: (wilt u dat echt mevrouw, vraagt de lactatiedeskundige) Ja ik wil dat echt, ik wil mijn zoon thuis hebben. De flessen blijken een wondermiddel, hij drinkt goed en mag week later mee naar huis.

Hij is dan wel 7 weken te vroeg gekomen, maar hij doet het zoo zoo goed. We zijn apetrots op hem!

Zelf kan ik ook weer goed vooruit met mijzelf, regelmatig moet ik de vraag beantwoorden: gaat het allemaal goed met je? hoe voel je je erbij? snap je wat je hebt meegemaakt. Ja dat snap ik heel goed, en ik snap ook heel goed dat het heel anders had af kunnen lopen en ik besef dat wij maar Lucky ones zijn hoe het verlopen is!

Zo dat was het verhaal van die beruchte dag, nu 9 maanden later krijgen ik er nog kippenvel bij, wat heb ik meegemaakt. Lang over nagedacht om het te delen, zoeken naar "lotgenoten", herkenning?...Een onderzoek naar dit HELLP Syndroom heeft mij veel opgeleverd. Leuk en minder leuk: Beweeg en afvaladvies, (dus de crosstrainer is al in gebruik en de dietist weet inmiddels ook mijn doel en streven). Klein motortje wat opgevoerd moet worden... Nu is het volhouden, maar willen wij voor een 2e zwangerschap gaan dan moet ik dit gaan doen.  Verhoogde kans op trombose, wat betekent bij een volgende zwangerschap een trombose spuit elke dag in mijn been. Niet fijn, maar alles voor een goede gezondheid van ons toekomstige 2e kindje, wat ons hopelijk gegund is. Ook mijn insuline gehalte werkt beetje te goed, veel te veel insuline krijg ik binnen, waardoor ik heel veel zin heb in alle suikers die ik in dit dieet niet mag hebben. Lekker handig.  Heb ik hier wat aan aan al deze ontdekkingen? Ja, nu kan ik er wat mee en nu ga ik er wat mee doen.  Ik wil vooruit, een 2e zwangerschap zal veel spanning met zich meebrengen, maar wel of geen zwangerschap ik wil gezond zijn en gezond blijven. Dit zijn dingen die al spelen in mijn lichaam al vorens het HELLP!

Heb ik van het HELLP syndroom nog naperikelen? Ja!

Mijn concentratie is niet wat het geweest is, zomaar midden in een zin niet meer weten wat ik wil zeggen. Vergeetachtig, ik heb net iets ergens neergelegd, pff weet ik veel waar?  Maar ook daar probeer ik mijn weg in te vinden, accepteren? Dat heeft tijd nodig. Levert het de nodige frustratie op? Ja!

Maar als ik elke ochtend mijn zoontje met die grote glimlach uit zijn bedje haal, dan ben ik weer de gelukkige mama en even weg zijn alle frustraties!. Zo'n vrolijke vent, die alleen maar vooruit wil en klaarstaat om nieuwe dingen te leren. Wat hou ik inmense veel van dat kleine ventje. Mijn boefje, mijn alles!